Συγγραφέας/Εικονογράφος: Mikey Please
Μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις: Ίκαρος
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικίες: 5+, 7+
Είναι πανέμορφο! Πριν ακόμα φτάσει στα χέρια μου για αυτήν εδώ την κριτική, το είχαμε ξεχωρίσει με τα παιδιά μου στο βιβλιοπωλείο που θρονιαζόμαστε και διαβάζουμε τα καινούρια βιβλία που μας «τραβάνε» την προσοχή.
Εδώ έχουμε μια εισαγωγή στη μοριακή δημιουργική κουζίνα. Η Ρενέ, μια αποφασισμένη και φιλόδοξη νεαρή σεφ, ξεκινά να χτίσει το εστιατόριο των ονείρων της. Επιλέγει μια περίεργη τοποθεσία: ακριβώς στην άκρη ενός μυστηριώδους, μαγεμένου δάσους, αλλά εκεί που έχουν πάει τα ενοίκια την καταλαβαίνω (χα!). To καφέ είναι κουκλίστικο και έτοιμο για Instagram selfies. Ωστόσο, παρά τα λαχταριστά γεύματα και τη σχολαστική παρουσίασή της, δεν έρχεται κανένας πελάτης.
Ή μάλλον, έρχεται ένας. Ένα ογκρ. Με πολύ περίεργα γούστα. Τι να τον κάνει τον μαρινασμένο σολωμό το ογκρ; Θέλει νυχτερίδα τουρσί! Ευτυχώς για τη Ρενέ, έχει βρει τον τέλειο σερβιτόρο, τον Βρωμοπόδη, που έχει μια καταπληκτική, και παράλληλα ξεκαρδιστική ιδέα. Να κάνουν τα υπέροχα πιάτα της Ρενέ να μοιάζουν με τις αποκρουστικές παραγγελίες των πελατών της.
Μη θεωρήσετε πώς είναι ένα βιβλίο για εκείνους που το ένα τους μυρίζει και το άλλο του βρομάει, για τα παιδιά που δεν τρώνε τίποτα. Εγώ όπως το είδα θεωρώ πως είναι ένα βιβλίο για τα όνειρα. Η Ρενέ είχε ένα όνειρο: να ταΐσει τους πελάτες της καλό φαγητό. Αλλά τα όνειρα θα μείνουν πάντα όνειρα στη σκληρή πραγματικότητα, χωρίς ευελιξία και συμβιβασμούς. Είναι ένα μάθημα στο πώς να μείνεις πιστός στις αρχές σου, ακούγοντας όμως και τους άλλους.
Είναι ένα βιβλίο πανέμορφο, με εικονογράφηση μοναδική. Ο Mikey Please είναι σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων με βραβεία BAFTA και υποψηφιότητα για Όσκαρ σε περίπτωση που αναρωτιέστε πώς καταφέρνει να έχει κινηματογραφική δεξιοτεχνία κάθε σελίδα. Και αυτή η παλέτα! Αυτά τα καφέ, τα πράσινα, τα κεχριμπαρένια που το κάνουν όλο να μοιάζει ρετρό και ατμοσφαιρικό, σα γαλλικό μπιστρό.
Ένα θεματάκι μόνο εντόπισα και αυτό έχει να κάνει με τη ρίμα και τον ρυθμό των στίχων που και στο πρωτότυπο χωλαίνει. Ο Φίλιππος Μανδηλαράς κάνει ό,τι μπορεί με το υλικό που έχει, αλλά γενικά είναι πολύ μέτριο αυτό το κομμάτι του βιβλίου. Θα ήταν πολύ καλύτερα με απλή πρόζα. Αλλά δεν έχει και τρομερή σημασία όταν η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και με μια εικονογράφηση τόσο δημιουργική. Να το διαβάσετε με τα μικράκια σας και δείτε τα να στραβομουτσουνιάζουν με τις αηδιαστικές συνταγές ή να ενθουσιάζονται με αυτές.
Το βιβλίο ξεχώρισε και μπήκε στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς της Κόκκινης Αλεπούς.
