-Σήμερα θα ψάξουμε μαζί, μικρέ μου αναγνώστη, όλα αυτά που είναι σημαντικά για σένα.
-Δηλαδή;
– Να, θα ‘θελες να μου πεις ποια είναι αυτά ή αυτό που θα σου έλειπε πολύ αν δεν το είχες;
-Α εύκολο, το παγωτό! Μ’ αρέσει τόσο πολύ που μπορώ να το τρώω χειμώνα-καλοκαίρι.
-Πες πως όλο το παγωτό του κόσμου τελείωνε μια μέρα. Θα ήταν η ποιο δυστυχισμένη μέρα στη ζωή σου;
-Μμμ όχι, γιατί θα έτρωγα πολλά γλειφιτζούρια.
-Εντάξει κατάλαβα είσαι γλυκατζής. Αν δεν ήταν γλυκό τι θα ήταν αυτό που θα σου έλειπε πιο πολύ;
-Το πρόβατο μου, ο Πάπυ. Από τότε που μου το χάρισε ο μπαμπάς κοιμάμαι κάθε μέρα μαζί του.
-Κι αν πάθαινε κάτι ο Πάπυ, αν τον έχανες, πως θα ένιωθες;
-Μμμ, δε θα μ’ άρεσε. Μάλλον θα έκλαιγα όλη μέρα κι όλη νύχτα στην αγκαλιά της μαμάς.
-Κι αν δεν είχες την αγκαλιά της μαμάς σου τι θα έκανες;
-Αυτό δεν γίνεται! Χωρίς την αγκαλιά της μαμάς μου δεν γίνεται τίποτα, κατάλαβες! Τι λες τώρα; Σε βαρέθηκα κι εσένα και τις ερωτήσεις σου! Για παραμύθι δεν ήρθαμε εδώ;
-Ναι έχεις δίκιο, θα διαβάσουμε το παραμύθι της Λίλης που είναι η αγαπημένη μου παραμυθού. Ξέρει καλά τα πατήματα των λαϊκών παραμυθιών και τ’ ακολουθεί ψάχνοντας με τον Ασβό, τον ήρωα της, το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο.
Μια φορά κι έναν καιρό, έτσι αρχίζει το παραμύθι μας, τότε, παλιά, πριν ακόμη ονομάσουμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους, ένας Ασβός, όχι όποιος κι όποιος, ένας Ασβός μ’ ένα κατακόκκινο καρότσι, ξεκίνησε για ν’ ανακαλύψει το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο.
-Όταν ακούμε τη λέξη πολύτιμο τι σκεφτόμαστε;
-Ένα χρυσό βραχιόλι!
-Ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι!
-Ένα πλούσιο παλάτι!
-Έναν πειρατικό θησαυρό!
-Ε, λοιπόν, όχι! Ο Ασβός δεν έψαχνε τίποτα απ’ όλα αυτά γιατί γι’ αυτόν δεν είχαν καμία σημασία. Εκείνος αναζητούσε στα πλάσματα αυτού του κόσμου, στη φύση και τα ζώα της, τις αλήθειες τους.
-Γιατί, ποιος θα του έλεγε ψέματα;
-Κανείς, απλά η σκέψη μας καμιά φορά δε σκάβει βαθιά. Αν όμως ψάχνεις, διαβάζεις, συζητάς, ανακαλύπτεις ένα σωρό «πολύτιμους θησαυρούς». Ένας από αυτούς είναι η ανάγκη της δημιουργίας που οι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου βρήκαν τρόπο να την ικανοποιήσουν. Το όνειρο, η φαντασία, το ταξίδι, το πέταγμα, το ρίζωμα, οι λέξεις, ο ρυθμός, η μουσική, οι εικόνες, οι ιστορίες είναι κομμάτια αυτής της πρωταρχικής ανθρώπινης ανάγκης. Για όλα αυτά μας μιλάει η Λίλη Λαμπρέλλη με τρόπο παραμυθιακό, απλό και ουσιαστικό. Η Κέλλυ Ματαθία-Κόβο εικονογραφεί το παραμύθι πλουτίζοντας την αφήγηση. Με κάποια πολύτιμα στοιχεία που είναι αναγνωρίσιμα, όπως ο Καβάφης και ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Κι άλλα που λειτουργούν συνδετικά, όπως το κόκκινο καροτσάκι του Ασβού. Στην αρχή είναι άδειο και μετά γεμίζει με τα πλάσματα του παραμυθιού και τις πολύτιμες ιδέες τους που συντροφεύουν τον Ασβό στην αναζήτηση του. Όχι όποιον κι όποιον, όπως είπαμε και πριν, αλλά έναν Ασβό που πετάει, με φτερά τις σελίδες του βιβλίου!
