Η Anna Wilson γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία, σπούδασε και ακολούθησε ακαδημαϊκό δρόμο, ταξίδεψε πολύ και γνώρισε πολλά μέρη. Όμως πάντα αγαπούσε να ζωγραφίζει. Ένα συμβάν στη ζωή της έπαιξε καταλυτικό ρόλο, ώστε να παρατήσει την ακαδημαϊκή της ενασχόληση και να αφιερωθεί σε αυτό που πάντα αγαπούσε αλλά φοβόταν να τολμήσει: να ζωγραφίζει. Κάπως έτσι ξεκίνησε να εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Κάπως έτσι συνεργάστηκε με τη συγγραφέα Holly Hughes και μαζί δημιούργησαν αυτό το συγκινητικό και πολύ ατμοσφαιρικό βιβλίο που μιλάει για τη φιλία, τη σημασία της προσφοράς και τη μαγεία του χειμώνα… Με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά του βιβλίου “Το αγόρι που έφερε το χιόνι” (εκδ. Μάρτης) η Ζωή Κοσκινίδου μίλησε με την εικονο-γράφο.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν διαβάσατε το κείμενο της Χόλι Χιούζ (Holly Hughes); Ποιο ήταν το πιο έντονο συναίσθημα που σας δημιουργήθηκε και τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το «ναι» σε αυτό το project;
Λατρεύω τους κόσμους που δημιουργεί η Χόλι με τις λέξεις της. Έχει έναν υπέροχο τρόπο να αναμειγνύει την πραγματικότητα με λίγο από το φανταστικό. Δεν είμαι άνθρωπος που αγαπώ το φάνταζι ως λογοτεχνικό είδος, αλλά μου αρέσει να βρίσκω τη μαγεία στην καθημερινή ζωή και νομίζω ότι η Χόλι δημιουργεί ιστορίες που το κάνουν αυτό τόσο καλά. Αυτό το βιβλίο αφορούσε επίσης τα θαύματα του χιονιού – λατρεύω το χιόνι και θεωρώ ότ με κάποιον μαγικό τρόπο οι άνθρωποι αλλάζουν όταν η πόλη τους καλύπτεται από χιόνι. Μου άρεσαν τα πάντα σχετικά με αυτήν την ιστορία όταν την πρωτοδιάβασα – η αίσθηση του τόπου, η καλοσύνη, ο υπαινιγμός της μαγείας και το πώς η συγγραφέας εστιάζει στο χιόνι.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σχεδιάσατε;
Το πρώτο πράγμα που ήθελα να ζωγραφίσω αφού τελείωσα την ανάγνωση του κειμένου ήταν η πόλη, το σπίτι και το σκηνικό για την ιστορία. Ωστόσο, το πρώτο πράγμα που σχεδίασα ήταν τα σκίτσα των χαρακτήρων, γιατί τελικά οι περισσότεροι εκδότες θέλουν πρώτα να δουν τα σκίτσα των πρωταγωνιστών.
Από που εμπνευστήκατε για την εικονογράφηση του βιβλίου “Το αγόρι που έφερε το χιόνι;”
Η πόλη, το σκηνικό δηλαδή πάνω στο οποίο εκτιλύσσεται η ιστορία του αγοριού, είναι εμπνευσμένη τόσο από το Εδιμβούργο, όπου και ζω αυτήν τη στιγμή, αλλά και από το Ταλίν της Εσθονίας, στο οποίο πέρασα έναν υπέροχο μήνα έναν χειμώνα, πριν από μερικά χρόνια. Λατρεύω τις κωνικές κορυφές των κτηρίων και τα κωδωνοστάσια και τα διαφορετικά επίπεδα που σχηματίζουν τα κτήρια σε αυτά τα δύο αρχαία μέρη πάνω στη Γη και ήθελα να αποτυπώσω ακριβώς αυτό. Ήθελα να δώσω την αίσθηση μιας διαχρονικής παλιάς πόλης, φωλιασμένης σε ένα υπέροχο τοπίο.
