Κάτω από το Αγριόδασος (ή βιβλιοθεραπεία*)

Ή πώς ένα βιβλίο νεανικής λογοτεχνίας του φανταστικού με έκανε να έρθω αντιμέτωπη με το πένθος μου και με έβαλε στη διαδικασία να το ζήσω, να το κατανοήσω και να το αφήσω πίσω μου, κρατώντας μόνο την όμορφη ανάμνηση του ανθρώπου που έφυγε. 

Τα χρονικά του Αγριόδασους κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση της Αργυρώς Πιπίνη

Με το “Cruel summer” των Bananarama να παίζει λούπα μέσα στο κεφάλι μου κι έναν Αύγουστο σκληρό και βίαιο, όπως ακριβώς και ο θάνατος, πέρασε (ημερολογιακά) και αυτό το καλοκαίρι. Κι όχι, δεν θα ασχοληθούμε με το πώς μπορούμε να μιλήσουμε για τον θάνατο στα παιδιά, το έχουμε ήδη άλλωστε ξανακάνει παλιότερα. Αυτή τη φορά, θα σας πω μια ιστορία, μια δική μου ιστορία που έχει να κάνει με αμέτρητα μπες-βγες σε νοσοκομεία, την αστάθεια, το απρόβλεπτο και τελικά τον θάνατο και πώς ένα μυθιστόρημα νεανικής λογοτεχνίας με βοήθησε να αποδεχτώ την απώλειά μου και να προσπαθήσω να πω το δικό μου “αντίο”.

Το Αγριόδασος του Colin Meloy, για την ακρίβεια το δεύτερο μέρος της τριλογίας (Κάτω από το Αγριόδασος), ήταν ένα από τα βιβλία που είχα αγοράσει και σχεδιάσει να ξεκινήσω να διαβάζω στις καλοκαιρινές διακοπές. Με περίμενε καρτερικά από τον Απρίλιο που το είχα αποκτήσει και το είχα βάλει στη στοίβα με τα αδιάβαστα, τα βιβλία που σκόπευα να πάρω μαζί στα ταξίδια τα καλοκαιρινά και να διαβάσω κάτω από τον ίσκιο που δημιουργούν οι μεγάλες, φουντωτές καρυδιές στον Κισσό, στη δροσερή αυλή του ξενώνα που μας περίμενε και στις παραλίες του Πηλίου. Φυσικά, οι διακοπές αυτές δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Μας πρόλαβαν τα χειρότερα. Αντικαταστάθηκαν από ένα ταξίδι ολιγοήμερο για να αποχαιρετίσουμε τον άνθρωπό μας. Ετοιμάζοντας τα πράγματά μου, έχωσα χωρίς να το πολύσκεφτώ το βιβλίο ανάμεσα στα ρούχα και ξεκινήσαμε.

Από την εικονογράφηση του δεύτερου βιβλίου του Αγριόδασους

Το πρώτο μέρος της τριλογίας είχε ανοίξει ευοίωνα τη χρονιά όπως και την αναγνωστική πρόκληση στο Goodreads στην οποία συμμετέχω, άρα το αν θα μου άρεσε ή όχι ήταν λίγο πολύ δεδομένο. Τι να μην μου αρέσει άλλωστε; O Colin Meloy, που εκτός από συγγραφέας είναι και ο frontman μιας από τις πιο αγαπημένες μου αμερικάνικες μπάντες, των Τhe Decembersits, η εικονογράφηση της Carson Ellis ή το θέμα; Ενα δάσος μαγεμένο γεματο ζώα που μιλούν ανθρώπινα, δύο παιδιά που θα καταφέρουν να σπάσουν την Περιφέρεια, να διεισδύσουν στον Αδιάβατο Αγριότοπο και να γνωρίσουν ομιλούντα κογιότ, καλούς ληστές, βασίλεια των πουλιών, ειρηνικούς μύστες και σκοτεινές Κυβερνήτριες. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν: ένα βιβλίο γεμάτο μαγεία που θα καταφέρει να με βγάλει από τη θλίψη. Αυτό που δεν περίμενα όμως σε καμία περίπτωση ήταν να με βοηθήσει να ξαναζήσω την απώλειά μου και να την αποδεχτώ, ώστε να μπορέσω να πάω παρακάτω. Το Αγριόδασος λειτούργησε για μένα όπως ακριβώς ένα φάρμακο που υπόσχεται να σε βοηθήσει να απαλλαγείς από τη θλίψη σου.

