Κυρία Ελευθερία μου,
Μακάρι να μπορούσα να σας πάρω ένα δώρο ισάξιο με όλα αυτά που μου προσφέρατε. Μου ανοίξατε νέους ορίζοντες. Η Βιβλιοθήκη έγινε η φωλιά μου. Δεν ήσασταν ποτέ δασκάλα μου και γι’ αυτό μπορεί να με ξεχάσετε αλλά εγώ πάντα θα θυμάμαι την αγάπη που μου δώσατε χωρίς να είμαι μαθήτριά σας. Σας ευχαριστώ που με εμπιστευτήκατε τόσο πολύ. Και αλήθεια θέλω να προσπαθήσω πολύ να σας κάνω περήφανη. Σας αγαπώ πολύ και θα σας αγαπώ για πάντα. Ευχαριστώ που είχατε τη Βιβλιοθηκη για μας. Όταν μαλώναμε, όταν ξεχνούσαμε να κάνουμε τα μαθήματά μας… η Βιβλιοθήκη, το δρακάκι, εσείς ήσασταν εκεί.
Με πολλή αγάπη,
Χρύσα
Υ.Γ. Θέλω να σας πω αλήθεια πολλά αλλά μια κάρτα δεν τα χωράει. Αντίο, κυρία.
Η Χρύσα είναι μια από τις πιο άξιες και αφοσιωμένες Βιβλιοθηκάριους που έχουν περάσει ποτέ από τη Βιβλιοθήκη. Μέλος μιας υπέροχης ομάδας που δυο χρόνια τώρα έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά και φεύγουν από το Δημοτικό, αφήνοντας το Βιβλιοδρόμιο πολύ καλύτερο από ό,τι το βρήκαν. Με την άδειά της δημοσιοποιώ το γράμμα με το οποίο μας αποχαιρέτησε, εμένα και το δρακάκι.
Η Χρύσα δεν υπήρξε ποτέ μαθήτριά μου. Δεν είχα αυτή την τύχη. Ωστόσο ήταν μια σταλιά όταν ήρθε στην Πρώτη Δημοτικού, μεγαλωμένη από μια υπέροχη, υποστηρικτική οικογένεια σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Τα δύο πρώτα χρόνια του Δημοτικού η δασκάλα της, η κυρία Χρυσή, έκανε τη Βιβλιοθήκη κουκούλι για όλα της τα παιδιά. Διάβαζαν βιβλία παντού όλες τις ώρες. Έμαθαν την αλφαβήτα του μυαλού και της καρδιάς, δέθηκαν με κοινούς δεσμούς και κώδικες και παρέμειναν μια δεμένη ομάδα ως το τέλος του ταξιδιού τους στο Δημοτικό.
Είμαι πάντα ευγνώμων στους δασκάλους και στις δασκάλες της Πρώτης Τάξης που κάνουν τη Βιβλιοθήκη αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Η εμπειρία τόσων χρόνων μου έχει αποδείξει πως η πορεία ενός παιδιού σε σχέση με το διάβασμα και τα βιβλία καθορίζεται στο μεγαλύτερο ποσοστό από τους γονείς αλλά κυρίως από τους πρώτους τους δασκάλους. Κι αυτό γιατί η ανάγνωση αποκτά άλλη βαρύτητα όταν γίνεται τόπος συνάντησης με τους σημαντικούς μας άλλους.
Στην Τρίτη και στην Τετάρτη Τάξη η Χρύσα διάβαζε πολύ. Δανειζόταν βιβλία κάθε βδομάδα και ύφαινε το κουκούλι της με λέξεις και ιστορίες, με συναισθήματα και ιδέες, με σκέψεις και απορίες. Στην Πέμπτη Τάξη ήταν από τις πρώτες που, μαζί με την παρέα της, έκαναν αίτηση για να γίνουν Βιβλιοθηκάριοι. Για δυο χρόνια έδωσε στη Βιβλιοθήκη τον καλύτερό της εαυτό. Συνεπής και υπεύθυνη, αποτελεσματική και με μια έμφυτη ευγένεια έφερνε σε πέρας όλα τα καθήκοντά της και ενέπνευσε τα μικρότερα παιδιά. Παράλληλα συνέχισε να διαβάζει με την όρεξη της κάμπιας του αγαπημένου της Eric Carle.
Πάντα ζητούσα τη γνώμη της για τα βιβλία που διάβαζε, αλλά κυρίως για εκείνα που εγώ μπορεί να αναρωτιόμουν ή να αμφέβαλλα. Η Χρύσα με την καθαρή ματιά της με βοηθούσε να βγω από το κουτί του ενήλικα που διαβάζει ένα παιδικό βιβλίο ανατέμνοντάς το με την αιχμηρή κριτική του διάθεση. Μου έδειχνε την ανόθευτη οπτική του παιδιού. Συχνά μου άνοιγε νέους ορίζοντες, όπως ισχυρίζεται πως έκανα εγώ γι αυτήν.
Στην Πέμπτη και στην Έκτη Τάξη η Χρύσα είχε την τύχη να συναντηθεί ο δρόμος της με εκείνον της δασκάλας της, της Ιωάννας. Με την ταπεινότητα, την ήρεμη δύναμή της και τη βαθιά της πίστη στο καλό αλλά και στη δύναμη της ανάγνωσης, η Ιωάννα έδωσε όλα τα εφόδια στη Χρύσα και στους συμμαθητές της να τρυπήσουν το κουκούλι τους και να βγουν στο φως, να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους και να ξεκινήσουν το ταξίδι τους δυνατοί, αγαπημένοι, ασφαλείς.
Η Βιβλιοθήκη είναι ο χώρος που συναντιόμαστε, που νιώθουμε ασφαλείς, που πάμε για να κλάψουμε ή να γελάσουμε, να λύσουμε τις διαφορές μας, να παίξουμε. Στη Βιβλιοθήκη χτυπά η καρδιά ενός σχολείου. Μα η καρδιά δεν μπορεί να χτυπά απομονωμένη από τα άλλα όργανα. Δεν μπορεί να είναι υπόθεση ενός Σχολικού Βιβλιοθηκονόμου ή ενός εκπαιδευτικού, όσο άξιος ή άξια κι αν είναι. Αν η ανάγνωση και η αγάπη για τα βιβλία δεν καλλιεργείται από όλους πάντα κάτι θα λείπει… κι όπως λέει κι ένας σοφός It takes a school to raise a library.
