Συγγραφέας-εικονογράφος: Rebecca Dautremer
Mετάφραση: Μάρω Ταυρή
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Χρονιά έκδοσης: 2018
Ηλικίες: 5+
Γεννιόμαστε, ζουμε, πεθαίνουμε. Αυτό είναι γνωστό. Το θέμα είναι πώς θα γεμίσουμε τη ζωή μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που αποχωρούμε. Και ο Ζακομινούς Γκενσμπορό είναι αλήθεια πως έζησε πολύ πλούσιες ώρες αν και εκείνος θεωρούσε πως έζησε μια μικρή και ταπεινή ζωούλα. Ο Ζακομινούς, λοιπόν, είναι ένα μικρό λαγουδάκι που γεννήθηκε μια πολύ συγκεκριμένη μέρα από συγκεκριμένους γονείς. Οταν ήταν ακόμα μικρός μια μικρή τουμπίτσα, μια τόση δα απροσεξία του χάρισε ένα τρελοπόδαρο, όπως το έλεγε η γιαγιά του η Μπεατρίξ. Το πόδι του δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο, όμως αυτό δεν άλλαξε και πολλά πράγματα. Μεγάλωσε, πολέμησε, γύρισε πίσω στο σπίτι του. Εμαθε πολλά, και κυρίως να μιλάει σε πολλές γλώσσες, ταξίδεψε ακόμα περισσότερο, γνώρισε άλλους που αγάπησε με όλη του την καρδιά, άλλους που δεν τους καταλάβαινε καθόλου, ορισμένους που μπορούσε να εμπιστευτεί και άλλους από τους οποίους θα έπρεπε να φυλαχτεί. Μπορεί να μην έβγαινε πάντα νικητής, όμως έμαθε πως δεν τα είχε καταφέρει και άσχημα στη ζωή του. Εμαθε πως η ζωή δεν είναι πάντα ρόδινη και πως κάποιες φορές μας πληγώνει. Σ’ ένα από τα μεγάλα του ταξίδια γνώρισε την Τζουν, τον Νιλς και την Μόνα και μαζί τους επιβιβάστηκε στο τρενο, το τρένο της καθημερινότητας, της ρουτίνας κι εκεί έμαθε άλλα σπουδαία και μεγάλωσε κι άλλο. Αρχισε να γίνεται πιο αργός, ακόμα πιο λιγομίλητος απ’ όσο στα νιάτα του. Κι εκεί ήταν που κατάλαβε το νόημα όλης του της ζωής.
Η Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ έγραψε και εικονογράφησε τις Πλούσιες ώρες του Ζακιμινούς Γκενσμπορό, ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από τις ομορφιές αλλά και τη μελαγχολία της ζωής. Η Γαλλίδα δημιουργός, που την έχουμε αγαπήσει μέσα από τις διασκευές της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, του Σιρανό, αλλά και του Λύκου Λουδοβίκου και των Πριγκιπισσών μεταξύ άλλων, δημιουργεί τώρα ένα εντελώς διαφορετικό εικονογραφημένο βιβλίο. Ενα βιβλίο γεμάτο φιλοσοφικά ερωτήματα για τη ζωή, την αγάπη, την οικογένεια, τον πόνο, τα κατορθώματα, τις νίκες και τις ήττες και τον θάνατο. Εχοντας για πρωταγωνιστή ένα μικρό λαγουδάκι – επιλογή που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι σαν να αποτίει φόρο τιμής στην Beatrix Potter – η Ντοτρεμέρ μας μετατρέπει σε θεατές της ζωής του Ζακομινούς, από την αρχή της του ως το τέλος, επισημαίνοντας μέσα από το κείμενο, αλλά κυρίως την εικονογράφηση, τις μικρές εκείνες δόσεις ευτυχίας και δυστυχίας που ανακατεύονται με την καθημερινότητα και δημιουργούν τη γεύση της ζωής του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Το μαγικό στο βιβλίο της Ντοτρεμέρ είναι αφενώς ο ρεαλισμός, κάτι που δύσκολα συναντάμε σε παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο, αφετέρου ότι ο ήρωάς της δεν είναι σουπερ-ήρωας, ούτε κάποιος δυναμικός χαρακτήρας, αλλά ένα αγόρι ήσυχο, πληγωμένο από τη ζωή (το πόδι του ποτέ δεν επανήλθε στην αρχική του κατάσταση πριν το ατύχημα) και την οικογένειά του (η μητέρα του αναφέρεται ως μελαγχολική και γεμάτη συμπλέγματα, ενώ ο πατέρας του ως κακότροπος), που θα ζήσει μια ζωούλα (όπως την αναφέρει χαρακτηριστικά η δημιουργός). Ομως αυτή η ζωούλα, η μικρή και ταπεινή, η χωρίς μεγάλες επιτυχίες και νίκες, είναι αυτή που στο τέλος της ιστορίας θα αποδειχθεί ότι για τον Ζακομινούς που την έζησε ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του τύχει. Την αγάπησε, λέει, τη ζωούλα του αυτή για όλα όσα του έδωσε, τα καλά και τα κακά, και φεύγει πλήρης ημερών, έχοντας την ικανοποίηση ότι άξιζε να τη ζήσει. Ενα μοναδικό βιβλίο, ένα εικονογραφημένο αριστούργημα για τη ζωή, τον θάνατο και όλα όσα συμβαίνουν στο μεταξύ.
