Δημιουργός: Shaun Tan
Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Εκδόσεις: Φουρφούρι
Χρονιά έκδοσης: 2023
Ηλικίες: 12+, 15+
«…για όλους εμάς που ζούμε για την τελευταία σελίδα αυτού του βιβλίου». Αυτή είναι η αφιέρωση του Αυστραλού εικονογράφου Shaun Tan, μια σελίδα πριν μας αφηγηθεί τη δύσκολη μέρα – ίσως μια ακόμα δύσκολη μέρα – ενός κοκκινομάλλικου κοριτσιού. Είναι μια μέρα από αυτές που ξεκινούν χωρίς προσδοκία, χωρίς διάθεση και ώρα την ώρα βαραίνουν, καθώς δυσοίωνες σκέψεις, σκοτεινοί φόβοι, μοναξιά και μια αίσθηση ματαιότητας γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά μας.
Ο Tan απευθύνεται στον έφηβο αναγνώστη, χαρτογραφώντας τις αγωνίες και τις απογοητεύσεις του, το άγχος για την αβεβαιότητα και τη ματαίωση των προσπαθειών του.
Το «Κόκκινο Δέντρο» είναι σελίδες με ονειρικούς συμβολισμούς, με εφιαλτικούς πίνακες – κόσμους. Τα λόγια του είναι μικρές προτάσεις, που ακόμα και αν έλειπαν, πάλι το βιβλίο θα έβρισκε τον στόχο του. Οι εικόνες του είναι δυνατές. Δίνουν μορφή στην απελπισία, τον φόβο, την απόγνωση, την ανία, την χαοτική αβεβαιότητα, ρουφώντας τον αναγνώστη σε έναν κόσμο με υπέροχα φανταστικά πλάσματα και κατασκευές, ανάλογες των Πήτερ Μπρέγκελ και Ιερώνυμου Μπος.
Το κοκκινομάλλικο κορίτσι ζει τη μέρα αυτή με το κεφάλι σκυφτό, περνώντας ολομόναχο από εχθρικούς, δυστοπικούς κόσμους. Αγέλαστο αφήνει τις σκοτεινές σκέψεις να αρπάξουν την ψυχή της και να υπνωτίσουν το μυαλό της σε μια διαρκώς εντεινόμενη απελπισία. Ο κόσμος, ο εαυτός της, ο χρόνος, η μοίρα και ο προορισμός δημιουργούν μια κλίμακα υπαρξιακής αγωνίας: κανείς δεν με καταλαβαίνει – κανείς δεν με βλέπει – τίποτα δεν συμβαίνει – υπέροχα πράγματα συμβαίνουν χωρίς εσένα – υπάρχει μοίρα; – γιατί βρέθηκες εδώ;
Υπάρχει κορύφωση; Βέβαια υπάρχει. Είναι η στιγμή που κάθε βαριά ψυχή κουράζεται από την αυτοεγκατάλειψη και αναζητά το μικρό φως που θα την βγάλει στην έξοδο. Είναι η στιγμή που ξεκολλάμε από τον πάτο και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Είναι η σκέψη που είχαμε και πριν αλλά δεν την αφήσαμε να αναπνεύσει. Είναι η ώρα που τα μάτια σηκώνονται και βλέπουν την ομορφιά μες την ασχήμια. Το κοκκινομάλλικο κορίτσι γυρίζει στο δωμάτιό του – εκεί, απ’ όπου ξεκίνησε αυτή η δύσκολη μέρα – και μια όμορφη σκέψη, ζεστή, κόκκινη και λαμπερή σαν φλόγα το περιμένει. Μια θετική σκέψη που φουντώνει και γίνεται ένα κοκκινόφυλλο δέντρο στο δωμάτιο, δείχνοντας στο κορίτσι πως υπάρχει ομορφιά, υπάρχει ελπίδα, ότι μπορεί να ονειρευτεί και μπορεί να συνεχίσει…
Για όλους εμάς που ζούμε για την τελευταία σελίδα αυτού του βιβλίου, αύριο θα είναι μια άλλη μέρα.
