Κείμενο-Εικονογράφηση: Jarvis
Μετάφραση-Επιμέλεια: Μάνος Μπονάνος
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Ηλικίες: 3+
Ένα μικρό αγόρι κάνει κάτι διαφορετικό σε κάθε σελίδα: περπατά, ποδηλατεί, κάθεται, είναι με φίλους, τη γάτα του, στο μπάνιο, στο παράθυρο … και σε όλες τις στιγμές του έχει ένα ‘ευχαριστώ’ να πει: σε ζώα, φυτά, πράγματα, ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό!
Βρισκόμενη σε μια ατομική συνθήκη που εκλιπαρεί για αισθήματα ευγνωμοσύνης, μάλλον δεν ήταν ασυνείδητη η επιλογή του συγκεκριμένου (και μόνο) παιδικού βιβλίου για τη βαλίτσα μου. Ο Jarvis δημιουργεί λιτό κείμενο και συμπληρωματικές εικόνες για να καλλιεργήσει ένα γλυκό ανάγνωσμα που εμπνέει μεγαλοψυχία. Η λέξη ‘ευχαριστώ’, που μαθαίνουμε στα παιδιά μας να λένε τυπικά στους άλλους, εδώ χρησιμοποιείται μόνο αν έχουμε ουσιαστικό λόγο γι’ αυτό. Αντί το αγοράκι να ευχαριστήσει τον ελέφαντα (και εφόσον, στο μεταξύ, ξέχασε το γιατί), προτιμά να ευγνωμονεί τον τυραννόσαυρο, γιατί στην ηλικία που βρίσκεται αυτό είναι το ρεκόρ του σε μήκος λέξης! Ο Jarvis δεν χρησιμοποιεί μόνο εδώ το χιούμορ για να προκαλέσει την ευγνωμοσύνη. Τα μποτάκια ευχαριστούμε γιατί … ξέρουν το δρόμο! Η βροχή, υπάρχει λόγος να μας αρέσει: οι νερόλακκοι! Αν πάρει κανείς το κολάι στην ευγνωμοσύνη είναι έτοιμος να ευχαριστήσει ακόμα και ‘φοβιστικές’ (εδώ, τις χήνες!) ή και ενοχλητικές (τη φαγούρα!) καταστάσεις. Η μεγαλύτερη ‘έκρηξη θετικής ενέργειας’ (φράση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) νομίζω βρίσκεται στην ευχαρίστηση του εαυτού: «ευχαριστώ εμένα που είμαι εγώ», είναι μια φράση, όχι απλώς ευγνωμοσύνης, αλλά και πλήρους αποδοχής, σιγουριάς και αυτοπεποίθησης.
Η εικονογράφηση δεν περιγράφει απλώς το κείμενο, αλλά ενίοτε το συμπληρώνει. Για παράδειγμα, η φράση «ευχαριστώ το καπέλο μου που συγκρατεί τις σκέψεις μου» συνοδεύεται από την οξύμωρη εικόνα ότι το καπέλο του το έχει πάρει ένα πουλάκι. Εδώ νιώθω πως η εικόνα χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ότι οι δύσκολες καταστάσεις (μπορούν να) μας προσκαλούν να ‘βρούμε το καλό’ σε αυτές. Άλλη μια αλληλο-συμπλήρωση εικόνας-ιστορίας είναι οι λόγοι που μπορούμε να ευχαριστούμε τα χρώματα: αφενός για το μέλλον (θα έλεγα εγώ), μιας και το πράσινο είναι το χρώμα του φαναριού που μας ‘πάει μπροστά’, αφετέρου για την ιστορία, τις ρίζες, το κίτρινο και το μπλε, δηλαδή, δηλαδή το παρελθόν. Οι σελίδες, οι εικόνες, τα αντικείμενα και τα παιδιά είναι διαφόρων χρωμάτων. Το στοιχείο της χαρτοκοπτικής, του κολάζ, της χειροτεχνίας ακολουθείται σε επιλεγμένα σημεία σε κάθε σελίδα, δίνοντας μια παιδικότητα και μια αθωότητα. Σκεφτόμουν πως αυτά είναι απαραίτητες συνθήκες για να καταφέρουμε καμιά φορά να ανασηκώσουμε την ευγνωμοσύνη κάτω από τις δύσκολες καταστάσεις και συναναστροφές που έχουμε βρεθεί με τα χρόνια. Είναι όμως, ελπίζω, και τα ‘όπλα’ των παιδιών για πολλά και εύκολα ‘ευχαριστώ’ σε απλά πράγματα.
