Είμαι ο Γκριντς των Χριστουγέννων. Είμαι ο άνθρωπος που χάνει την ενέργειά του την περίοδο πριν τις γιορτές και κυκλοφορεί σαν το φάντασμα στους διαδρόμους του σχολείου μουρμουρίζοντας για τη ματαιότητα των γιορτινών στολισμών και της εορταστικής φανφάρας… Δε θέλω να ακούω κουβέντα για χριστουγεννιάτικες κατασκευές και γίνεται αιώνιος εχθρός μου όποιος τολμήσει να μου προτείνει να φτιάξουμε μελομακάρονα στο σχολείο.
Παράλληλα -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου- με βρίσκει ο Δεκέμβρης να έχω στολίσει ήδη δυο δέντρα, στην τάξη μου και στη Βιβλιοθήκη, και δυο-τρία μικρά στους διαδρόμους, έτσι για το καλό. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξυπνάει μέσα μου ένας καλικάντζαρος πείσμων και γκρινιάρης που χύνει δάκρυα από χρυσόσκονη με τα επετειακά χριστουγεννιάτικα του Netflix. Η εγγενής μου δυσθυμία και εορταστική δυσανεξία επηρεάζει και τη σχέση μου με τα χριστουγεννιάτικα βιβλία. Με δυσπιστία τα πλησιάζω, με δισταγμό τα ξεφυλλίζω, με σκεπτικισμό τα διαβάζω…
Συγχωρέστε μου τον μεγάλο πρόλογο, αλλά οφείλω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου προτού γράψω για τη μεγαλόφωνη ανάγνωση ενός χριστουγεννιάτικου βιβλίου που φέρει μάλιστα τον τίτλο «Το Χριστούγεννο»*. Πόσο πιο κόντρα ρόλος πια! Ωστόσο του Χριστούγεννου του χρωστάω πολλά. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα με τα παιδιά μου κάτω από το δέντρο μας που κατάφερε να με παρασύρει στη μαγεία του και να με κάνει να ξεχάσω το πριν και το μετά, να σταθώ με σεβασμό στις σιωπές του, να πάρω βαθιές ανάσες και να αφήσω στην άκρη το άγχος μου, να απολαύσω τον ρυθμό του, να χαθώ στη λιτή μαγεία των εικόνων του. Με τον ίδιο μαγικό τρόπο καθώς διάβαζα, όχι για τα παιδιά αλλά για εμένα, εκείνα δένονταν και γίνονταν ομάδα. Κανένα παιδί δεν έμενε έξω από τον κύκλο, απορροφημένο στις δικές του σκέψεις. Αυτό το υπέροχο κουκούλι της ανάγνωσης που συχνά επικαλούμαι ήταν η πρώτη φορά φέτος που το είδα ζωντανό μπροστά στα μάτια μου να υφαίνεται…
Έμοιαζε λες και το Χριστούγεννο ήταν εκεί ολοζώντανο, κουρνιασμένο στα κλαδιά του δέντρου μας και άπλωνε τη ζεστασιά του γύρω μας. Σαν να ήταν εκείνο που σαν αεράκι μας ψιθύρισε να αγκαλιαστούμε με μια μεγάλη, αληθινή, αυθόρμητη αγκαλιά. Είμαι σίγουρη πως όσο άκουγε τις υπέροχες ευχές των παιδιών, εκείνο δυνάμωνε και γινόταν όλο και πιο φωτεινό, όλο και πιο χαρούμενο.
Η μικρή Ελένη μου είπε κάποια στιγμή «Κυρία, νομίζω πως το Χριστούγεννο το έχετε μέσα σας!». Κι ήταν στ΄αλήθεια έτσι, γιατί όσο κράτησε αυτή η ανάγνωση το ένιωθα μέσα μου να σπάει σε κομμάτια ό,τι έχει παγώσει στην ψυχή μου και να σκορπίζει το φως μέσα μου και γύρω μου. Ένα μικρό θαύμα στη μέση μιας αγχωτικής, κουραστικής μέρας ακόμη και για εκείνους που δν πιστεύουν στα θαύματα.
Διαβάστε εδώ το τελετουργικό που προτείνω να ακολουθήσετε πριν και μετά την ανάγνωση του βιβλίου ή φτιάξτε το δικό σας και να είστε σίγουροι πως το Χριστούγεννο θα κάνει το θαύμα του!
*Το Χριστούγεννο, Μαρία Λοϊζίδου και Αιμιλία Κονταίου, εκδόσεις Ψυχογιός
