Κείμενο: Άγγελος Αγγέλου & Έμη Σίνη
Εικονογράφηση: Κώστας Θεοχάρης
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 5+, 7+
Στο θεατρικό αυτό έργο βρίσκουμε επί σκηνής τον φοβιτσιάρη Μάξιμο. Αλλά όταν λέμε φοβιτσιάρης, δεν υπερβάλλουμε καθόλου! Παρότι κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να γίνει ατρόμητος και δυνατός, ο Μάξιμος φοβάται τα πάντα: με το που πέφτει το σκοτάδι, τρομάζει με τη ντουλάπα της προγιαγιάς του, το κάδρο της προγιαγιάς του, το τηλέφωνο, και φαντάζεται κι άλλα τροματκικά – φαντάσματα, βρικόλακες, σκελετούς και ζόμπι! Ευτυχώς που έχει πάντα μαζί του τον Φωτεινό, τον φακό του με τις μπαταρίες, για να ξορκίζει το σκοτάδι. Μέχρι την αποφράδα μέρα που ο Φωτεινός… πέφτει μέσα στη ντουλάπα και χάνεται! Στην προσπάθειά του να τον βρει, ανακαλύπτει ότι κάποιοι θα του ζητήσουν έντρομοι να… σβήσει το φως!
Το δίδυμο Αγγέλου – Σίνη, δηλαδή η ομάδα Κοπέρνικος, μας έχει χαρίσει φανταστικά πραγματάκια από το 2007 έως και σήμερα. Εκτός από μια σειρά πολλών εξαιρετικών θεατρικών έργων και παραστάσεων, έχουν φτιάξει και πολύ ωραία παιδικά τραγούδια με υπέροχες μουσικές (Αγγέλου) και ευφυείς στίχους (Σίνη), που αγγίζουν την ψυχή μικρών και μεγάλων, με γνήσιο ποιοτικό χιούμορ και άπλετη φαντασία. Το ίδιο συμβαίνει και με το συγκεκριμένο θεατρικό έργο.
Το Σβήσε το φως μιλάει για τον φόβο και τη διαχείρισή του με έναν τρόπο ιδιαίτερα ενσυναισθητικό. Συμπάσχουμε με τον καημένο Μάξιμο, και παρότι είναι ξεκαρδιστικός από την αρχή ως το τέλος, δεν γίνεται ποτέ γελοίος. Ο φόβος του ενός είναι αστείος και μικρός για τον άλλο, κι αυτό ο Μάξιμος θα το μάθει με τον πιο πρωτότυπο και απρόβλεπτο τρόπο. Οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον φοβιτσιάρη πρωταγωνιστή δεν είναι καθόλου “διακοσμητικοί”. Αντιθέτως, είναι πολυδιάστατοι και ουσιαστικοί και μοιάζουν όλοι ανθρώπινοι και αναγνωρίσιμοι. Οι χώροι που εκτυλίσσεται το έργο αφήνουν την φαντασία των παιδιών να ταξιδέψει, καθώς δεν είναι περιοριστικά “σκηνογραφημένοι”.
Παρόλο που είναι ένα έργο για παιδιά, είναι ένα έργο που θα μπορούσε να παιχτεί και από παιδιά, καθώς δεν έχει τίποτα το στημένο και το υπερβολικό. Είναι ανάλαφρο, διασκεδαστικό, έξυπνο και γεμάτο μηνύματα που βγαίνουν αβίαστα. Έχει μια μικρή δόση αλληλεπίδρασης με το κοινό (τόση όση, πραγματικά, και ιδανική για να μη κάνει κοιλιά το έργο και να μην πλατειάσει), με τρόπους που εκπλήσσουν με την θεατρική τους φόρμα. Κλείνει το μάτι στους γονείς, βέβαια, αλλά πάντα γλυκά και κομψά, σαν εσωτερικό αστείο. Τα τραγούδια που παρεμβάλλονται είναι πολύ όμορφα και λειτουργικά και μπορείτε να τα ακούσετε εξαιρετικά μελοποιημένα στον ομώνυμο δίσκο στο Spotify, με μια τζαζ και ελαφρά χαλογουίνικη διάθεση.
Η μόνη μου ίσως ένσταση βρίσκεται στο τέλος του έργου, που μοιάζει να μην έχει κλείσμο και αν μένει μετέωρο, ενώ νοιαζόμαστε πάρα πολύ για την τύχη του καλού και τελικά γενναίου Μάξιμου! Βάζω όμως έναν αστερίσκο εδώ – ίσως να πρόκειται για ένα φινάλε διαδραστικό θεατρικά, που να μην είχε χώρο και λόγο ύπαρξης στο βιβλίο. Θα ήθελα όμως να αναφέρεται, σε αυτήν την περίπτωση, καθώς εμείς εν τέλει διαβάζουμε το θεατρικό, δεν το παρακολουθούμε. Ένιωσα λοιπόν να μου λείπει η δικαίωση και η ανακούφιση προς το τέλος. Όμως, εν γένει πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο που διαβάζεται άνετα τόσο από μεγάλους, όσο και από παιδιά άνω των 8 ετών, ενώ η παράσταση προτείνεται από 4 και άνω. Προσωπικά πιστεύω ότι όντως είναι κατάλληλο θέαμα για 4+, αλλά μπορεί να γίνει πραγματικά απολαυστική σε ανθρώπους άνω των 8 ετών, για να μπορούν να πιάσουν τόπο όλα τα ξεκαρδιστικά ευρήματα.
