“Πολύ μακριά στο Βορρά υπήρχε ένα δάσος βαθύ και ξεχασμένο.Τα ηλικιωμένα, μεγάλα πεύκα καθώς τυλίγονταν τα κλαδιά τους το ένα με το άλλο προστάτευαν τα μυστήρια του: μάγοι που μεταμορφώνονταν σε φύλλα,γιγάντιοι αετοί που γεννούσαν μαγικά αυγά και μια νεαρή γυναίκα που μπορούσε να μιλήσει με ένα λύκο”. Ένας λύκος, μεγαλύτερος όσων έχουν υπάρξει, ζει σε ένα δάσος βαθύ στο Βορρά. Αν και τρομαχτικός πολύ έχει κι αυτός το μυστικό του: στο ξέφωτο, στη μέση του δάσους ζει μια γυναίκα, η φωνή της όταν τραγουδάει φωτίζει σαν απαλή, θερμή ηλιαχτίδα την καρδιά του. Όταν η λύπη μπαίνει στη ζωή της γυναίκας και η καρδιά του κυνηγού λύκου γεμίζει με λύπη. Δεν επιθυμεί παρά να ακούσει τη γυναίκα να τραγουδάει και πάλι, να μπορούσε να της μιλήσει. Ένας μάγος που θα συναντήσει σε κάποιο νυχτερινό κυνήγι, θα τον βοηθήσει, συμβουλεύοντας τον να ακολουθήσει τη μουσική. Όμως σε κάθε επιλογή υπάρχει και μία συνέπεια. Θα μπορέσει να απαρνηθεί τη φύση του και η επιθυμία του να πραγματοποιηθεί; Πρόκειται για το βιβλίο “The wolf’s secret” των Myriam Dahman και Nicolas Digard σε εικονογράφηση της Julia Sarda. Κυκλοφόρησε στα αγγλικά τον Σεπτέμβριο του ’20 από τις εκδόσεις Orchard / Hachette. Δυστυχώς στα ελληνικά δεν έχει εκδοθεί ακόμα. Πριν λίγες ημέρες το ανακάλυψα στο βιβλιοπωλείο. Στην αρχή με τράβηξε η εικονογράφηση της Julia Sarda, που την είχα γνωρίσει από το βιβλίο “The Lists”, μα στη συνέχεια με απορρόφησε η ατμοσφαιρική αφήγηση. Μια ιστορία για τη δύναμη της αγάπης και της φιλίας που υπερνικά κάθε εμπόδιο, αυτή τη φορά όμως μέσα από τη μαγική αφήγηση ενός παραμυθιού.
Η Agnes de Lestrade μας γνωρίζει την Ρόζα. Η Ρόζα γνέθει υφάσματα από ομίχλη για τους κατοίκους της πολιτείας.Υφάσματα που γίνονται καλύμματα καθώς όλοι έχουν κάτι που θέλουν να καλύψουν,άλλος τις ρυτίδες,άλλος τα χρέη,άλλος τα γηρατειά. Τα ριχτάρια από ομίχλη όμως θέλουν συνέχεια ανανέωση. Το αδιαφανές πέπλο που καλύπτει την χώρα καλύπτει και την μέχρι τώρα ζωή της Ρόζας από τότε που ήταν παιδί και άκουγε τους τσακωμούς των γονιών της.Την φυγή του πατέρα της την διαισθάνθηκε από τα ρούχα του που εξαφανίζονταν σιγά σιγά από την ντουλάπα. Δεν υπήρξε καμμία εξήγηση από κανέναν,λίγα λόγια ή καθόλου. Μέχρι την ημέρα που ένα γράμμα από τον μπαμπά της θα διαλύσει τα πέπλα ομίχλης και θα φωτίσει την καρδιά και τον κόσμο της Ρόζας.”…Αύριο η Ρόζα το ξέρει θα υφάνει ρούχα από φως για όλους τους κατοίκους της χώρας”,όχι για να καλύπτονται αλλά για να φωτίζονται. Πρόκειται για το βιβλίο «Η υφάντρα της ομίχλης» της Agnes de Lestrade που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερευνητές. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η εικονογράφηση της Valeria Docampo πώς επιτυγχάνει να περιγράψει τις ημέρες της ομίχλης με το σκιτσαρισμένο ριζόχαρτο. Ένα βιβλίο για τη σημασία της αλήθειας που πρέπει ο καθένας μας να αντιμετωπίσει, που όσο δύσκολη κι αν είναι,μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει και να αλλάξει τη ζωή του. Ένα βιβλίο για το πόσο σημαντικό είναι να λες την αλήθεια σε ένα παιδί,να του μιλάς ξεκάθαρα,καθώς όλα τα διαισθάνεται,για να μην ”μεγαλώνει με αυτό το κενό”.
