Δεν υπάρχει βιβλιολάτρης που να γίνεται γονιός και να μην περιμένει με ανυπομονησία τη στιγμή που θα αρχίσει να διαβάζει στο παιδί του. Βιβλία πάνινα χωρίς λόγια (την ιστορία τη φτιάχνουμε εμείς), βιβλία με λέξεις και τεράστιες εικόνες, βιβλία με μικρά κείμενα και ζωηρή εικονογράφηση, εικονογραφημένα παραμύθια και, κάποια στιγμή, “κανονικά” βιβλία.
Από όλων των ειδών τα βιβλία, εγώ ανυπομονούσα πιο πολύ για το τελευταίο. Όντας αφοσιωμένη αναγνώστρια η ίδια, τί καλύτερο από το να διαβάζω στα παιδιά μου βιβλία που είχα διαβάσει κι εγώ μικρή. Ή ακόμα καλύτερα, βιβλία που θα ήθελα να έχω διαβάσει, αλλά δεν έτυχε να τα ξέρω τότε. Και ιδανικά σε λίγα χρόνια να τα ξαναδιαβάσουν μόνοι τους, όπως έκανα κι εγώ με τα αγαπημένα μου βιβλία. Τα διάβαζα ξανά και ξανά και κάθε φορά το χαιρόμουν περισσότερο, παρατηρώντας καινούριες λεπτομέρειες και νοήματα που μου είχαν ξεφύγει σε μικρότερη ηλικία.
Είναι μια μικρή πρόκληση να διαβάζεις σε παιδιά κάτω των πέντε ετών βιβλία που απαιτούν τη συγκέντρωση τους χωρίς τη βοήθεια της εικόνας. Όπως και στα περισσότερα πράγματα οι προσδοκίες που δημιουργούνται από διαφημίσεις/ταινίες (παιδάκι ξαπλωμένο ήρεμο ακούει, κεφάλαιο τελειώνει, παιδάκι γλαρώνει, φιλί-καληνύχτα-κλείνει φως) διαφέρουν αρκετά από την πραγματικότητα.
Συνήθως, όταν διαβάζω στα παιδιά μου πριν τον ύπνο αντί να χαλαρώσουν, ξεσηκώνονται και αρχίζουν την περίεργη γιόγκα που κάνουν τα παιδιά όταν δε θέλουν να κοιμηθούν. Αυτό που στην αρχή ήθελαν πιο συχνά ήταν να δουν τις εικόνες όλων όσων διάβαζα, κάτι που συνήθως δεν υπήρχε. Σχεδόν σε όλα τα βιβλία που έχουμε διαβάσει ως τώρα υπάρχουν λίγες εικόνες, αλλά συνήθως πρόκειται για ασπρόμαυρα σκίτσα σκόρπια ανάμεσα στο κείμενο που – στην αρχή τουλάχιστον – δεν αρκούσαν για να ικανοποιήσουν την περιέργεια τους. Με τον καιρό όμως άρχισαν να μπαίνουν στο νόημα και να πλάθουν τις εικόνες μόνα τους. Αυτό που τελικά μας αρέσει περισσότερο είναι να τους διαβάζω όσο παίζουν ή τρώνε. Έτσι όντας απασχολημένα με κάτι άλλο μπορούν να συγκεντρωθούν καλύτερα σε όσα ακούν.
Εδώ και ενάμιση χρόνο που έχουμε ξεκινήσει το “κανονικό” διάβασμα υπάρχει πάντα ένα βιβλίο σε εξέλιξη. Μπορεί να μας πάρει από λίγες εβδομάδες μέχρι κάποιους μήνες, γιατί το διάβασμα προχωράει ανάλογα με τη διάθεση τους και κάποια βιβλία δεν τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον όσο άλλα. Μερικές φορές τα βιβλία που διαβάζουμε είναι για μεγαλύτερα παιδιά, κάποιες άλλες απευθύνονται ουσιαστικά σε ενήλικες. Είναι εντυπωσιακό να παρατηρείς πώς τα παιδιά συγκρατούν λεπτομέρειες από κάθε ιστορία, τι είναι αυτό που θα τους μείνει σαν γενική ιδέα και πως ακόμα και μετά από καιρό ανατρέχουν σε μικρά περιστατικά μέσα από τα βιβλία που έχουμε διαβάσει και τα παραλληλίζουν με καταστάσεις της πραγματικής ζωής.
Κάπως έτσι πιστεύω ότι δημιουργούνται οι μικροί αναγνώστες, που δεν παραλείπουν ποτέ να πάρουν μαζί το βιβλίο μας όταν είναι να φύγουμε για λίγες μέρες. Που πλέον και χωρίς εμένα επιλέγουν πριν κοιμηθούν να διαβάσουν (ο 6χρονος) ή να “διαβάσουν” (η 4χρονη) ένα παραμύθι ή ένα κόμικ. Που διαλέγουν στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου ποιό θα είναι το επόμενο ανάγνωσμα μας. Που έχουν ήδη ξεκινήσει ένα ταξίδι που θα κρατήσει μια ζωή και θα τους πάει σε όλο τον κόσμο, τον πραγματικό και τον φανταστικό.
