Ενα κορίτσι και ένα αγόρι, μια ιστορία αγάπης πλημμυρισμένη από χρώματα και μυρωδιές από την πένα της Χριστίνας Φραγκεσκάκη και τα πινέλα του Αλέξη Κυριτσόπουλου.
Η Νίσυρος, στις αρχές της δεκαετίας του `70, γεμάτη με πλατείες και αλάνες για παιχνίδι, χωράφια και περιβόλια, δρόμους χωρίς αυτοκίνητα και με το ηφαίστειο στο κέντρο της, ήταν ένας τόπος εδεμικός, σχεδόν εξωτικός. Εκείνο που έλειπε ήταν τα βιβλία. Τα λογοτεχνικά βιβλία.
Ενα κορίτσι ανακαλύπτει την Τέχνη κάτω από την επιφάνεια της αττικής γης, ταξιδεύοντας με το Μετρό.
Ενα κορίτσι στην εφηβεία, ένα νησί μαγικό αλλά πέρα για πέρα αληθινό, η Νίσυρος. Ενα ηφαίστειο που σε (προ)καλεί να το γνωρίσεις από κοντά, μια ιστορία κατάβασης στον κρατήρα του και ανάβασης πάλι στην επιφάνεια, ενώ παρακολουθείς την πορεία της πρωταγωνίστριας προς την ενηλικίωση.
Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν φεμινιστικά παιδικά βιβλία. Θα έπρεπε η κοινωνία μας και οι οικογένειές μας να είναι έτσι δομημένες που να μην χρειάζεται να μιλάμε για τα αυτονόητα. Μέχρι όμως να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, κάνουμε έναν απολογισμό της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής των τελευταίων τριών χρόνων.