Όταν πήγα, πέρυσι, για πρώτη φορά στην Διεθνή Έκθεση Παιδικού Βιβλίου στην Μπολόνια έπαθα ένα μεγάλο σοκ. Χάθηκα ανάμεσα στους χιλιάδες τίτλους βιβλίων, τις εκθέσεις, τα περίπτερα των εκθετών, τους φανταστικούς συγγραφείς και τους ακόμα πιο φανταστικούς εικονογράφους. Έζησα το όνειρο κάθε βιβλιοφάγου.
Φέτος ξαναπήγα, όμως πιο συνειδητοποιημένη για όσα θα παρακολουθούσα. Πίστευα ότι η πρώτος ενθουσιασμός είχε καταλαγιάσει και αυτή η επίσκεψη θα κυλούσε ήρεμα, όμορφα, απλά. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες! Όχι μόνο πέρασα ακόμα καλύτερα από την πρώτη φορά, γιατί ήμουν προετοιμασμένη από πλευράς προγράμματος εκδηλώσεων και ομιλιών, αλλά κυρίως γιατί γνώρισα από κοντά υπέροχους εικονογράφους και συγγραφείς. Κι όλα αυτά με την καλύτερη παρέα… φίλους από κάθε γωνιά της Ελλάδας που είχα να δω καιρό και καινούριους που έκανα κατά τη διάρκεια της Έκθεσης.
Σταθερή αξία στην Έκθεση οι Κορεάτες. Τα βιβλία τους είναι εξωπραγματικά! Η αισθητική τους, η ποικιλομορφία των θεμάτων με τα οποία ασχολούνται, η εξαιρετική συνομιλία εικόνας και συναισθήματος… Ξεχώρισα το “Deok-Kyu Choi, 커다란 손 (Father’s big hands), ένα αυτοβιογραφικό silent book που δείχνει τη φροντίδα ενός πατέρα για το παιδί του και αργότερα, όταν εκείνο ενηλικιώνεται έρχεται η σειρά του να φροντίσει τον πατέρα του. Οι αντεστραμμένοι ρόλοι στη σχέση πατέρα-γιού άγγιξαν τις πιο ευαίσθητες χορδές μέσα μου.
Επόμενο αγαπημένο βιβλίο, πάλι silent, το «Senza Fine» (Endless) του κινέζου Zongxi Deng από τον εκδοτικό Carthusia που μας μαγεύει κάθε φορά με τους τίτλους του. Ένα βιβλίο για τη ζωή και τον θάνατο. Τι συμβαίνει όταν ένα αγαπημένος μας πεθαίνει; Πού πάει; Ο θάνατος σηματοδοτεί το τέλος της ζωής, όμως ανοίγει την πόρτα προς την αιώνια ύπαρξη. Η ψυχή άραγε εξαφανίζεται ή μπορεί να αλλάζει μορφές και να επιστρέφει κοντά στους αγαπημένους της; Η ευαίσθητη και ατμοσφαιρική εικονογράφηση του βιβλίου με καθήλωσε από τη πρώτη κιόλας σελίδα.
Κρατάω για το τέλος, το βιβλίο «Bambini Nascosti» (Hidden children) του Franco Matticchio. Σίγουρα, ένα παιδί που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο θα το βρει διασκεδαστικό προσπαθώντας να ανακαλύψει κρυμμένα παιδιά μέσα στις σελίδες του με μόνο στοιχείο τα ονόματά τους. «Ψάξε, ψάξε, δε θα με βρεις…», κρυμμένα πίσω από κουρτίνες, μέσα σε βιβλιοθήκες, κάτω από καναπέδες, πίσω από πόρτες. Με μια δεύτερη ματιά όμως, εμείς οι μεγάλοι, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε. Άραγε δίνουμε όση προσοχή αξίζει σε ένα παιδί; Μήπως απορροφημένοι από τις έγνοιες και τις δουλείες μας χάνουμε τα καλύτερα χρόνια των παιδιών μας; Η παιδική ηλικία περνάει απαρατήρητη; Είναι αυτά τα παιδιά τελικά κρυμμένα ή χαμένα από τον κόσμο των μεγάλων;
Η έκθεση έφτασε στο τέλος της, εγώ γύρισα πίσω στην Αμερική και ακόμα έχω μείνει με μια υπέροχη αίσθηση και ανάμνηση. Ακόμα βέβαια να πλύνω το χέρι μου απ’ όταν συστήθηκα στην Ίριδα Σαμαρτζή, εννοείται πως έχω βάλει σε γυάλινη θήκη το βιβλίο που μου υπέγραψε ο Oliver Jeffers, μεγάλωσα τη λίστα μου με υπογεγραμμένα βιβλία από Beatrice Alemagna, Ximo Abadia και Andre Letria, ενώ συνομίλησα και με την Paloma Valdivia. Το σίγουρο ειναι ότι θα χρειαστεί να τρώω βραστά μακαρόνια για τους επόμενους μήνες μέχρι να ξεχρεωθεί η πιστωτική από τα βιβλία που αγόρασα, αλλά πραγματικά χαλάλι!
