Να ξεκινάς με ένα «πανανθρώπινο» ερώτημα. Δεν υπάρχει πιο ιντριγκαδόρικος τρόπος για να αρχίσεις την ανάγνωση ενός βιβλίου. Κάτι που απασχολεί όλους, που όλοι το έχουν ζήσει ή έχουν ακούσει γι’ αυτό. Παρατηρώντας τις δέκα μονές κάλτσες στο εξώφυλλο του βιβλίου, πριν καν το ανοίξουμε, όλοι σκεφτόμαστε εκείνο το συρτάρι στην ντουλάπα μας με τις κάλτσες που έχουν χάσει το ταίρι τους. Σε πόσους έχει συμβεί άραγε; Μια μικρή εισαγωγή στα ποσοστά και στα διαγράμματα είναι ό,τι πρέπει εδώ. Ίσως και μια μικρή έρευνα στα διπλανά τμήματα, γιατί όχι; Σε χαρτάκια post it, απαραίτητα σε κάθε περίσταση, γράφουμε τη γνώμη του ο καθένας (ευκαιρία για ορθογραφία) κι έπειτα τη συζητάμε όλοι μαζί. Τελικά που πάνε οι κάλτσες που χάνονται στο πλυντήριο; Η φαντασία παίρνει φωτιά και οι απαντήσεις ποικίλλουν σε μια μεγάλη γκάμα από το φυσικό στο μεταφυσικό. «Τις ρουφάει το φίλτρο και μπορεί να τις βγάλει μόνο ο υδραυλικός», «τις τρώει το πλυντήριο που μονίμως πεινάει, γιατί καταναλώνει πολλή ενέργεια κάθε μέρα» ή «ένας ευέλικτος καλτσόδρακος ανεβαίνει από τον σωλήνα και τις αρπάζει για να τις στρώσει στη φωλιά του»;
Ξεκινάμε την ανάγνωση του βιβλίου κάλτσα – κάλτσα. Η καθεμιά έχει τη δική της ιστορία, τον δικό της μοναδικό χαρακτήρα, τα δικά της προτερήματα ή ελαττώματα. Κι έρχεται η ώρα να βγει ο/η συγγραφέας από μέσα μας, γιατί το «Σκέφτομαι και γράφω» πολλοί εμίσησαν, αλλά τη Δημιουργική γραφή ουδείς. Συγγραφικό tip: δεν γράφω για μια κάλτσα. ΓΙΝΟΜΑΙ η κάλτσα! Απίστευτες ιστορίες ξεπηδούν όταν γράφει κανείς για κάτι που του αρέσει, για κάτι που τον ενδιαφέρει άμεσα. Κι αφού διαβάσουμε και σχολιάσουμε όλες τις ιστορίες, συζητάμε για τους χαρακτήρες, για την πλοκή της υπόθεσης, για τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του καθενός. Παίρνουμε και δίνουμε ιδέες. Ανταλλάσσουμε ιστορίες και εικονογραφούμε ο ένας την ιστορία του άλλου με τον δικό μας μοναδικό τρόπο.
Δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία στις δύστυχες τις μονές κάλτσες μας. Τις μαζεύουμε σε ένα καλάθι στην τάξη και στην ώρα των Εικαστικών, τις στολίζουμε με φτερά και γκοφρέ, τους βάζουμε μάτια και στόμα. Στην ώρα της Θεατρικής Αγωγής τους δίνουμε φωνή και με τον διπλανό ή τη διπλανή μας ετοιμάζουμε μια μικρή παράσταση πίσω από ένα κουκλοθέατρο, φτιαγμένο με ένα άδεια χαρτόκουτο από το κυλικείο. Δεκτοί και μονόλογοι για όσους θα προτιμούσαν να δουλέψουν μόνοι τους. Κάθε κάλτσα μπορεί να εκφραστεί με τον δικό της τρόπο και στη δική της γλώσσα, πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο σε μια πολυπολιτισμική τάξη. Με τον διπλανό ή τη διπλανή μας φτιάχνουμε «τα χαϊκού της χαμένης κάλτσας» κι όλοι μαζί πλέκουμε τους στίχους ενός τραγουδιού που μελοποιούμε με τη βοήθεια του/της μουσικού της τάξης.
Όσο καιρό το διαβάζουμε, μια εβδομάδα νομίζω πως είναι αρκετή, μπορούμε να παραλείψουμε κάποια από τα κείμενα του σχολικού βιβλίου και να διδάξουμε τη Γραμματική της ενότητας μέσα από το λογοτεχνικό βιβλίο.
Στα Μαθηματικά μπορούμε να δουλέψουμε τη προπαίδεια του 2 και προβλήματα με κάλτσες, σε ζευγάρια ή μονές.
Την τελευταία μέρα κηρύσσουμε την πανηγυρική λήξη της μεγαλόφωνης ανάγνωσης και γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Χαμένης Κάλτσας φορώντας δυο διαφορετικές μονές κάλτσες και λανσάροντας νέα μόδα.
Ένα βιβλίο που ευνοεί τη συμπερίληψη και μπορεί να διαβαστεί με ενδιαφέρον τόσο από μικρούς όσο και από μεγαλύτερους αναγνώστες και να «ξεκουνήσει» από τη ρουτίνα ένα τμήμα ή ένα ολόκληρο σχολείο.
