Είναι άνοιξη… ωραίος καιρός για την αναζήτηση της αγάπης! Η Κόκκινη Αλεπού τη βρήκε μέσα σε δύο φρέσκα παιδικά βιβλία, ένα ισπανικής και ένα γερμανικής προέλευσης.
Η Rocio Bonilla, Καταλανή δημιουργός -παιδικής εικονογράφησης και τοιχογραφίας, κυρίως-, εφεύρει τη μικρή Μινιμόνι, η οποία στο βιβλίο “Τι είναι η αγάπη, Μινιμόνι;” καθρεφτίζει την απορία των μικρών παιδιών όταν εμείς οι μεγάλοι τους μιλάμε για αγάπη. Μονολογώντας/ ρωτώντας τον σκύλο της τον Μαξ για αυτήν, φτάνει σε απαντήσεις που μοιράζεται με τους αναγνώστες, οι οποίες δίνονται κυρίως μέσα από την πλούσια, κωμική και ποικιλότροπη εικονογράφηση. Η Μινιμόνι διακατέχεται από πολλά και αντιφατικά συναισθήματα, όπως απορία, απογοήτευση, δυναμισμό, ευτυχία, αγανάκτηση, περιέργεια, μέχρι να αρχίσει να νιώθει τη ζεστασιά, τον ενθουσιασμό, την όρεξη, την αυτοπεποίθηση και τη μεγαλοψυχία που προσφέρει η αγάπη στη ζωή μας. Ωστόσο το «Δεν καταλαβαίνω τίποτα» (για το τι είναι αγάπη) δίνει τη σκυτάλη σε σπουδαίες διαπιστώσεις μέσα από ένα ξαφνικό «Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι…». Πιθανότατα αυτή η ανεξήγητη μεταστροφή της ροής της ιστορίας να μην αγγίζει τον παιδί-αναγνώστη, όμως με τη ματιά και την κρίση του ενήλικα, θα την χαρακτήριζα ανέμπνευστη και θα την ήθελα γεμάτη με στοιχεία πλοκής που να δένουν τα δυο μισά του -κατά τα άλλα- χαριτωμένου νέου βιβλίου των εκδόσεων «Ίκαρος» (μτφρ. Ελένη Κατσαμά).
Η αντιπαραβολή και σύγκριση του βιβλίου των Λίζα Βαισμπρον και Νίνι Αλάσκα “Ξέρεις που ζει η αγάπη;” (μτφρ.: Μαρία Μαντή, εκδ. Μεταίχμιο) με το προαναφερθέν ‘ξαδελφάκι’ του, είναι μοιραία και αναπόφευκτη, όχι μόνο λόγω θέματος, αλλά και συναισθημάτων… λόγω αγάπης και ενθουσιασμού, δηλαδή! Πρόκειται για ένα αριστούργημα που μας ήρθε από τη Γερμανία πριν λίγες εβδομάδες και το οποίο με γεμίζει ως μαμά-αναγνώστρια κάθε φορά που το διαβάζω, ολοένα και περισσότερο.
Οι στερεοτυπικές ανατροπές ξεκινούν από την πρώτη σελίδα, με πρωταγωνιστή στην αναζήτηση της αγάπης το ανδρικό φύλο: εγγονός και παππούς συζητούν για τη θέση και τη μορφή της αγάπης στις ζωές μας. Η φιλία και το μοίρασμα αντιπροσωπεύονται από ένα μαύρο, όμορφο αγόρι, τον «κολλητό» του Τομ, ο οποίος επανεμφανίζεται σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας, όπως για να δηλώσει την αγάπη του μέσω της συγνώμης και της αποδοχής της που δεν λέγεται συχνά στη ζωή, ειδικά από το ‘ισχυρό φύλο’. Το έμφυλο στερεότυπο συνεχίζει να αποδομείται και να πολλαπλασιάζονται οι εικόνες αγάπης, με τον μπαμπά να μαγειρεύει για τον αγαπημένο του γιο, να τον λούζει και να αλλάζει πάνα στο μικρότερο μέλος της οικογένειας.
Ως γονείς νιώθουμε δικαιωμένοι που το παιδί μας θα διαβάσει για την αγάπη μας για αυτό όταν του μαθαίνουμε την αυτοφροντίδα (πλύσιμο δοντιών, λήψη φαρμάκων, άπλωμα αντιηλιακού) ή ακόμα και όταν του λέμε τα (ίσως) ενοχλητικά «να προσέχεις», «μη», «φόρα το κράνος σου». Οι εμπειρίες αγάπης που απεικονίζονται στο βιβλίο είναι τόσο πλούσιες, που με κάποιες σίγουρα ταυτίζεται ο μικρός αναγνώστης, ενώ κάποιες άλλες (π.χ. ταξίδι με το αεροπλάνο, ατύχημα, πένθος και απώλεια) μαθαίνει να τις περιμένει. Η αξία των αναμνηστικών και των αναμνήσεων θίγεται και αυτή, μιας και όσα χρόνια και αν περνούν, θα μας γεμίζουν με όμορφα συναισθήματα.
Οι καρδούλες είναι «το σήμα κατατεθέν» της εικονογράφησης: είναι συννεφάκια, ζωγραφιά στην κούπα, γιρλάντα στην πόρτα, φυτά στις γλάστρες, μυρωδικά στο σάντουιτς, φρεσκοφουρνιστά μπισκότα, ετικέτα στο σιρόπι, ο τόνος στο ΜΗ, οι ζωγραφιές στον γύψο και δεκάδες άλλα, χαριτωμένα σχέδια, σε πολλά χρώματα και μεγέθη. Κάθε σελίδα είναι πολύ πλούσια σε εικόνες, σχεδιασμένες με μεγάλη λεπτομέρεια, ώστε να ‘επεξηγούν’ με αρκετή αναλυτικότητα το κάθε «μέρος» όπου ζει η αγάπη.
Ο μικρός Τομ ενδυναμώνεται από αυτό το ιδεατό ταξίδι που τον πήγε ο παππούς του … τόσο που στο τέλος τον διορθώνει, έχοντας «πιάσει το νόημα» της αγάπης για τον συνάνθρωπο, όπου και αν κατοικεί.
