Αγαπώ πολύ το ραδιόφωνο. Ίσως γιατί μεγάλωσα μαζί του. Η τηλεόρασή στο σπίτι μου είναι ανοιχτή μόνο για να ακούω ραδιόφωνο όσο παραδοξο και αν φαίνεται ή μάλλον κι αν ακούγεται αυτό. Στη διάρκεια της καραντίνας το ραδιόφωνο ήταν μια από τις σανίδες σωτηρίας μου. Κάπου διάβαζα πως ζούμε πλέον στην εποχή των podcasts, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι «κάηκαν» μπροστά στην οθόνη τους όσο ήμαστε υποχρεωμένοι να μένουμε και να δουλεύουμε στο σπίτι.
Αναρωτιόμουν τότε πώς είναι η σχέση των σημερινών παιδιών με το ραδιόφωνο. Κάποτε ακούγαμε μια ολόκληρη εκπομπή ελπίζοντας πως θα ακούσουμε το αγαπημένο μας τραγούδι. Σήμερα μπορούμε να έχουμε τα πάντα στα πόδια μας την ίδια στιγμή που θα τα θελήσουμε.
Δοκίμασα λοιπόν να βάλω το ραδιόφωνο στην τάξη μου. Ξεκίνησα διαβάζοντας με τα παιδιά το «Επάγγελμα Τέρας». Είναι ένα βιβλίο που προτείνω για δράσεις μικρής διάρκειας. Το κείμενο της Μαίρης Τσόγκα είναι γραμμένο με ρυθμό και χιούμορ, ενώ η Θέντα Μιμηλάκη εικονογραφεί ένα τέρας που δεν μπορείς παρά να το συμπαθήσεις με την πρώτη ματιά. Με αφορμή τον ήρωα της ιστορίας μπορούν να ξεκινήσουν πολύ όμορφες συζητήσεις για το κατά πόσο η εμφάνιση κάποιου μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του, τις σχέσεις ή τον χαρακτήρα του, για το αν η εμφάνιση μπορεί να αποτελέσει διαβατήριο ή εμπόδιο στη διεκδίκηση μιας θέσης εργασίας. Πώς είναι να κρίνουμε κάποιον από την εμφάνισή του αλλά και πώς είναι να κρίνουμε και να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με βάση την εμφάνισή μας;
Μπορούμε να μιλήσουμε για το ραδιόφωνο ως μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, για τον ρόλο που έπαιξε σε κρίσιμες εποχές της Ιστορίας. Περί τα 43.000 ραδιόφωνα «σφραγίστηκαν» το 1941 για να μην αναμεταδίδονται εκπομπές εκτός γερμανικού ελέγχου, ενώ αρκετά δε δηλώθηκαν και συνέχιζαν να «παίζουν» παράνομα την εκπόμπή του BBC «Εδώ Λονδίνο», τη μόνη πηγή ενημέρωσης πέρα από την προπαγάνδα των κατακτητών. Και όλοι βέβαια γνωρίζουμε τον ραδιοφωνικό σταθμό των φοιτητών του Πολυτεχνείου.
Κάπως έτσι περάσαμε σε ένα άλλο αξιαγάπητο ραδιοφωνικό τέρας από το βιβλίο «Οι περιπέτειες της Βούλας στο Κόκκινο Βιβλίο». Μόνο που αυτή τη φορά δεν το διαβάσαμε, αλλά το ακούσαμε από την εκπομπή της Βάσιας Χατζηγιαννάκη στο Τρίτο Πρόγραμμα «10 λεπτά ακόμη» για να δοκιμάσουμε και την εμπειρία του ακροατή και της ακροάτριας. Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα λεπτά τα παιδιά ένιωθαν πολύ αμήχανα. Όταν αργότερα τους ρώτησα, μου είπαν πως τους φάνηκε πολύ παράξενο μόνο να ακούν χωρίς να έχουν μπροστά τους μια εικόνα. Ακόμη κι εγώ που έκανα μεγαλόφωνη ανάγνωση από ένα βιβλίο ήμουν γι’ αυτά μια εικόνα αναφοράς. Στη συνέχεια όμως «άρχισαν να φτιάχνουν τις δικές τους εικόνες» και σιγά σιγά εξοικειώθηκαν με την τεχνική της ακρόασης.
Ψάξαμε για επίθετα που να περιγράφουν τη φωνή που ακούσαμε. Αφεθήκαμε ελεύθεροι και φανταστήκαμε τη ραδιοφωνική παραγωγό πίσω από τη φωνή. Αναζητήσαμε στη Βιβλιοθήκη κι άλλα βιβλία με ήρωες τέρατα. Συγκρίναμε τον τρόπο που τα αποτύπωσαν διαφορετικοί εικονογράφοι και φτιάξαμε στο πλαίσιο της Δημιουργικής Γραφής τη Μεγάλη των Τεράτων Σχολή. Καθένας μας παρουσίασε το δικό του τέρας με τα ιδιαίτερα χαρίσματά του. Τελειώνοντας μπορούμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε τις δικές μας ραδιοφωνικές εκπομπές όπως εκείνες που ετοιμάζαμε κάποτε στο Βιβλιοδρόμιο, τότε που υπήρχαν στο ωρολόγιο πρόγραμμα ώρες φιλαναγνωσίας…
Επάγγελμα Τέρας, Μαίρη Τσόγκα και Θέντα Μιμηλάκη, εκδόσεις Μεταίχμιο
Οι περπέτειες της Βούλας στο Κόκκινο Βιβλίο, Σταυρούλα Παγώνα και Zafuko Yamamoto, Ελληνοεκδοτική
[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]
