Δημιουργός: David Litchfield
Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη
Εκδόσεις: Μάρτης
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικίες: 5+, 7+
Η Λίζ είναι ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα και λόγω ηλικίας με ιδιαίτερη περιέργεια. Ο κ. Γουίλσον είναι γείτονάς της, που δουλεύει στο ζαχαροπλαστείο της πόλης, φτιάχνει τα καλύτερα γλυκά και είναι ιδιαίτερα αγαπητός από τον κόσμο. Η Λιζ όμως θεωρεί πως ο κ. Γουίλσον έχει κάτι διαφορετικό πάνω του. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον κ. Γουίλσον να διαφέρει; Μήπως ο μακρύς λαιμός του, μήπως το πράσινό του χρώμα, μήπως ότι μοιάζει με υπερμεγέθη σαύρα και αγαπάει να τρώει λουλούδια; Αν και μοιράστηκε τις σκέψεις της με τους μεγάλους, τη μαμά της, τον δάσκαλό της, ακόμα τη Μέρι που δουλεύει στο μουσείο και είναι επικεφαλής των παλαιοντολόγων, απογοητεύεται βαθιά γιατί φαίνεται ότι κανείς δεν την πιστεύει. Μα, να είναι ο κ. Γουίλσον δεινόσαυρος; Πού ακούστηκε αυτό μετά από 65 εκατομμύρια χρόνια; Η Λιζ όμως δεν τα παρατάει και συνεχίζει να τον παρατηρεί από μακριά. Μια μέρα θα τον παρακολουθήσει και όταν ο κ. Γουίλσον θα την ανακαλύψει δεν θα κρυφτεί, ούτε θα τη φοβίσει, αλλά θα την αφήσει να δει τον δικό του κόσμο, εκεί που πραγματικά ανήκει. Δυστυχώς όμως, δεν είναι η μόνη που τον έχει παρακολουθήσει. Όταν ο κ. Γουίλσον θα απομακρυνθεί από μια ομάδα επιστημόνων που θέλουν να τον εξετάσουν, η Λιζ συνειδητοποιεί ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει τη ζωή που επιθυμεί και αποφασίζει να βοηθήσει να σωθεί ο φίλος της με κάθε τρόπο.
Το «Ο γείτονάς μου ο δεινόσαυρος» είναι με μια πρώτη ανάγνωση μια όμορφα εικονογραφημένη, απλή, γλυκιά ιστορία για την αποδοχή του διαφορετικού και την ανάγκη να αφήνουμε τους ανθρώπους να ζουν τη ζωή που εκείνοι θέλουν. Εικονογραφικά ο Litchfield επιμένει στο στυλ που τον καθιέρωσε, επαναλαμβάνοντας κάποιες φορές μέσα στο βιβλίο μοτίβα και στησίματα που έχουμε δει και σε προηγούμενα βιβλία του, όπως για παράδειγμα τον τρόπο που χρησιμοποιεί την τεχνική των καρέ των κόμικς διακόποντας τις ολοσέλιδες εικονογραφήσεις (στοιχείο που είδαμε για πρώτη φορά στο “Τη νύχτα που τα φώτα άναψαν“, εκδ. Μικρή Σελήνη, 2019) ή την εικόνα της σπηλιάς όταν η Λιζ ακολουθεί τον κ. Γουίλσον που έχουμε δει και στο Καταφύγιο της Λύπης (εκδ. Μάρτης, 2023). Είναι μια ακόμα ιστορία για το πως όλοι μας έχουμε ίσα δικαιώματα και κυρίως το δικαίωμα στην ελευθερία να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε.
Υπάρχει όμως ένα σημείο στο βιβλίο που ο δημιουργός άθελά του βάζει ένα ακόμα στοιχείο στην ιστορία του, πέρα από κάποια χιλιοειπωμένα περί διαφορετικότητας και αποδοχής: το στοιχείο της ηθικής. Και αυτό φαίνεται τόσο στο σημείο που η Λιζ αναρωτιέται αν τελικά έκανε καλά που μίλησε στους μεγάλους για τον φίλο της τον δεινόσαυρο, αλλά κυρίως εκεί που το παιδί φαίνεται να χάνει εντελώς την πίστη της στους ενήλικες, που ενώ τους εμπιστευτόταν εκείνοι την κορόιδεψαν και τελικά εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση με πρόσχημα το όνομα της επιστήμης, αλλά τελικά της προβολής και της προσωπικής τους φήμης. Η Λιζ αισθάνεται προδομένη, κάτι που της δημιουργεί βαθιά θλίψη. Όμως η δύναμη της παιδικής της ψυχής και η ένταση των αυθεντικών συναισθημάτων της θα είναι τα όπλα της με τα οποία θα παλέψει και θα καταφέρει τελικά να “σώσει” τον φίλο της. Εκεί που στη μέση του πλήθους θα φωνάξει με όλη τη δύναμη της “Αφήστε τον κ. Γουίλσον, δεν έκανε κάτι κακό”, εκεί είναι που η πρωταγωνίστρια της ιστορίας προτάσσει την ηθική της και με τη φωνή της και τη στάση της παρακινεί μια ολόκληρη κοινωνία (το συγκεντρωμένο πλήθος της πόλης που ήρθε να δει το σπουδαίο “έκθεμα”) να μιλήσει, να μη μένει σιωπηλή απέναντι στο λάθος, να διεκδικήσει το δίκαιο και το σωστό.
Σε μια εποχή που διαμαρτυρόμαστε ότι όλοι κοιτάνε τη δουλειά τους και κανείς δεν αντιδρά σε ό,τι άσχημο συμβαίνει γύρω μας, όπου το κέρδος και η φήμη έρχονται πρώτα και πάνω από όλα μην υπολογίζοντας την αξία του ατόμου, η μικρή, κοντοκουρεμένη Λιζ έρχεται να μας ταρακουνήσει και να μιλήσει για την ηθική: ως πού μπορεί να φτάσει κανείς καταπατώντας και εκμεταλλεύοντας την ύπαρξη κάποιου άλλου; Ως πότε μπορεί κανείς να μένει απαθής και σιωπηλός απέναντι στις αδικίες της ζωής; Και με αυτό το στοιχείο το βιβλίο διαφοροποιείται από τα τόσα άλλα εικονογραφημένα που διδάσκουν την ανοχή και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, προτάσσοντας την ηθική, μιλώντας υπαινικτικά για το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο και τη στάση που ο καθένας από εμάς επιλέγει να κρατήσει, στάση ξεκάθαρα πολιτική, όπως και η φύση του ανθρώπου.