”…άδεια είναι η ζωή αν εσύ μόνο τρέχεις, δε στέκεις στιγμή…”. Με το ποιήμα «Ανάπαυλα» του Ουαλού ποιητή W.H.Davies ξεκινά το βιβλίο «Στάσου κοίτα» των Ρέιτσελ Γουίλλιαμς και Φρέια Χάρτας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα βιβλίο γεμάτο καθημερινές ιστορίες που συμβαίνουν στη φύση δίπλα μας,όπως τα φύλλα ενός δέντρου που αλλάζουν χρώμα,ή πιο μακριά μας,η χάση και η γέμιση του φεγγαριού,ιστορίες για μικρά πράγματα,οι στάλες δροσιάς πάνω σε ένα φύλλο,ή για μεγάλα, ένα κύμα σχηματίζεται, κορυφώνεται και σκάει. “…αργοπόρησε όσο χρειάζεται για να μπορέσεις να τις δεις να ξετυλίγονται…” Απολαμβάνουμε τη θεαματική δύση του ήλιου καθώς ανακαλύπτουμε γιατί ο ουρανός παίρνει την πορτοκαλιά απόχρωση. Παρατηρούμε τα σύννεφα να σχηματίζονται στις διάφορες κατηγορίες τους. Η εικονογράφηση της Φρέια Χάρτας δημιουργεί παραμυθένιους κόσμους που θέλεις να ανακαλύψεις.Ένας λαγός τον χειμώνα που έχοντας πια αντικαταστήσει την καφέ γούνα του με άσπρη μπορεί να ξεφύγει από τους κυνηγούς του. Οι εικόνες ζωντανεύουν και ακούμε τον λαγό να τρώει ένα τραγανό κλαδί,νιώθουμε τον κίνδυνο που πλησιάζει. Το βιβλίο «Στάσου κοίτα» είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο γνώσεων όπου η γνώση δεν αρκείται σε στείρα πληροφορία. αλλά γίνεται μάθηση κοντά στη φύση. Γιατί ένα κουνούπι επιλέγει το αίμα του ανθρώπου ως τροφή,γιατί ένα άλογο καλπάζει; Πώς ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης μεταμορφώνεται σε μαργαριτάρι όταν μπει μέσα στο όστρακο μιας αχιβάδας; Ένα βιβλίο εμπειρία καθώς βιώνουμε το θαύμα της φύσης, ακούγοντας το ουρλιαχτό του λύκου να καλεί την αγέλη του ή όταν αυτό συμβαίνει δίπλα μας: “…πριν το πρώτο αυτοκίνητο στρίψει τη γωνία και πριν το πρώτο λεωφορείο σταματήσει στη στάση, ο κόσμος ξυπνάει από τη χορωδία της αυγής.”
