Συγγραφέας: Μαρία Παπαγιάννη
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Φωτεινή Τίκκου
Εκδόσεις: Πατάκη
Χρονιά έκδοσης: 2021 (ανατύπωση 2023)
Ηλικίες: 9+, 12+
Πώς συνδέεται το παρελθόν με το παρόν όταν το νήμα που το συνδέει έχει κοπεί; Πώς μπορεί ένα παιδί να εμπιστευτεί κάποιον που τον γνωρίζει μόνο μέσα από την αφήγηση της μητέρας; Πώς μπορεί ένα παιδί να διαχειριστεί την ασθένεια και στο τέλος την απώλεια;
Η Μαρία Παπαγιάννη γράφει ένα βιβλίο που δεν είναι μόνο για παιδιά. Είναι και για παιδιά αλλά και για εφήβους και για ενήλικες. Είναι από εκείνα τα βιβλία που διαβάζονται παρέα, μαζί. Δύο μικρά παιδιά, η Λήδα και η Ηρώ αναγκάζονται ξαφνικά να περάσουν τις διακοπές του καλοκαιριού σε ένα τόπο που δεν γνωρίζουν με έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρουν. Από την μία στιγμή στην άλλη οι ισορροπίες τους ανατρέπονται. Η αλλαγή δεν είναι εύκολη όμως ο δεσμός που υπάρχει ανάμεσά τους αλλά και με τους γονείς τους θα αποδειχτεί πολύ ισχυρός , τόσο ισχυρός για να τις βοηθήσει να αντέξουν τις περιοδικές αλλαγές αλλά και την μόνιμη που θα είναι καθοριστική.
Τα παιδιά βρίσκονται στο χωριό της μητέρας, το οποίο γνωρίζουν μέσα από τις αφηγήσεις της. Φροντιστής τους θα είναι ο παππούς, ο πατέρας της μητέρας, με τον οποίο δεν έχουν επαφή. Σταδιακά τα παιδιά θα προσαρμοστούν στο καινούριο περιβάλλον. Σε αυτό θα συμβάλλουν οι κάτοικοι του χωριού. Θα γίνουν ο συνδετικός κρίκος του παρελθόντος της μητέρας του με το παρόν. Οι ιστορίες τους θα εξηγήσουν όλα όσα φαινόντουσαν δυσνόητα. Η επαφή μαζί τους θα βοηθήσει τα παιδιά να καταλάβουν την λειτουργία του χωριού, τις ιδιαιτερότητες των κλειστών κοινωνιών αλλά και την ειλικρίνεια, την αθωότητα των ανθρώπων που τρέφονται με μύθους. Η παρουσία των παιδιών θα αποτελέσει και λύτρωση για τον παράξενο, απομονωμένο παππού. Κίνητρο για ζωή, το οποίο είχε χάσει.
Η Παπαγιάννη με μεγάλη προσοχή σκιαγραφεί την κοινωνική μικρογραφία του χωριού. Αναπτύσσει ισότιμα πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να δείξει την αξία που έχει ο καθένας τους. Καθώς διάβαζα το βιβλίο αναρωτήθηκα σε ποιον θα το έδινα να το διαβάσει. Θα το έδινα σε μικρούς ανθρώπους να το διαβάσουν παρέα με μεγαλύτερους που αντιμετωπίζουν απώλειες. Θα το έδινα σε εφήβους για να το διαβάσουν στους γονείς τους για να αποτελέσει αφορμή να γαργαληθούν οι αναμνήσεις. Είναι ένα βιβλίο συντροφιάς. «… Να θυμάσαι να κυνηγάς τη χαρά κι όχι τη λύπη!» αυτό θα κρατήσω από την ιστορία!