Αυτό είναι το τέταρτο παιδικό βιβλίο που εικονογραφείτε, αν δεν κάνω λάθος. Και από ό,τι έχω διαβάσει, πάντα σας άρεσε να σχεδιάζετε, αλλά δεν ξεκινήσατε να ασχολείστε επαγγελματικά με αυτό παρά μόνο πριν από μερικά χρόνια, επειδή η κύρια ασχολία σας ήταν στον ακαδημαϊκό χώρο της ανθρωπογεωγραφίας. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε λιγο τι ακριβώς είναι αυτό; Τι σπουδάσατε και τι ήταν ακριβώς αυτό που κάνατε πριν γίνετε εικονογράφος; Τι σας έκανε να αλλάξετε την πορεία της επαγγελματικής σας ζωής;
Ακριβώς! Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο που εικονογραφώ. Πριν γίνω εικονογράφος ήμουν ανθρωπογεωγράφος – κάποιος δηλαδή που μελετάει τη σχέση μεταξύ ανθρώπων και τόπου. Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω και έχω κάνει πολλά ταξίδια στην ενήλικη ζωή μου και νομίζω ότι ακολούθησα αυτήν την καριέρα για να μπορέσω να κατανοήσω βαθύτερα τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι εγκαθίστανται σε διαφορετικά μέρη.
Μου άρεσε αυτή η δουλειά, αλλά αισθανόμουν πάντα κάτι να μου λείπει. Δεν ήμουν πολύ περήφανη για τις ακαδημαϊκές εργασίες μου, μου φαίνονταν κείμενα «στεγνά», σαν να μην εξέφραζαν πραγματικά το θαύμα που συντελείται στον κόσμο. Συνέβη κάτι που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή μου για αλλαγή στην καριέρα μου και αυτό ήταν όταν ο σύζυγός μου και εγώ καταλαβάμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδιά. Αυτό το γεγονός με γέμισε με την αίσθηση του πόσο σύντομη είναι η ζωή μου. Ακούγεται δραματικό, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να πεθάνω χωρίς να προσπαθήσω να κάνω αυτό που πάντα ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Πάντα έλεγα ότι το όνειρό μου ήταν να εικονογραφώ βιβλία, αλλά φοβόμουν πάρα πολύ να προσπαθήσω. Απλώς υπέθετα ότι δεν θα ήμουν ποτέ αρκετά καλή.
Παρουσιάστηκε τότε μια ευκαιρία στον σύζυγό μου να εργαστεί στη Μογγολία και αυτό αποτέλεσε την αφορμή να σταματήσω την ακαδημαϊκή μου εργασία και να μετακομίσω σε αυτό το υπέροχο κρύο μέρος, χωρίς δουλειά. Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω εκείνο το διάστημα για να γράψω ένα ακαδημαϊκό βιβλίο. Ανακάλυψα όμως μόλις έφτασα εκεί ότι δεν ήθελα να το γράψω. Αντίθετα, άρχισα να ζωγραφίζω κάθε μέρα. Όχι πολύ στην αρχή, αλλά μετά όλο και περισσότερο και σιγά σιγά, με πολλή εξάσκηση, άρχισα να αποκτώ κάποιες δεξιότητες και από και πέρα απλώς ερωτεύτηκα την εικονογράφηση. Πραγματικά δεν θέλω ποτέ να κάνω κάτι διαφορετικό.