Ξεκίνησα να το διαβάζω διστακτικά, χωρίς όρεξη, σαν να πίεζα λίγο τον εαυτό μου να φάει χωρίς καλά καλά να πεινάει. Περνούσα τις σελίδες με λίγη δυσκολία αρχικά, όμως μέρα με τη μέρα, σελίδα τη σελίδα, μπήκα για τα καλά στον Αδιάβατο Αγριότοπο. Δεν έγινα ούτε ο Κέρτις, ούτε η Πρου (οι βασικοί πρωταγωνιστές της τριλογίας), όμως κατάφερα φτάνοντας στη σελίδα 264 (από τις συνολικά 618) να συμφιλιωθώ με την πραγματικότητά μου. Σε αυτό το δισέλιδο βρέθηκε η γιατρειά μου, η λύση που από ό,τι φαίνεται αναζητούσα. (spoilers alert) Στον τρόπο που ο Meloy περίτεχνα περιγράφει και η Αργυρώ Πιπίνη μεταφράζει αριστοτεχνικά την κηδεία ενός πολύ αγαπητού στα παιδιά ανθρώπου και τα έντονα και πολλές φορές ανεξήγητα συναισθήματα που κι εγώ η ίδια βίωνα ακριβώς την ίδια στιγμή. Και μπουμ! Έσκασε σαν βόμβα μέσα στο κεφάλι μου. Σαν να βρέθηκα για λίγο εκεί, στο ξέφωτο του δάσους, παρέα με τους Μύστες και τα Βλαστάρια, λίγο πιο μακριά ίσως, παρακολουθώντας μια κηδεία που λίγες ημέρες πριν είχα ζήσει και εγώ, κοιτώντας με ακριβώς τον ίδιο τρόπο τον αποθανόντα, όπως οι πρωταγωνιστές της σκηνής που τώρα διάβαζα. Σε αυτό το σημείο καθρεφτίστηκα απόλυτα, ξαναέζησα τον πόνο του αποχαιρετισμού και τελικά αποδέχτηκα τη νέα πραγματικότητα. Βρήκα την ηρεμία μου μέσα σε ένα δισέλιδο ενός βιβλίου φαντασίας για νεαρούς αναγνώστες. Και δεν σταμάτησα να το διαβάζω, μέχρι που έφτασα στην τελευταία του σελίδα, με άμμο κολλημένη ανάμεσα στα κεφάλαιά του, λαδιές από αντιηλιακά στη ράχη του, το πιο κακοποιημένο μου εξωτερικά βιβλίο, το βιβλίο που με έσωσε αυτό το καλοκαίρι. Διαβάστε περισσότερα για την ανάγκη που έχουμε σαν άνθρωποι (μικροί και μεγάλοι) να διαβάζουμε βιβλία επιστημονικής φαντασίας ή φανταστικού εδώ: Η Βρετανίδα συγγραφέας Beth Webb εξηγεί στον γιό της (και σε εμάς) γιατί χρειαζόμαστε τη φαντασία στη λογοτεχνία. Ο Rod T Faulkner μιλάει για τα οφέλη της λογοτεχνίας του φανταστικού στο Medium. Η λογοτεχνία του φανταστικού μας κάνει πιο έξυπνους και δημιουργικούς

* Η βιβλιοθεραπεία είναι μια κοινή πρακτική που χρησιμοποιείται χιλιάδες χρόνια τώρα όταν κάποιος αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, όπως η απώλεια, το άγχος, κλπ. Η βιβλιοθεραπεία δεν βασίζεται σε βιβλία αυτοβοηθειας μόνο, αλλά στη λογοτεχνία γενικά, και ειδικά αυτή του φανταστικού. Περισσότερα εδώ και εδώ.

Διαβάστε εδώ για το πρώτο βιβλίο της σειράς και εδώ για το τρίτο.