Άνοιξη! Αυτή η ξελογιάστρα εποχή που οι δάσκαλοι θέλουν όσο τίποτα στον κόσμο «να σωπάσουν και να ακούσουν το πουλί», αλλά δεν τους αφήνουν οι πιεστικές υποχρεώσεις και οι προθεσμίες που εκπνέουν. Αν προσθέσει κανείς και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και τους αναστεναγμούς που στριμώχνονται πίσω από τα θρανία, αντιλαμβάνεται πόσο δυσκολεύουν τα πράγματα. Ακατανίκητος αντίπαλος ο έρως.
Και σα να μην έφταναν αυτά χτυπάει κόκκινο και το ενοχικό σύνδρομο, γιατί «ο χρόνος τελειώνει και δεν πρόλαβα να κάνω όσα είχα στο μυαλό μου» όπου αυτά που είχα στο μυαλό μου γεμίζουν το λιγότερο ένα container. Το ενδιαφέρον είναι πως όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους πρωτάρηδες αλλά και τους έμπειρους δασκάλους … Είναι γι’ αυτό ακριβώς που πολλοί θεωρούμε την καλοκαιρινή άδεια ως αναρρωτική.
Από την άλλη μεριά βέβαια η Άνοιξη είναι η εποχή που ανθίζουν τα θαύματα, που βλέπει κανείς έκθαμβος τους σπόρους που έσπερνε όλον τον προηγούμενο καιρό να ξεφυτρώνουν με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα από το χώμα.
Γι’ αυτά τα μικρά θαύματα νιώθω την ανάγκη να γράψω σήμερα. Για τον Ι. που σε κάθε διάλειμμα δεν κουράζεται να μου λέει «είμαι ευτυχισμένος που είμαι Βιβλιοθηκάριος, κυρία. Νιώθω χρήσιμος και για πρώτη φορά έχω φίλους».
Για τον Π. που είναι πεπεισμένος πως «δεν είχε φαντασία και η φαντασία του ξεφύτρωσε ξαφνικά πέρυσι στις 15 Δεκεμβρίου όταν διάβασε ένα βιβλίο που τον ενθουσίασε». Φέτος προχώρησε ακόμα παραπέρα κι έγραψε το δικό του βιβλίο εμπνευσμένος από τον αγαπημένο του συγγραφέα, τον Θεόδωρο Παπακώστα. Χάρη στην προώθηση που έχει κάνει αγοράσαμε άλλα δυό αντίτυπα των βιβλίων του για να καλύψουμε την αυξημένη ζήτηση και βλέπουμε τη βαρετή Ιστορία αλλιώς…
Η Α. χάρη σε ένα βιβλίο που διάβασε κατέληξε πως η ενέργεια που σπαταλά στο διαδίκτυο είναι χαμένη από τον πολύτιμο, δημιουργικό της χρόνο. «Αποφάσισα να τα κλείσω όλα και απέκτησα νέο χόμπι. Φτιάχνω κοσμήματα με χάντρες και τα χαρίζω στους φίλους μου. Κόλλησα και την αδερφή μου. Χθες που ήθελε να ψάξει για σχέδια στο pinterest της είπα “Τι το χρειάζεσαι; Έχεις τη φαντασία σου. Σκέψου τα δικά σου σχέδια αντί να τα βρεις έτοιμα“». Η Α. σύστησε σε όλους το βιβλίο που της άλλαξε τη ζωή και δεν προλαβαίνει να αλλάζει χέρια.
Η Άνοιξη είναι η εποχή που εδραιώνονται οι κώδικες που έχουμε χτίσει. Μπροστά σε τόσο κόσμο στην πλατεία Ελευθερίας, όταν συναντηθήκαμε γονείς, παιδιά και δάσκαλοι για να ενώσουμε τις φωνές μας για τα Τέμπη, ο Ν. χειροκρότησε ενθουσιασμένος «Σήμερα γίναμε όλοι κολιμπρί, ε κυρία;» και όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε.
Στην προσπάθειά μας να συγκεντρώσουμε βιβλία για το bookwave του Library4all στο Ηράκλειο διαβάσαμε και συζητήσαμε πολύ για το αφρικανικό παραμύθι με το κολιμπρί. Το κολιμπρί έγινε για εμάς σύμβολο. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούς τα παιδιά να συζητούν μεταξύ τους και να λένε το ένα στο άλλο «Κάνε ό,τι μπορείς. Γίνε κολιμπρί».
Διαβάζοντας χθες μεγαλόφωνα στην τάξη μου το απόσπασμα από την «Αναφορά στον Γκρέκο» όπου ο Νίκος Καζαντζάκης περιγράφει τον δάσκαλό του στην Τρίτη Δημοτικού, τον Περίανδρο Κρασάκη, ένιωσα το μυαλό μου να γίνεται μια ανθισμένη μανταρινιά, να σβήνουν σιγά σιγά τα κουτάκια με την ύλη και τις υποχρεώσεις, τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, «τις οξείες και τις περισπωμένες», και να ακούγεται μόνο η φωνή του κότσυφα…
Ας σωπάσουμε για λίγο κι ας ξεφύγουμε από όσα δεν έχουμε κάνει, ας σταθούμε και ας απολαύσουμε όσα έχουμε πετύχει κάνοντας το καλύτερο που μπορούσαμε…
