Κείμενο: Πηνελόπη Χριστοπούλου
Εικονογράφηση: Λίλια Γκούνη Σοφικίτη
Εκδόσεις: Πατάκη
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 5+ (μεγαλόφωνη ανάγνωση), 7+ (ανεξάρτητη ανάγνωση)
Πολλά χρόνια πριν και σε μια πολιτεία μακρινή, ένας βασιλιάς έχει προβλήματα που σείουν και ανησυχούν όλο το βασίλειο. Οι αξιωματικοί του βασιλιά τρέχουν στον γέρο σοφό και απαιτούν μια λύση εδώ και τώρα. Αυτός τους δίνει μια λύση, μα εκείνη οδηγεί σε άλλο δυσεπίλυτο πρόβλημα, και ο γεροσοφός ξεμένει από ιδέες. Υπό την απειλή των αξιωματικών, αναγκάζεται να προτείνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα, μέχρι που τον αφήνουν να σκεφτεί καθαρά· κι εκείνος επιτέλους δίνει μια λύση έξυπνη, σοφή, ακριβοδίκαιη και μόνιμη, που βασίζεται στην συνεργασία, τον σεβασμό και τη δημοκρατία μέσα στην πολιτεία.
Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία “στα βαθιά…” του Πατάκη, με αναγνώσματα έως 2.000 λέξεων για παιδιά αρχάρια μεν αλλά με ευχέρεια στην ανάγνωση μεγαλύτερων κειμένων. Μέσα από μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα ιστορία, η Πηνελόπη Χριστοπούλου μιλάει με τρόπο σύγχρονο και διασκεδαστικό στα παιδιά για την αξία της συνεργατικότητας, της πρωτοβουλίας και της αλληλεγγύης. Και το κάνει με έναν τρόπο φυσικό και όχι διδακτικό, τουλάχιστον όχι επιφανειακά διδακτικό· μοιάζει περισσότερο με τα πιο αβίαστα μηνύματα που μας δίνουν τα πιο κλασικά κείμενα. Η ιστορία έχει ένα τόνο αρκετά θεατρικό και οι ήρωες είναι πολυδιάστατοι και ενδιαφέροντες. Άνετα θα μπορούσε να δουλευτεί σε ένα θεατρικό εργαστήρι ή σε μια θεατρική ομάδα παιδιών.
Η γραφή είναι αρκετά πρωτότυπη. Το κείμενο έχει ρυθμό σχεδόν ποιητικό· δημιουργούνται μοτίβα και ρίμες αβίαστα και μοιάζουν τυχαία, αλλά μαντεύω ότι δεν είναι. Πρόκειται για λόγο καλλιεργημένο, με όμορφο λεξιλόγιο και ιδιαίτερη σύνταξη, που όμως δεν ξενίζει τον μικρό σε ηλικία αναγνώστη, μάλλον τον βοηθά να εμβαθύνει στο λεξιλόγιο χωρίς να χάνει τίποτα από την ιστορία και τη ροή της. Έχουμε μοτίβα επαναλαμβανόμενα, όπως το σήκωμα του φρυδιού του γέρου σοφού, που δεν είναι μόνο αισθητικής φύσεως αλλά εξυπηρετούν την πλοκή. Αυτό θυμίζει τη δομή των παλιών παραμυθιών, που έτσι κι αλλιώς το βιβλίο χρησιμοποιεί ξεκάθαρα σαν αφηγηματική αναφορά.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παλιά παραμυθική ιστορία με ένα σύγχρονο ανατρεπτικό φινάλε. Εδώ όμως φαίνεται η ικανότητα της συγγραφέα, που δε δίνει ένα αχρείαστο μοντέρνο φινάλε με αυτοσκοπό την πρωτοτυπία, αλλά χτίζει μια ωραία ανατροπή με τρόπο που μας φαίνεται αναπόφευκτος και φυσικός. Αυτό τονίζει ακόμα περισσότερο το μήνυμα του βιβλίου, ότι η λύση ήταν μπροστά μας από την αρχή, και κανείς δεν χρειάζεται πάντοτε μια αυθεντία. Μερικές φορές καλύτερες λύσεις είναι η φρεσκάδα και η διαφορετική οπτική.
Η Λίλια Γκούνη Σοφικίτη έχει κάνει μια ενδιαφέρουσα επιλογή στην εικονογράφηση. Χρησιμοποιώντας πολύ απλά σκίτσα χωρίς χρώμα (εκτός από το εξώφυλλο), έχει δημιουργήσει χαρακτήρες που μοιάζουν με κούκλες κουκλοθεάτρου και σκηνικά παραμυθικά. Πράγματι, μπορούμε να φανταστούμε αυτό το παραμύθι, με τη μελωδική και ρυθμική του αφήγηση, να συμβαίνει εξ ολοκλήρου σε μια κουκλοθεατρική σκηνή. Ωραία και η εικονογραφική απεικόνιση των ιδεών ως ιπτάμενων γλόμπων, που πολλαπλασιάζονται στο τέλος με την συμμετοχικότητα όλων των χαμένων πολιτών.
