Δημιουργός: Marta Bartolj (Μάρτα Μπάρτoλ)
Μετάφραση: Μάρω Ταυρή
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικίες: 5+, 7+
Ακόμα ένα silent book από τη Σλοβένα δημιουργό που αυτή τη φορά αφηγείται μέσα από τις εικόνες της την ιστορία ενός μικρού παιδιού που ανυπομονεί να βρεθεί στην αγκαλιά των παππούδων του. Αρχίζουμε ως αναγνώστες να παρακολουθούμε τις στιγμές προετοιμασίας και από τις δύο πλευρές: και του παιδιού που μετράει τις μέρες μέχρι την αναχώρηση από το σπίτι του για το σπίτι της γιαγιάς και του παππού του, αλλά και του ηλικιωμένου ζευγαριού που και αυτό περιμένει πώς και πώς τη μεγάλη άφιξη.
Και ενώ όλα ξεκινούν ευνοϊκά και όλο χαρά για το ταξίδι, διάφορα γεγονότα θα σταθούν προσωρινά εμπόδιο στην πολυπόθητη συνάντηση.
Η Μάρτα Μπάρτολ ξεκινάει να αφηγείται την ιστορία της από τη μπροστινή φόδρα του βιβλίου και την ολοκληρώνει στην πίσω, αφήνοντας σε όλες τις σελίδες του βιβλίου της χώρο να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί. Αλλού με ολοσέλιδες εικονογραφήσεις, αλλού χρησιμοποιώντας διαφόρων μεγεθών καρέ, “διαβάζουμε” τις περιπέτειες της οικογένειας του μικρού παιδιού μέχρι να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους. Βλέπουμε σκηνικά να αλλάζουν, πρόσωπα να προστίθενται, τοπία που εναλλάσσονται, αλλά και συναισθήματα: αλλού χαρά, αλλού προσμονή, αλλά και απογοήτευση, θυμό, στενοχώρια, αλλά τελικα ευτυχια!
Και σε αυτό το βιβλίο της, όπως και στο “Μικρές πράξεις καλοσύνης” αλλά και στο αμετάφραστο ακόμα την Ελλάδα Finding Forgiveness, η Μπάρτολ ακολουθεί την ίδια χρωματική παλέτα που βασίζεται στην ώχρα και τα γήινα χρώματα, ενώ και εδώ επιλέγει ένα χρώμα που αντιπροσωπεύει το θέμα του βιβλίου. Κι ενώ στο Μικρές πράξεις καλοσύνης είχαμε το κόκκινο, εδώ το κυρίαρχο χρώμα είναι το κίτρινο. Το κίτρινο της χαράς και της ευτυχίας. Κίτρινα τα μαλλιά του παιδιού, κίτρινα τα γυαλιά της γιαγιάς, κίτρινη και η ζύμη του κέικ που ψήνεται για να υποδεχτεί τον μικρό επισκέπτη, κίτρινο το χρώμα του στυλό που σβήνει τις ημέρες στο ημερολόγιο, του αυτοκινήτου που τους μεταφέρει, κοκ.
Το “Φτάνουμε επιτέλους;” χρησιμοποιεί για τίτλο μια ατάκα που όλοι έχουμε πει περιμένοντας να φτάσουμε στον προορισμό μας και περικλείει στις σελίδες του όλες εκείνες τα έντονα συναισθήματα της ανυπονησίας που νιώθουμε μικροί και μεγάλοι πριν μια συνάντηση που περιμένουμε πολύ, της χαράς όταν τελικά ανταμώσουμε, το μεγαλείο της απέραντης και άνευ όρων αγάπης της γιαγιάς και του παππού προς τα εγγόνια τους, αλλά και τη συγκίνηση όταν επιτέλους – και παρά τα πολλά εμπόδια – πέφτουμε στην αγκαλιά τους.
Διαβάστε εδώ το πορτρέτο της εικονογράφου
Διαβάστε εδώ για το βιβλίο της “Μικρές Πράξεις Καλοσύνης“
