Συγγραφέας: Joanna McInerney
Εικονογράφοι: Phung Nguyen Quang & Huynh Kim Lien
Απόδοση: Αργυρώ Πιπίνη
Εκδόσεις: Δεσύλλας
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικίες: 3+, 5+
Μια ιστορία γεμάτη λυρισμό για όλα τα μικρά καθημερινά θαύματα μας διηγείται η Joanna McInerney. Ήταν κάποτε ένα μικρό ελάφι που αναρωτιόταν «πού πάει ο ήλιος όταν δύει κάθε βράδυ;» και κανείς δε μπορούσε να του πει. Παίρνει έτσι τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει ένα ταξίδι προς αναζήτηση του ήλιου. Και όπως κάθε ταξίδι, είχε και αυτό τις δυσκολίες του, αλλά και ευχάριστες εκπλήξεις, απρόοπτα και συνειδητοποιήσεις.
Πολύτιμος αρωγός στην ιστορία της McInerney η εικονογράφηση του βραβευμένου δίδυμου Quang και Lien που δίνει μαγική διάσταση στο βιβλίο. Τα μοτίβα φαίνεται να είναι εμπνευσμένα από τη φύση και θυμίζουν έντονα τα σχέδια του σχεδιαστή υφασμάτων William Morris, ενώ ενώνονται με σουρεαλιστικά στοιχεία, όπως τα τεράστια φυτά και τα υπερμεγέθη βατράχια, σχηματίζοντας ένα μοναδικό σκηνικό. Και κάπως έτσι βρίσκεσαι να ακολουθείς το ελάφι, να ταξιδεύεις σε καταπράσινα δάση, σε τόπους με ανθισμένες κερασιές και λιβάδια με τεράστια ηλιοτρόπια.
Το δίδυμο Quang & Lien δημιουργεί πρώτα τα σκίτσα με κάθε λεπτομέρεια, τα οποία μετά ο Quang σκανάρει και παραδίδει στον Lien για να ξεκινήσει η διαδικασία ψηφιακού χρωματισμού. Τα σχέδια και ο χρωματισμός υπογραμμίζουν τις εποχιακές αλλαγές και ενθαρρύνουν τον αναγνώστη να απολαύσει το ταξίδι μέσα από πολλαπλές προοπτικές καθώς αλλάζει το περιβάλλον. «Δοκιμάσαμε τόσες πολλές νέες προοπτικές και χρώματα σε αυτό το βιβλίο, που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει άλλη φορά. Κάθε πείραμα μάς έφερε χαρά όταν το ζωγραφίζαμε», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι εικονογράφοι σε συνέντευξή τους.
Η εικονογράφηση αναμφίβολα κλέβει την παράσταση, αλλά και το κείμενο, λιτό και καλοδουλεμένο, περνάει το μήνυμα, υπενθυμίζοντας στον μικρό και τον μεγάλο αναγνώστη τον κίνδυνο να αφήνουμε το κυνήγι του στόχου μας να μας κυριεύει τόσο, ώστε τελικά να καταλήγουμε να μη βλέπουμε την ομορφιά γύρω μας.
Τι γίνεται έτσι όταν ο ήλιος χάνεται, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, όταν νυχτώνει και η απογοήτευση κατακλύζει το ελάφι; Μήπως είναι ευκαιρία να αλλάξει οπτική, να δει το φεγγάρι σαν οδηγό τη νύχτα, να παρατηρήσει όμορφα πράγματα στο φως του φεγγαριού, όπως τη λάμψη από τις πυγολαμπίδες ή να ακούσει το τραγούδι της νύχτας; Και κάπου εκεί έρχεται η επίγνωση ότι «όλο τον καιρό που κυνηγούσε τον ήλιο» δε κατάλαβε πόσο μεγάλωσε και πόσα πράγματα δεν έβλεπε. Για όλα τα μικρά ελαφάκια λοιπόν που καλό είναι να παρατηρούν τι υπάρχει γύρω τους και να απολαμβάνουν τον κόσμο μέρα ή νύχτα.