Είστε δημιουργός παιδικών βιβλίων, τι είναι αυτό που σας συναρπάζει σε αυτά; Διαβάζατε ως παιδί και αν ναι ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο;
Μου άρεσε να διαβάζω όταν ήμουν μικρή. Η μητέρα μου ήταν δασκάλα σε δημοτικό και οι δύο γονείς μου λάτρευαν τα βιβλία, έτσι ήμουν τυχερή που μου έδιναν υπέροχα βιβλία να διαβάζω σε όλη την παιδική μου ηλικία και πάντα με ενθάρρυναν να διαβάζω. Θυμάμαι πολλά από τα βιβλία που λάτρεψα όταν ήμουν μεγαλύτερο παιδί, αλλά όχι τόσο τα εικονογραφημένα που μου διάβαζαν. Υπάρχει μόνο ένα που θυμάμαι ότι αγάπησα όταν ήμουν πολύ μικρή και το οποίο η μαμά μου εξακολουθεί να έχει σήμερα. Είναι το Little Spook’s Grubby Day των Inger Sandberg και Lasse Sandberg. Όταν το κοιτάζω τώρα το βρίσκω τόσο ενδιαφέρον που μου άρεσε. Ήταν ένα μικροσκοπικό βιβλίο και θυμάμαι ότι μου άρεσε πόσο μικρό ήταν. Είναι σχεδιασμένο με πολύ αφελές στυλ και η ιστορία είναι γελοιωδώς απλή. Δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτά που κάνω εγώ σήμερα. Νομίζω ότι μια από τις προκλήσεις της δημιουργίας παιδικών βιβλίων είναι ότι αυτά που μας αρέσουν ως ενήλικες συχνά δεν είναι ίδια με αυτά που αγαπούν τα παιδιά και η δημιουργία ενός βιβλίου που ένας ενήλικας θέλει να διαβάσει και που αγαπά και ένα παιδί είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα.
Με ποιον τρόπο δουλεύετε; Σας αρέσει περισσότερο η παραδοσιακή ζωγραφική διαδικασία ή προτιμάτε την ψηφιακή;
Μου αρέσει να ζωγραφίζω και να σχεδιάζω πρώτα με μελάνι, μετά συνήθως χρησιμοποιώ γκουάς ή ακουαρέλα και μετά κραγιόνια και μολύβια από πάνω. Στη συνέχεια, σκανάρω το έργο στον υπολογιστή και διορθώνω, επεξεργάζομαι και μερικές φορές σχεδιάζω από πάνω ψηφιακά. Αν σχεδιάζω ψηφιακά, συνήθως χρησιμοποιώ χειροποίητα χρώματα αντί για ψηφιακή παλέτα, καθώς πάντα κοιτάζω τα χρώματα που μου δίνονται σε έναν υπολογιστή και νιώθω ότι κανένα από αυτά δεν είναι σωστό. Αλλά όταν βάζω λίγη μπογιά σε χαρτί, όλα αλλάζουν.
Αν έπρεπε να περιγράψετε με τρεις λέξεις το εικονογραφικό σας στυλ, ποιες θα ήταν αυτές;
Ατμοσφαιρικό, ευχάριστο, ίσως και αυτό που προκύπτει από την προσεχτική παρατήρηση.
Μετά το «Αγόρι που έφερε το χιόνι» τι να περιμένουμε; Υπάρχουν άλλα πρότζεκτ που δουλεύετε αυτή την περίοδο;
Το επόμενο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2024 το έχουμε δουλεψει με την υπέροχη ομάδα του εκδοτικού οίκου Hachette. Είναι γραμμένο από τη Maryam Hassan και είναι μια υπέροχη ιστορία για τη μετανάστευση και το πώς είναι να αφήνεις πίσω αγαπημένα πρόσωπα και να ερωτεύεσαι ένα νέο μέρος. Και θα βρείτε κι εκεί χιόνι! Ένιωσα κατά κάποιο τρόπο ότι αυτή η ιστορία περιέγραφε πολλά από τη δική μου ζωή, οπότε ήταν συναρπαστικό να μπορώ να κάνω εγώ την εικονογράφησή του. Αυτό θα κυκλοφορήσει τον Μάιο του επόμενου χρόνου, ενώ παράλληλα εικονογραφώ ακόμα δύο βιβλία, τα οποία όμως θα κυκλοφορήσουν το 2025.
Διαβάστε εδώ για το βιβλίο ‘Το αγόρι που έφερε το χιόνι” (εκδ. Μάρτης).
