Γέννηση, δουλειά, αγάπη, απώλεια, αλλαγή, ελπίδα, ανανέωση. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως αυτές οι λέξεις χαρακτηρίζουν τον κύκλο της ζωής. Για την Sophie Blackall είναι το νόημα ενός από τα βραβευμένα βιβλία της, του “Hello Lighthouse”, το οποίο κέρδισε το βραβείο Caldecott του 2019. Η ίδια αναφέρει πως βρίσκει τους φάρους μεγαλοπρεπείς, ρομαντικούς, συναρπαστικούς και παρηγορητικούς με κορυφαίο τον χαρακτηρισμό ενός 9χρονου: “Είναι σαν βοηθητικά θαλάσσια κάστρα!”.
Η Sophie γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αδελαϊδα της Αυστραλίας το 1970. Συνήθιζε να ζωγραφίζει στην άμμο με ξύλα, ενώ θυμάται τη μαμά της να δουλεύει σκληρά για να της αγοράζει σύνεργα ζωγραφικής. Την εποχή των 70’s ήταν πολύ συνηθισμένο τα παιδιά να επιστρέφουν σπίτι από το σχολείο με τα πόδια. Περνούσε από το κρεοπωλείο της γειτονιάς και της χάριζαν χασαπόχαρτα για να σχεδιάζει. Πάντα θυμάται τον εαυτό της να σχεδιάζει. Ο πατέρας της είναι εκδότης και νιώθει πολύ τυχερή που όχι μόνο μεγάλωσε διαβάζοντας βιβλία, αλλά και βλέποντας τις ιστορίες να μεταφέρονται με μελάνι στο χαρτί. To πρώτο βιβλίο που αγόρασε με δικά της χρήματα ήταν το “Winnie the Pooh” ενώ τα σκίτσα του E. H. Shepard ήταν αυτά που την επηρέασαν ώστε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το σχέδιο. Το 1992 στο Σίδνεϊ ολοκλήρωσε το πτυχίο της στο Σχέδιο και δούλεψε σε εργοστάσιο κατασκευής ρομπότ, ώσπου μετά από 8 χρόνια, το 2000 μετακόμισε στο Μπρούκλιν της Νέα Υόρκης.
Ζωγραφίζει πάντα στο χέρι, ενώ η παλέτα της αποτελείται από απαλά χρώματα ακουαρέλας απλωμένα στο χαρτί με τρόπο που ακροβατεί μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Το αγαπημένο της βιβλίο είναι το “Country Bunny and the Little Gold Shoes” του 1939 που γράφτηκε από τον DuBose Heyward και εικονογραφήθηκε από την Marjorie Flack. Το βιβλίο, το οποίο δεν ήταν ποτέ εκτυπωμένο, θεωρείται φεμινιστική και αντιρατσιστική δήλωση. Από την άλλη, όταν εικονογραφεί η ίδια το “A Fine Dessert: Four Centuries, Four Families, One Delicious Treat” της Emily Jenkins, βρίσκεται στο κέντρο αμφιλεγόμενων κριτικών σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου με μια εικόνα η οποία δείχνει μια μαύρη μαμά με το παιδί της που κρύβονται στη ντουλάπα και γλύφουν το μπολ με το γλυκό που είχε μείνει από αυτό που είχαν μόλις σερβίρει στην πλούσια οικογένεια για την οποία δούλευαν. H ίδια σχολιάζει: “Τα παιδιά έχουν αντιδράσει ιδιαίτερα έντονα ενώ διαπιστώνουν πόσο άδικη ήταν η διάκριση αυτή καθώς και η έλλειψη της ελευθερίας. O εκδότης χαρακτήρισε το βιβλίο εγχειρίδιο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί με σκοπό για πιο ουσιαστικές συζητήσεις με τα παιδιά σχετικά με την ιστορίας μας”.
