Λουίτζι – Το αραχνάκι που ήθελε να γίνει γατάκι

Κείμενο: Michelle Knudsen
Εικονογράφηση: Kevin Hawkes
Μετάφραση: Μάνος Μπονάνος
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικία: 5+

Σε αρκετά σπίτια εμφανίζονται αράχνες. Έτσι έγινε και στης κυρίας Μπέτι. Μόνο που ούτε λόγος για να τη διώξει! Της φέρθηκε όπως θα έκανε σε ένα γατάκι: την καλωσόρισε, την τάισε, έπαιξε μαζί της, την κοίμισε και της ή καλύτερα του έδωσε όνομα: Λουίτζι. Μπορεί όμως μια αράχνη να ζει για πάντα ως γατούλα προκειμένου να είναι αγαπητή; Και τι θα γίνει όταν γίνει και πάλι ένα μεγάλο, τριχωτό αραχνάκι;

Το πρώτο που σκέφτηκα διαβάζοντας το βιβλίο είναι η αποστροφή των παιδιών (των ανθρώπων γενικότερα) για τις αράχνες και η συμβολή του βιβλίου αυτού στην ανατροπή αυτής της διάθεσης. Ο Λουίτζι είναι πανέμορφος και αξιαγάπητος: ένα γλυκύτατο κατοικίδιο, που επιθυμεί τη συμπάθεια των ανθρώπων. Δεν θα με εξέπληττε αν, διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, εξοικειώνονταν μικροί-μεγάλοι με τη θέα, την παρατήρηση και την αποδοχή των αραχνών που βρίσκονται κοντά τους.

Πέραν αυτού -που αμφιβάλω ότι ήταν στους στόχους των δημιουργών του- το βιβλίο πραγματεύεται την ταυτότητα και την αυθεντικότητα. Θέλοντας να σχετιστούμε -όπως έγινε με την Μπέτι και τον Λουίτζι- ταυτίζουμε αυτό που βρήκαμε με αυτό που ψάχναμε και αλλάζουμε για να ταιριάζουμε. Όμως, η εσωτερική μας ανάγκη για την αλήθεια και την αυθεντικότητα σύντομα χτυπά την πόρτα. Και προς έκπληξή μας, θέλουμε ακόμα να είμαστε μαζί: μια κυρία με ένα βιβλίο στο χέρι και το αραχνάκι στον ώμο, παρά τα τρομακτικά και ανατριχιαστικά αραχνένια πόδια του. «…απ’ ότι φαίνεται, αυτό που πάντοτε ήθελα ήσουν εσύ».

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ

Διαβάστε ακόμα

Μισό σύννεφο στην τσέπη

Μέσα στη καρδιά του χειμώνα διαβάζουμε ένα βιβλίο που μυρίζει καλοκαίρι. Νοσταλγία ή προσδοκία δεν έχει σημασία. Η Ελένη Γεωργοστάθη

Φτάνουμε επιτέλους;

Ακομα ένα silent book από τη Σλοβένα δημιουργό που αυτή τη φορά αφηγείται μέσα από τις εικόνες της την ιστορία