Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που γράφουμε είναι επειδή δεν μας εκφράζει ποτέ απόλυτα αυτό που μας δίνουν να διαβάσουμε. Κάθε 15 ημέρες παρουσιάζουμε στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνω και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Από πού προκύπτει το ποιητικό στοιχείο στο γράψιμο; Καλύπτει άραγε μια συναισθηματική ανάγκη; Έχει να κάνει με αισθητική αναζήτηση; Είναι η ανταπόκρισή μας σε κάτι εσωτερικό και δυσεπίλυτο; Σε αυτό το κείμενο της Κλεοπάτρας Β. (Ε΄δημοτικού) κυριαρχεί ένας ήσυχος, ρεμβαστικός λυρισμός που, σε συνδυασμό με την υπαινικτικότητα της αφήγησης, παράγει ένα δυνατό λογοτεχνικό αποτέλεσμα.
Ξύπνησα απότομα
Ξύπνησα απότομα. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα τον κόσμο, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Μπροστά μου, σιγά – σιγά ξεδιπλώθηκε μία απέραντη θάλασσα. Σηκώθηκα. Δεν ήξερα που ήμουν. Σάμπως με ένοιαζε κιόλας; Κοίταξα κάτω και αντίκρισα μια μεγάλη αχιβάδα. Χωρίς να ξέρω τι έκανα, άρχισα και έκλαιγα. Η πλωτή μου βάρκα σαν να με κατάλαβε, πήρε τα δάκρυα μου και τα έκανε κουπιά, που τα βύθιζε αργά, αλλά σταθερά, στους απέραντους δρόμους της θάλασσας. Μετά από λίγο, αντικρίσαμε τη στεριά. Μόνο που… Μέσα από τα δικά μου μάτια δεν έμοιαζε πλέον στεριά. Έμοιαζε με μια γιγάντια αγκαλιά, που με φώναζε κοντά της. Πάτησα το πόδι μου και για πρώτη φορά έπαιξα ελεύθερη, σαν να είχα βγάλει φτερά και να πετούσα ξέγνοιαστη στα μονοπάτια του ουρανού. Ξαφνικά… Μπαμ! Διέκοψα την ονειροπόλησή μου και βρέθηκα στο κρεβάτι μου, με τη μητέρα μου σκυμμένη πάνω μου και κατάλαβα πως κάτι έτρεχε. Αλλά εγώ είχα βυθιστεί σε έναν μοναδικό και μακρύ ύπνο για να ξαναγυρίσω στην φανταστική μου χώρα και να μείνω για πάντα εκεί…
Κλεοπάτρα Β.
(Ε΄ δημοτικού)
