Τα κείμενα επιλέγει και παρουσιάζει ο Φώτης Δούσος*
Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Άλλωστε ένας από τους λόγους που γράφουμε είναι επειδή δεν μας εκφράζει ποτέ απόλυτα αυτό που μας δίνουν να διαβάσουμε. Από σήμερα και κάθε 15 ημέρες θα παρουσιάζουμε στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνω και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν τα παιδιά να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Ως εμψυχωτής αυτού του παιδικού εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, έρχομαι σε επαφή με κείμενα γραμμένα από παιδιά Δημοτικού κι αυτό που παρατηρώ είναι πως ακόμα και οι μικροί σε ηλικία μαθητές μπορούν να διαχειριστούν και να κατανοήσουν έννοιες “δύσκολες”, όπως για παράδεγιμα το body-shaming, η δυσφορία φύλου, ο αυτοπροσδιορισμός και ο ετεροπροσδιορισμός· και είναι ικανά να προσεγγίσουν τέτοια ζητήματα με μεγάλη ενσυναίσθηση και προσοχή. Γενικά τα παιδιά καταλαβαίνουν συνήθως περισσότερα πράγματα από όσα νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι.
Το κείμενο της Μελίνας που ακολουθεί χτίστηκε πάνω σε ελεύθερο θέμα. Το ζητούμενο ήταν να γράψουμε για έναν χαρακτήρα που έχει ένα μυστικό και κάποια στιγμή αυτό το μυστικό αποκαλύπτεται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το θέμα προκύπτει μέσα από τις δομές. Γενικά το θεματοκεντρικό γράψιμο μοιάζει να μπλοκάρει τα παιδιά και θα έπρεπε, ειδικά στο δημοτικό, να καταργηθεί.
Φλαμίνγκο ή ελέφαντας;
Το πάρτυ μου είναι το μεγαλύτερο πάρτυ της ζούγκλας. Έχω καλέσει μαϊμουδάκια, αντιλόπες, λιοντάρια, τίγρεις, καμηλοπαρδάλεις και τα αγαπημένα μου φλαμίνγκο. Εμένα με φωνάζουν «Μπλέι» και ζω μέσα σε έναν ελέφαντα. Δεν ξέρω πώς βρέθηκα μέσα στον ελέφαντα. Γεννήθηκα μέσα στο σώμα του. Αλλά εγώ είμαι ένα φλαμίνγκο. Είμαι ροζ με πολλά πούπουλα, έχω μακρύ λαιμό και λεπτά πόδια. Όμως, κάθε μέρα κοιτάζομαι στο ποτάμι και βλέπω έναν γκρίζο ελέφαντα με χοντρά, γκρίζα πόδια και μια μακριά, γκρίζα προβοσκίδα.
Οι ελέφαντες με φωνάζουν «Μπλέι», αλλά εγώ φωνάζω τον εαυτό μου «Μάκαρον». Εγώ, η Μάκαρον το φλαμίνγκο είμαι παγιδευμένη μέσα στο σώμα του Μπλέι του ελέφαντα. Και όλοι με κοιτάνε περίεργα γιατί μου αρέσει να στέκομαι στο ένα πόδι και συνέχεια σχεδιάζω στον αέρα φλαμίνγκο με την πελώρια προβοσκίδα μου.
Οι άλλοι ελέφαντες κάθε μέρα κυλιούνται στις λάσπες και μετά ρουφάνε νερό με τις προβοσκίδες τους και το φτύνει ο ένας στον άλλο για να ξεπλυθούν. Μου φωνάζουν καμιά φορά να πάω κι εγώ να κυλιστώ μαζί τους. Όμως δεν ξέρουν ότι εγώ είμαι ένα πανέμορφο φλαμίνγκο. Είναι το μεγάλο μου μυστικό. Πώς θα κυλιστώ στη λάσπη να λερώσω τα υπέροχα πούπουλά μου; Από την άλλη ζηλεύω λιγάκι τους άλλους ελέφαντες που είναι κάθε μέρα όλοι μαζί και παίζουν γιατί εγώ είμαι μόνη μου.
Στα γενέθλιά μου αποφάσισα επιτέλους να καλέσω όλα τα φλαμίνγκο που υπήρχαν στη ζούγκλα. Αυτά ήρθαν και μου έφεραν τα ομορφότερα δώρα του κόσμου: ροζ πούπουλα κι ένα φιόγκο που είχε πάνω ένα περήφανο φλαμίνγκο να στέκεται και να κοιτάει τη θάλασσα. Ήταν το καλύτερο πάρτι! Τα άλλα ζώα δεν ξέρω αν πέρασαν καλά. Οι ελέφαντες σίγουρα βαριόνταν γιατί τους είχα βάλει πούπουλα και παίζαμε όλοι τα φλαμίνγκο. Εκείνη τη μέρα δεν κυλίστηκαν στις λάσπες καθόλου και γι’ αυτό βαριόνταν. Αλλά δε με ένοιαζε. Εγώ πέρασα πολύ πολύ πολύ καλά. Μετά που έφυγαν, όλο το βραδυ το ονειρευόμουνα το πάρτι μου. Μου έλειπαν πολύ οι καινούριες μου φίλες, τα ροζ κι αξιαγάπητα φλαμίνγκο. Κι έτσι την επόμενη μέρα αποφάσισα να φύγω από την ελεφαντοπαρέα μου και να πάω στη θάλασσα να βρω τα φλαμίνγκο και να ζήσω μαζί τους.
Αποχαιρέτισα από τα βάθη της καρδιάς μου τους ελέφαντες. Δεν έφταιγαν αυτοί που ήταν ελέφαντες και που κυλιότανε όλη μέρα στη λάσπη. Εγώ πάντως έπρεπε να φύγω, να πάω σε πιο ενδιαφέροντα μέρη. Η θάλασσα δεν ήταν και τόσο μακριά. Έκανα είκοσι λεπτά για να φτάσω. Τα φλαμίνγκο παραξενεύτηκαν όταν με είδαν μπροστά τους. Αλλά με βοήθησαν να βαφτώ όλη ροζ και να στολιστώ με τα πουπουλα. Μετά μου δείξανε πώς να σηκώνω στον άερα το πόδι μου κι έκανα μόνη μου πολλές πρόβες μέχρι να το πετύχω.
Όταν ήμουν έτοιμη, κοιτάχτηκα στη θάλασσα και είπα:
-Είμαι επιτέλους η Μάκαρον, το φλαμίνγκο.
Μελίνα Β.,
Γ΄ Δημοτικού
Ο Φώτης Δούσος γεννήθηκε στις Σέρρες το 1980. Ασχολείται με την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο, την παιδική λογοτεχνία καθώς και με τη διδακτική της δημιουργικής γραφής. Αυτό το διάστημα εκπονεί διδακτορική διατριβή για τις τεχνικές της πλοκής στο νεοελληνικό μυθιστόρημα. Ζει στην Κρήτη και έχει δύο παιδιά
