Κείμενο: Τασούλα Τσιλιμένη
Εικονογράφηση: Χαρά Μαραντίδου
Εκδόσεις: Kαλειδοσκόπιο
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικίες: 9+
Ένα βιβλίο που σίγουρα εκτυλίσσεται στην Αθήνα, ή σε μια πόλη που της μοιάζει εντυπωσιακά πολύ. Γκρίζα και άχρωμη, δεν εμπνέει ούτε στο ελάχιστο τον ήρωα της ιστορίας, που έχει χάσει το κέφι του για τα πάντα και κυκλοφορεί σαν αυτόματο από σπίτι σε δουλειά και τούμπαλιν, μέχρι που ένα τυχαίο περιστατικό θα δώσει νόημα στην άχαρη ζωή του. Μια μικρή ιστορία, γοητευτική και απλή, που μιλάει για την επίδραση του περιβάλλοντος στη διάθεση και τη ζωή μας όλη και πώς αλλάζοντας το περιβάλλον αλλάζει τελικά και η ίδια η ψυχική μας κατάσταση.
Πρόκειται για ένα χαριτωμένο βιβλίο με ένα καθημερινό και αληθινό θέμα. Το κείμενο της Τσιλιμένη είναι όμορφο, καλογραμμένο και ρέει απλά και αβίαστα. Μοιάζει, θα έλεγα, με μια ταινία μικρού μήκους. Το ύφος του βιβλίου είναι γλυκό και το θέμα του σίγουρα μας είναι οικείο.
Το πρόβλημα για μένα ξεκινά από το ότι δεν ξέρω κατά πόσον είναι ένα βιβλίο που αφορά παιδιά. Θεωρώ ότι ένα βιβλίο για παιδιά πρέπει να πληροί τουλάχιστον μία από τρεις προϋποθέσεις: είτε να είναι μια κατάσταση που τους ενδιαφέρει/γοητεύει, είτε να περιέχει χαρακτήρες συναρπαστικούς/που να ταυτίζονται, είτε να πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα/ξεχωριστή ιστορία. Ενώ λοιπόν πραγματικά δε βρίσκω τίποτα (μα τίποτα!) αρνητικό να προσάψω στο Δέντρο, βρίσκω ότι δεν πληροί καμία ουσιαστικά από τις τρεις αυτές προϋποθέσεις. Η κατάθλιψη της μονοτονίας του ενήλικα σε μια μοναχική πόλη και η χαρά που βρίσκει τυχαία στο να καλλιεργεί φυτά στο μπαλκόνι του θεωρώ ότι δεν είναι κάτι που θα κινήσει το ενδιαφέρον σε ένα παιδί αναγνώστη. Ο χαρακτήρας αναπτύσσεται όπως ακριβώς προανέφερα: ως ενήλικας πρωταγωνιστής σε μια μικρού μήκους ταινία – για ενήλικες. Δεν είναι ξεχωριστός, αλλά δεν του συμβαίνει και κάτι συναρπαστικό. Δεν ανήκει με κάποιον τρόπο στο σύμπαν των παιδιών, και αν ανήκει, δεν προτάσσει με τρόπο ενδιαφέροντα την ύπαρξή του ή τον συμβολισμό της. Τέλος, η ιστορία δεν είναι μια ιστορία για παιδιά. Είναι μια ιστορία για μεγάλους. Φαντάζομαι ότι αν το διάβαζα σε μια ομάδα παιδιών, θα μου απαντούσαν με μια φωνή “Και μετά; τι έγινε μετά;” Ε, μετά, δεν έγινε… τίποτα. Η ζωή του ήρωά μας βελτιώθηκε με κάθε δυνατό ενήλικα τρόπο, βρήκε έναν παλιό του φίλο και συζητούσαν για φυτά. Χαίρομαι για τον ήρωα, αλλά το παιδί μέσα μου νιώθει εξαπατημένο, σα να κρυφάκουσε μια συνομιλία ενηλίκων στην κουζίνα και τελικά να μιλάγαν για πράγματα βαρετά και κοινότοπα.
Η ιστορία ωστόσο είναι μια όμορφη ιστορία. Είναι μια ιστορία που ως ενήλικας ένιωσα στο πετσί μου μια πραγματική και αισιόδοξη ιστορία. Θεωρώ πως χάνει τον στόχο της που, εντέλει, παραμένει το παιδικό κοινό – και μάλιστα, σύμφωνα με τον εκδοτικό οίκο, το παιδικό κοινό από 8 ετών.
Στα συν η όμορφη, πολύχρωμη, ολοζώντανη εικονογράφηση της Χαράς Μαραντίδου. Ιδίως το εξώφυλλο είναι υπέροχο. Γενικά η αισθητική όλου του βιβλίου είναι πολύ ευχάριστη, παιδική και ρομαντική. Όμως το κείμενο δεν συνάδει πάντα. Ίσως πρέπει να θυμόμαστε ότι μια όμορφη, γλυκιά ιστορία δεν είναι απαραίτητα μια ιστορία… κατάλληλη για παιδιά.
