Κείμενο: Ιωάννα Μπαμπέτα
Εικονογράφηση: Σοφία Τουλιάτου
Εκδόσεις: Πατάκη
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 7+
Στην αυλή του σχολείου, μια μεγάλη έκπληξη περιμένει τα παιδιά. Ένα κουτί με μια κίτρινη κορδέλα, δώρο σωστό δηλαδή, με την μυστηριώδη σημείωση: “Στο καλύτερο παιδί”. Τώρα είναι σίγουρα δώρο! Αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι: Ποιο από όλα τα παιδιά είναι το καλύτερο ανάμεσά τους; αυτό που τακτοποιεί το δωμάτιό του; αυτό που βοηθάει τον μπαμπά του στις δουλειές; ή μήπως κάτι άλλο; Κάθε παιδί έχει το δικό του επιχείρημα για να αποδείξει ότι αυτό είναι το καλύτερο παιδί και του αξίζει το δώρο. Τρομερός καυγάς ξεσπά στην αυλή του σχολείου. Φαίνεται ότι κάθε παιδί έχει δίκιο από την πλευρά του. Τότε θα έρθει μια ξαφνική βροχή, που θα διαλύσει το κουτί και θα αποκαλύψει το δώρο, κάνοντας τα παιδιά να ξανασκεφτούν τον μάταιο καυγά…
Η νέα ιστορία της Ιωάννας Μπαμπέτα ανήκει στην σειρά του Πατάκη “Xωρίς σωσίβιο” και απευθύνεται σε παιδιά της Α’ και Β’ δημοτικού, που έχουν αρχίσει να διαβάζουν και πλέον μπορούν να ολοκληρώνουν μόνα τους μικρές ιστορίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η ιστορία με το κουτί είναι μια μικρή, καθημερινή ιστορία που διαβάζεται εύκολα από παιδιά τέτοιας ηλικίας, με ωραίο και απλό λεξιλόγιο και μια πλοκή με την οποία τα παιδιά ταυτίζονται. Το παιδικό μυστήριο είναι ωραία δοσμένο και οι αντιδράσεις των παιδιών ρεαλιστικές και αναγνωρίσιμες. Στα συν του βιβλίου ότι χρησιμοποιεί σπάσιμο στερεοτύπων με τρόπο απλό και όχι με διδακτική διάθεση (όλα τα παιδιά είναι ίσα ασχέτως φύλου/χρώματος κλπ, ένα παιδί βοηθά τον μπαμπά στις δουλειές του σπιτιού και όχι ξανά -φευ! – τη μαμά, το ποδόσφαιρο που παίζουν αργότερα τα παιδιά δεν παρουσιάζεται σαν στερεοτυπικό παιχνίδι).
Η εικονογράφηση είναι εξαιρετική. Φωτεινά, ωραία χρώματα, διαφορετικές προοπτικές στις εικόνες που θυμίζουν κινηματογραφική ταινία, πρόκειται για μια εικονογράφηση που θα παρακινήσει το παιδί να την κοιτάξει προσεκτικά, να αναγνωρίσει στα πρόσωπα και τα ονόματα των παιδιών το ίδιο και τους φίλους του, αλλά επίσης, θα γεννήσει απορίες και καινούριες ιστορίες. Τα συναισθήματα των μικρών ηρώων αποτυπώνονται με λεπτομέρεια και ευαισθησία, και σε πολλά σημεία οι εικόνες “κλείνουν το μάτι” στον ενήλικα αναγνώστη, όπως το γατί που κατοικοεδρεύει στο χαρτόκουτο στην τελευταία σελίδα, χωρίς όμως να ξενίζουν το παιδί ή να μην το αφορούν.
Αν ο μικρός αναγνώστης διαβάσει το βιβλίο μόνος του θα απολαύσει μια όμορφη περιπέτεια για τη φιλία. Αν το βιβλίο όμως διαβαστεί συνοδεία ενήλικα, θα αποτελέσει μια πολύ ωραία αφορμή για συζητήσεις όπως: ποιο είναι το καλύτερο παιδί;, ποιες είναι οι καλές πράξεις; τι καλές πράξεις κάνουμε εμείς και οι φίλοι μας;, υπάρχει καλύτερο παιδί ή, στην τελική δεν χρειάζεται;, ποιος έστειλε το κουτί νομίζεις;, γιατί τα παιδιά άλλαξαν γνώμη; Στην τελική, θεωρώ το Κουτί ένα όμορφο βιβλίο, εντελώς κατάλληλο για τις ηλικίες για τις οποίες προορίζεται, κάτι που, όπως φαίνεται, δεν θεωρείται πλέον και αυτονόητο στον κόσμο του παιδικού βιβλίου…
