Συγγραφέας: Κατερίνα Σπυροπούλου
Εικονογράφηση: Άρτεμις Κλιντ
Εκδόσεις: Μάρτης
Χρονιά έκδοσης: 2021
Ηλικίες: 3+, 5+
Στην Κανονικούπολη όλα είναι κανονικά και όλοι – ανεξαιρέτως – ζουν κανονικά και με κανόνες. Ολοι ξυπνούν την ίδια ώρα, όλοι είναι ντυμένοι το ίδιο, όλοι ζουν έτσι – κι έτσι και κανείς τους δεν τρώει γιουβέτσι. Τα καλά τα φαγητά τα τρώνε μόνο οι οι άρχοντες. Μέχρι που μια μέρα ο κ. Κανονικούλης απηύδησε και αποφάσισε να αφήσει την Κανονικούπολη και να πάει να δει την ξαδέρφη του στη Διαφορετικούπουλη, εκεί που όλα ήταν διαφορετικά και πολύχρωμα και κανείς δεν είναι ίδιος με τον διπλανό του.
Η Κατερίνα Σπυροπούλου σε συνεργασία με την εικονογράφο Άρτεμη Κλιντ δημιουργούν ένα μικροσκοπικό βιβλίο στη λογική της σειράς του Roger Hargreaves, έναν φόρο τιμής (;) στους Μικρούς Κύριους και τις Μικρές Κυρίες του Βρετανού δημιουργού. Αρχικά το μικροσκοπικό αυτό βιβλιαράκι είχε τυπωθεί, ώστε να δώσει στα τέλη του 2020 μια “χείρα βοηθείας” προς το Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών και Αγωνιστριών, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε στον κατάλογο του Μάρτη με τις νέες του κυκλοφορίες για το τρίτο τρίμηνο του 2021. Πρόκειται ουσιασικά για ένα βιβλίο που μιλάει για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή, μέσα από μια ιστορία γραμμένη σε έμμετρο λόγο και εικονογραφημένη με άσπρο και μαύρο για να περιγράψει την Κανονικούπουλη και με πολλά και έντονα χρώματα για να περιγράψει τη Διαφορετικούπολη και να τονίσει τις διαφορές των δύο πόλεων, των κατοίκων τους και των συνηθειών τους.
Αν και εκ πρώτης όψεως το βιβλίο τραβάει το μάτι, λόγω και της αθέλητης σύγκρισης με τη διάσημη σειρά του Hargreaves, η συνέχεια λίγο μας απογοήτευσε. Ο έμμετρος λόγος είναι άτεχνος, με λέξεις που συμπληρώνουν απλώς τις ρίμες, ακουλουθώντας τον ρυθμό ηχητικά κι όχι νοηματικά (π.χ. έτσι – γιουβέτσι, κανόνια – σαλόνια, ρολόι – κομπολόι, τσουλούφι – Γκούφι, κλπ). Η ίδια η ιστορία – παρά το γεγονός ότι μιλάει για ένα πολύ αγαπημένο θέμα εκπαιδευτικών, νηπιαγωγών, αλλά και γονιών και έχει και κάποια στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν ίσως να αναπτυχθούν περισσότερο (πχ μια αναφορά να πλανάται στον αέρα για τα απολυταρχικά καθεστώτα και τις συνέπειες που έχει η δράση τους στους λαούς σε αντίθεση με τη δημοκρατία), δεν καταφέρνει να πάει παραπέρα και να διαφοροποιηθεί από τις χιλιάδες άλλες που έχουν γραφτεί με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα, μη προσφέροντας τίποτε περισσότερο στον αναγνώστη από την αναμάσηση των ίδιων και των ίδιων κλισέ για τη διαφορετικότητα. Εικαστικά, τώρα, είναι ενδιαφέρουσα η χρήση του ασπρόμαυρου και του πολύχρωμου για τον διαχωρισμό των δύο πόλεων, ώστε να τονιστούν οι τεράστιες αντιθέσεις τους, παρ’ όλα αυτά, αφενός δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αφετέρου και η ίδια η εικονογράφηση δεν καταφέρνει να πει τίποτα περισσότερο από αυτά που λέει το κείμενο, λειτουργώντας απλώς ως μια απλή μετουσίωση των λέξεων σε εικόνες.