Την ευαίσθητη εικονογράφηση της Μαρίας Μπαχά την είχα γνωρίσει από το βιβλίο «Ζωγράφισε μου ένα σπίτι» της Χριστίνας Φραγκεσκάκη και των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο. Έτσι τις ακουαρέλες στο νέο της βιβλίο ήταν το πρώτο που πρόσεξα. Αναφέρομαι στο βιβλίο της «Μία ιστορία για τον Διονύσιο Σολωμό» όπου εδώ η Μαρία Μπαχά υπογράφει και το κείμενο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. Διαβάζοντας το ακολούθησα το συναισθηματικό και ποιητικό ταξίδι του Διονύσιου Σολωμού από τη Ζάκυνθο στην Ιταλία, επιστροφή στη Ζάκυνθο και διαφυγή στην Κέρκυρα, έζησα τα πρόσωπα και τις ιστορίες που τον διαμόρφωσαν. Έζησα τον ποιητή που πάλευε ανάμεσα σε δύο γλώσσες, δύο οικογένειες, δύο καταγωγές. Είδα τον ποιητή ν’ αρχίζει να γράφει στα ελληνικά, να δένεται με την αγωνία και την απελπισία των ανθρώπων του Μεσολογγίου και στα εικοσιπέντε του χρόνια να γράφει τον «Ύμνο στην Ελευθερία». Πρόκειται για ένα συγκινητικό ανάγνωσμα. Κλείνοντας το βιβλίο, όπου εδώ σημειώνω την εξαιρετική βιβλιογραφία στο τέλος, είχα την επιθυμία να το ξαναδιαβάσω και να διαβάσω και πάλι τα ποιήματα του Σολωμού, να συγκινηθώ ξανά με το «Η γυναίκα της Ζάκυνθος».
Και εκεί στο παραπέντε του τέλους της στήλης για αυτόν τον μήνα, μου κλείνει το μάτι Ο Πλανήτης, ο μικρός τρυφερός φίλος ενός κοριτσιού που το συντροφεύει πιστά σε κάθε στιγμή της ημέρας του, από το περιπετειώδες παιχνίδι έως το άνοστο γεύμα του. Κι όταν έρθει η ώρα του ύπνου, με ένα φιλί γλυκό την καληνυχτίζει για να συναντήσει τη δική του νυχτερινή περιπέτεια και μετά να επιστρέψει πάλι κοντά της. Πρόκειται για το βραβευμένο κόμικ για μικρά παιδιά «Καληνύχτα, Πλανήτη» που δημιούργησε ο Ricardo Liniers Siri (Liniers), Αργεντινός γελοιογράφος και δημιουργός παιδικών βιβλίων-toon books, εξαιρετικών κόμικ για μικρούς. Μια τρυφερή ιστορία για όσα ζουν τα παιδιά και για όσα έχουν ανάγκη να φανταστούν, για τους αγαπημένους τους που είναι πάντα κοντά τους και όταν φεύγουν επιστρέφουν ξανά. Μιά ιστορία για την πρόκληση της περιπέτειας με φίλους αλλά και την απαραίτητη ξεκούραση στο τέλος που προσφέρει το οικείο. Το λούτρινο παιχνίδι δεν ήταν πάντα ο κύριος μεσάζων στη γνωριμία του παιδιού με τον κόσμο και τη ζωή; Ο Liniers ζωντανεύει την καθημερινή αλλά και μυστική ζωή του παιδιού και του λούτρινου παιχνιδιού του θυμίζοντας μου τον μαγικό κόσμο του Christopher Robin και του αγαπημένου αρκούδου Γουίννυ-ο-Πουφ.
Mαρία Μαντουβάλου είναι υπεύθυνη του παιδικού τμήματος του Βιβλιοπωλείου Ευριπίδης (κατάστημα της Κηφισιάς). Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στην Πάτρα. Την παιδική της ηλικία την έζησε στους κήπους και τα κτήματα του Σκαγιοπούλειου Ιδρύματος, αρχικά Γεωργικής Σχολής, όπου ο πατέρας της υπήρξε διευθυντής. Τελείωσε το σχολείο στην Πάτρα και ξεκίνησε τις σπουδές της στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών, που όμως δεν τις τελείωσε, καθώς η γνωριμία της με τη Νέλλη Βουτσινά στο βιβλιοπωλείο “Τροχός” την οδήγησε σε άλλους δρόμους. Έτσι ξεκίνησε η βιβλιοπωλική της σταδιοδρομία. Στη συνέχεια η γνωριμία της με την Αναστασία Λαμπρία και τον Κώστα Παπαδόπουλο των εκδόσεων Ποταμός της έδωσε την ευκαιρία να εργαστεί στα βιβλιοπωλεία τους, Ex-Libris και Ποταμός.
