Η γη είναι παγωμένη… Ή μάλλον με άμμο καυτή… Ή όχι-όχι, είναι καταπράσινη. Μπα… είναι πλημμυρισμένη με νερό. Τα πλάσματα είναι τεράστια, όλοι είναι πολύ ψηλοί… Όχι: όλα είναι μικρά και όλοι είναι κοντοί. Μα, για μισό λεπτό, γιατί μπερδεύτηκα… Τι συμβαίνει εδώ; Ποιοι τα λένε αυτά και γιατί;
Ο Fetter μας παραδίδει ένα καθηλωτικό και παράλληλα ένα εκπαιδευτικό graphic novel που ζωντανεύει τη σύνθετη ιστορία της ατομικής βόμβας, ένα από τα πιο κομβικά σημεία της ιστορίας του 20ου αιώνα. Το κάνει με τρόπο που ξεκάθαρα στοχεύει σε αναγνώστες Γυμνασίου και άνω και τον στόχο αυτό τον πετυχαίνει.
Μια ιστορία γεμάτη λυρισμό για όλα τα μικρά καθημερινά θαύματα μας διηγείται η Joanna McInerney. Ήταν λοιπόν κάποτε ένα μικρό ελάφι που αναρωτιόταν «πού πάει ο ήλιος όταν δύει κάθε βράδυ;» και κανείς δε μπορούσε να του πει. Παίρνει έτσι τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει ένα ταξίδι προς αναζήτηση του ήλιου. Και όπως κάθε ταξίδι, είχε και αυτό τις δυσκολίες του αλλά και ευχάριστες εκπλήξεις, απρόοπτα και συνειδητοποιήσεις.
Το θέμα του βιβλίου «Αυτό που μας κάνει ανθρώπους» μας αφορά όλους και η ευαισθητοποίηση στο να εκτιμήσουμε, να σεβαστούμε και να προστατέψουμε το ιδιαίτερο φορτίο κάθε γλώσσας πρέπει να ξεκινά από μικρή ηλικία. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που οι γλώσσες χωνεύονται από την ευκολία της μιας κοινής, όλο και συνοπτικότερης, όλο και πιο κωδικοποιημένης γλώσσας, που καταπίνει με γρήγορους ρυθμούς εθνικές γλώσσες και ντοπιολαλιές.
Το καλοκαίρι του 13χρονου Χουάν εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο. Και σαν να μην έφταναν οι τσακωμοί των γονιών του, τα βουβά κλάματα της μητέρας του, o πουρές που πάντα προμηνύει νεύρα και η φυγή του πατέρα του, τώρα πρέπει να πάει να μείνει με τον θείο του, έναν περίεργο τύπο, αδερφό της μαμάς του, που εμφανίζεται ως ο σωτήρας της κατάστασης.
Ξεκινώντας από το τίποτα, από ένα ακαλλιέργητο κομμάτι γης, μια οικογένεια καταγράφει την προσπάθειά της να φτιάξει ένα μικρό λαχανόκηπο. Μέσα από την εβδομαδιαία καταγραφή, αποτυπώνεται ο κύκλος της φύσης και της ζωής. Και αυτή η αποτύπωση δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε κάτι άλλο πέρα από το να γνωρίσουμε ή να (επαν)εκτιμήσουμε ξεχασμένες αξίες όπως η λιτότητα, η απλότητα και η ταπεινότητα.
Μέσα από την ιστορία ξετυλίγεται ο μύθος για ένα από τα πιο παλιά και ιστορικά ποτάμια του τόπου μας, τον Αχέροντα. Ένα ποτάμι που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μετάβαση των νεκρών στην κοινωνία των ψυχών, γιατί στην αρχαιότητα πίστευαν ότι εκεί υπάρχει μια από τις πύλες για τον Άδη. Ποτάμι που κουβαλά ιστορίες και αρχαίους μύθους και που η ομορφιά του, η αρχαία του παράδοση και η περιβαλλοντική του αξία μέχρι σήμερα γοητεύουν και προσελκύουν χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Το body shaming – ή αλλιώς η ντροπή για το σώμα μας, επηρεάζει αρνητικά παιδιά και ενήλικες και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε διατροφικές διαταραχές και κοινωνική απομόνωση. Είναι σημαντικό οι προσλαμβάνουσες των παιδιών από το περιβάλλον τους να είναι αναγνωρίσιμες μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και και να μην γεννώνται προσδοκίες που παραπέμπουν σε άρτια μοντέλα που απέχουν από την πραγματικότητα.
Το «εμείς» μιας σχέσης ανθεκτικής σε όλες τις συνθήκες, ενός δεσμού που δεν καταλήγει σε δεσμά, μιας αγάπης χωρίς προϋποθέσεις, σταθερής και αταλάντευτης – το «Εμείς» της Paloma Valvidia υμνεί τη σχέση μητέρας – παιδιού. Είναι ένα νανούρισμα, κάτι που λέγεται/ διαβάζεται χαμηλόφωνα, καθώς η μητέρα κρατάει αγκαλιά τον γιο της στην κόκκινη πολυθρόνα. Είναι ένα ποίημα που γεννάει εικόνες: «Αν ήμουν άλογο, θα ήσουν πουλάρι. Αν ήμουν μεγάλο ψάρι, θα ήσουν ψαράκι…»