Κείμενο: Βαγγέλης Ηλιόπουλος
Εικονογράφηση: Ρένια Μεταλληνού
Εκδόσεις: Πατάκη
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 7+ (πρώτες ανεξάρτητες αναγνώσεις)
Η δασκάλα βάζει μια εργασία στα παιδιά της τάξης: για αύριο, να γράψουν μια πρόταση με πολλή φαντασία. Μα είναι εύκολα πράγματα αυτά; Ο μικρός μας φίλος στίβει το μυαλό του αλλά δεν κατεβάζει καμία ιδέα. Πέφτει για ύπνο, με την ελπίδα να σκεφτεί καθαρότερα το πρωί. Όμως σύντομα τον ξυπνάει η χλαπαταγή μιας διαφορετικής καταιγίδας: στην πόλη βρέχει μικρά, καλοξυσμένα μολυβάκια! Το παιδί βγαίνει με τον κουβά του και μαζεύει μολύβια αυτής της αλλόκοτης βροχής. Δίπλα του, το ίδιο κάνει κι ένας συγγραφέας… άραγε, αυτό κάνει και το παιδί λίγο συγγραφέα;
Η σειρά “χωρίς σωσίβιο” του Πατάκη περιλαμβάνει μικρά αναγνώσματα για παιδιά που ξεκινούν να διαβάζουν, με όριο τις 250 λέξεις. Το λεξιλόγιο είναι απλό μα όχι απλοϊκό, και οι ιστορίες είναι καθημερινές και παιδικές, με την συγκεκριμένη να άπτεται στη θεματολογία της φαντασίας και της έμπνευσης. Πρόκειται για μια ωραία, δουλεμένη σειρά χωρίς υπέρμετρους διδακτισμούς, που ναι μεν διαβάζεται άνετα από ένα παιδί πρωτοσχολικής ηλικίας, αλλά εγείρει και τη φαντασία για περαιτέρω δουλειά, αν θέλει ο γονιός να το χρησιμοποιήσει ως εργαλείο.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, το παιδί καλείται να προετοιμαστεί ώστε να γίνει συγγραφέας – αυτό βέβαια εφαρμόζεται και γενικά στην ενίσχυση των αισθητηριακών και κοινωνικών του στοιχείων, καθώς για να γίνει κανείς συγγραφέας, μας λέει το βιβλίο, είναι καλή ιδέα να παρατηρεί, να σημειώνει, να μιλά με ενδιαφέροντες ανθρώπους… και να εξασκεί την φαντασία του. Η φαντασία είναι ένας παραγνωρισμένος τόπος στην σημερινή κοινωνία δυστυχώς, όπου τα περισσότερα ερεθίσματα που λαμβάνουν τα παιδιά όποιας ηλικίας είναι αυστηρά δομημένα, ελεγχόμενα και διδακτικά και η σκέψη έξω από το κουτί, αν και προτείνεται γενικά και αόριστα, δεν είναι εύκολη καθώς δεν ενισχύεται, ούτε της δίνεται πρέπων χώρος και χρόνος, στριμωγμένη ανάμεσα σε δραστηριότητες και έλλειψη χρόνου να βαρεθεί κανείς. Το βιβλίο του Ηλιόπουλου, αντίθετα, μας δίνει μια μικρή ανάσα: ο μικρός μας κάθεται και σκέφτεται, και όταν δεν τα καταφέρνει, δίνει χρόνο στον εαυτό του. Κι αυτός ο χρόνος αποδίδει, καθώς το παιδί χαλαρώνει και αδειάζει από την υποχρεωτική επίδοση, και αυτό του φέρνει (κυριολεκτικά) ουρανοκατέβατη μαγική έμπνευση. Την έμπνευση αυτή τη χρησιμοποιεί γόνιμα και με δική του πρωτοβουλία και… ιδού! Ένας μαγικός κόσμος ανοίγεται μπροστά του, κι ένα συγγραφικό όνειρο γεννιέται.
Η εικονογράφηση της Μεταλληνού ντύνει ωραία την ιστορία. Σχέδια απλά, φωτεινά, τρυφερά, ένας μικρός πρωταγωνιστής που τα συναισθήματα γράφουν πάνω στην έκφρασή του. Το φως της παιδικότητας είναι διάχυτο, και το βιβλιαράκι αυτό πραγματικά είναι ένα πανέμορφο μικρό ανάγνωσμα για το παιδάκι που διαβάζει για πρώτη φορά μόνο του ιστορίες.
