Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που γράφουμε είναι επειδή δεν μας εκφράζει ποτέ απόλυτα αυτό που μας δίνουν να διαβάσουμε. Κάθε 15 ημέρες παρουσιάζουμε στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνω και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Πολλοί μελετητές της λογοτεχνίας πιστεύουν ότι η επιθυμία βρίσκεται στο κέντρο κάθε αφήγησης. Από εκεί εξακτινώνεται η ιστορία. Στο κείμενο της Ελευθερίας Σ. (Ε΄τάξη) αυτός ο συλλογισμός αποκρυσταλλώνεται και δημιουργεί τους δυο πόλους του αφηγηματικού παιχνιδιού. Συνάμα το υποκείμενο της αφήγησης δηλώνει με ένταση και με γενναιότητα την πίστη του στην ελευθερία της επιθυμίας και στο δικαίωμα να επιθυμεί κοντράροντας τους κατεξοχήν φορείς της καταστολής της επιθυμίας που είναι, από φροϋδική άποψη, οι γονείς και η κοινωνία.
Θέλω και Δενθέλω
Γεια, με λένε Γάινα και ζω με τους γονείς μου στην πόλη Δενθέλω. Στην πόλη Δενθέλω κανείς δεν θέλει να δοκιμάσει καινούρια πράγματα. Δεν υπάρχουν μαγαζιά σχολές ούτε και μάθημα δημιουργικής γραφής. Όλοι απλώς ξυπνάνε, τρώνε πέτρες, γιατί δεν θέλουν να δοκιμάσουν να μαγειρέψουν ή να καλλιεργήσουν, περπατάνε και κοιμούνται στο πάτωμα γιατί δεν θέλουν να δοκιμάσουν να φτιάξουν κρεβάτια.
Εγώ όμως δεν είμαι σαν τους άλλους. Θέλω να δοκιμάσω καινούργια πράγματα πιο ωραία και μαγευτικά από το να περπατάω και να κοιμάμαι στο πάτωμα. Η γειτονική πόλη Θέλω είναι αυτό που ζητώ. Εκεί όλοι θέλουν να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα. Εγώ έχω πάει μια φορά στα κρυφά εκεί. Πω πω! Πόσο τέλεια ήταν! Πόσο μαγευτικά!
Δυστυχώς, όμως, με βρήκε η μαμά μου και με πήγε αμέσως στην πόλη Δενθέλω ξανά. Δεν θέλει να πηγαίνω στην πόλη Θέλω. Βασικά τι λέω; Αυτή τίποτε δεν θέλει. Όμως σήμερα, το πήρα απόφαση. Θα το σκάσω για πάντα. Πόσο δύσκολο να είναι; Σηκώνομαι από το πάτωμα και ξεκινάω για την πόλη Θέλω. Ήταν φανταστικά όταν πήγα. Ήταν όλοι ξύπνιοι για να ξεκινήσουν τα καινούργια πράγματα από νωρίς. Το πρώτο που έκανα ήταν να δοκιμάσω παγωτό. Πόσες γεύσεις! Αμέτρητες! Μετά γνώρισα πολλά κορίτσια και έκανα άπειρες φίλες. Μία από αυτές μου παραχώρησε ακόμη και το σπίτι της. Έμεινα εκεί για βδομάδες.
Η μαμά μου όμως δεν ήξερε που είμαι και ανησύχησε. Τότε έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ. ΆΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ! Πόσο έψαξε πια για να με βρει; Εγώ με την φίλη μου περνούσαμε φα-ντα-στι-κά! Όμως δεν κράτησε πολύ. Καμιά βδομάδα μετά με ανακάλυψε. Μου είπε αμέσως να γυρίσω όμως δεν ήθελα. Μα πάλι, ήταν η μαμά μου. Πρέπει να την ακούω. Τότε άρπαξα ένα παγωτό και της το έβαλα γρήγορα στο στόμα. Εκείνη μαγεύτηκε από την θεσπέσια γεύση αυτού του υπέροχου γλυκού που είχε χάσει τόσο καιρό. Μετά από αυτό, οι κάτοικοι της πόλης Δενθέλω κατοικούν μόνιμα στην πόλη Θέλω.
Ελευθερία Σ.
(Ε΄τάξη)