Η Αμερική θα γίνει το εφαλτήριό της για μια πετυχημένη πορεία στον κόσμο της εικονογράφησης. Η αρχή γίνεται με εννέα εικονογραφήσεις για τους New York Times, ενώ ακολουθούν περισσότερα από 45 βιβλία και πολλές διακρίσεις. Οι εικονογραφήσεις της εμφανίζονται σε εφημερίδες και περιοδικά όπως οι New York Times, η Wall Street Journal, η Boston Globe, το Architectural Digest, το Town and Country, η Vogue και το Gourmet, ενώ έχει δημιουργήσει το animation για εννέα διαφημιστικά σποτ στη Μεγάλη Βρετανία. Το 2002 εικονογραφεί το “Ruby’s Wish” της Yim Bridges που κέρδισε το Βραβείο Ezra Jack Keats της επόμενης χρονιάς. Το “Meet Wild Boars” κέρδισε το Βραβείο Founder’s της Ενωσης Εικονογράφων, καθώς και το BCCB Blue Ribbon Award, ενώ το “Pecan Pie Baby” απέσπασε το Horn Book Honor το 2011. Η σειρά “Ivy and Bean” είναι από τα best seller σύμφωνα με τους New York Times, ενώ το “Big Red Lollipop”, το οποίο συμπεριλήφθηκε στη δεκάδα των καλύτερων παιδικών βιβλίων των New York Times για το 2010, αποτελεί πλέον μέρος της λίστας με τα 100 καλύτερα παιδικά βιβλία των τελευταίων 100 χρόνων της Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης. Ορόσημα στην πορεία της αποτελούν τα δύο βραβεία Caldecott που απέσπασε, το ένα το 2016 για το “Finding Winnie: The True Story of the World’s Most Famous Bear” και το δεύτερο το 2019 για το “Hello Lighthouse”.
To 2009 διακατέχεται από την επιθυμία να δημιουργήσει κάτι που να απευθύνεται σε ενήλικο κοινό και αποφασίζει να εικονογραφήσει τις online αγγελίες ανθρώπων που ζητούσαν να ξαναβρούν παλιές τους επαφές. Ζωγραφίζει μια εικόνα την ημέρα και τις δημοσιεύει στο blog της. Δέχεται e-mails από ανθρώπους από όλο τον κόσμο που ζητούν να τους βοηθήσει με αυτόν τον τρόπο να βρουν τη χαμένη τους αγάπη. Το θέμα αποκτά δημοσιότητα και το 2011 η εκδοτική εταιρεία Workman μάζεψε όλες τις εικονογραφήσεις και δημιούργησε το βιβλίο “Missed Connections, Love, Lost and Found”, το οποίο το brainpickings.org το χαρακτήρισε ως το καλύτερο Art and Design Book του 2011.
Τελευταία έχει αφιερωθεί στη δημιουργία μιας φάρμας στα βουνά Catskills, στην πολιτεία της Νέας Υόρκςη, όπου θα φιλοξενεί εικονογράφους, συγγραφείς και εκδότες με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και τη συμμετοχή σε δημιουργικά εργαστήρια. Το όνομά της “Milkwood” εμπνευσμένο από το”Under Milk Wood” του Dylan Tomas. Εαν επέλεγε κάποιον για να εικονογραφήσει την αυτοβιογραφία της θα ήταν κάποιος μεταξύ των Barbara Cooney, Alice & Martin Provensen, Carson Ellis, Maira Kalman, Julie Morstad, Emily Hughes, Isabelle Arsenault και Beatrice Allemagne. Εχει συνεργαστεί με αρκετούς συγγραφείς μερικοί των οποίων είναι η Jacqueline Woodson, ο John Bemelmans Marciano, η Jane Yolen και η Meg Rosoff. Ταυτόχρονα χαρίζει μεγάλο μέρος του χρόνου της σε φιλανθρωπικές οργανώσεις με επίκεντρο τα παιδιά, όπως η Unicef, το Save the Children αλλά και το Measles & Rubella Initiative μαζί με την κόρη της Olive. Η ευαισθησία της σχετικά με τα παιδιά και οι περιβαλλοντικές της ανησυχίες την οδηγούν στη δημιουργία του τελευταίου της βιβλίου “If you come to earth” το οποίο αποτελεί το δεύτερο βιβλίο της μεταφρασμένο στα ελληνικά (κυκλοφορεί με τον τίτλο “Αν ερχόσουν στη γή” από τις εκδόσεις Διόπτρα, σε μετάφραση Λίντυς Γαλάτη). Το πρώτο που είδαμε στα ελληνικά είναι “Το δέντρο που κάνει μωρά” (μτφρ. Μάρω Ταυρή, εκδ. Μεταίχμιο, 2016)
Η Τατιάνα Κοντούλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε Γραφιστική, εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά και εξακολουθεί να δημιουργεί νιώθοντας τυχερή που ασχολείται με αυτό που τόσο αγαπάει. Ξεκίνησε να δημιουργεί μικρές ιστορίες σε κουτιά το 2010, λίγο μετά την εγκατάστασή της στην Αντίπαρο. Έμπνευση το ίδιο το νησί, η θάλασσα, η φύση, η αίσθηση της ελευθερίας, της γαλήνης και της ευγνωμοσύνης. Κλείνει το μάτι σε μικρούς και μεγάλους ταξιδεύοντάς τους σε εποχές αθωότητας, παιδικής ανεμελιάς και αγάπης για τέχνες περασμένες και παλιές μυρωδιές. Βρείτε την στο tatianakontouli.com.
