«Το δέντρο που έδινε» του Shel Silvestein έχει μια ιδιαιτερότητα· δε με συντρόφευσε όσο ήμουνα μικρή, αλλά φρόντισε το παιδί μέσα μου όταν μεγάλωσε και προσαρμόστηκε στον σκληρό κόσμο των ενηλίκων.
Η ιστορία γεννήθηκε το 1964. Οι ήρωές του είναι ένα δέντρο και ένα αγόρι. Η εικονογράφηση έχει πάντα στο κάδρο αυτούς τους δύο. Κάθε σελίδα που περνάει καθρεφτίζει τα χρόνια που περνούν και το πώς αναδιαμορφώνεται η σχέση ανάμεσα στο αγόρι και στο δέντρο. Σε κάθε στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού και σε κάθε μεταβολή του χαρακτήρα του, το δέντρο είναι εκεί να προσφέρει απλόχερα ό,τι έχει κάθε φορά. Άλλοτε τον ίσκιο, άλλοτε τους καρπούς και στο τέλος τον ίδιο του τον κορμό, νιώθοντας ανιδιοτέλεια και ευγνωμοσύνη καθώς υπηρετεί την πιο αδηφάγα επιθυμία του παιδιού, που έγινε άντρας ενός καταναλωτικού και σκληρού κόσμου. Γυρνώντας την τελευταία σελίδα βλέπεις ένα κουτσουρεμένο δέντρο, γερασμένο, που δεν έχει πια τίποτα να δώσει. Βλέπεις και έναν πολύ γερασμένο άντρα έτοιμο να φύγει από αυτή τη ζωή, να κάθεται καμπουριαστός και μετανιωμένος στο τελευταίο απομεινάρι του κορμού.
Μου πήρε τρία λεπτά να το διαβάσω. Χρειάζομαι μια ολόκληρη ζωή για να αποκτήσω τη σοφία που μου διδάσκει.
Απο τη μία, η ανιδιοτελής προσφορά, το μοίρασμα και η ειλικρινής αγάπη που μένει σταθερή και ακλόνητη απέναντι σε ένα άνθρωπο που αλλάζει ριζικά. Από την άλλη η αχόρταγη φύση του ανθρώπου να κατακτήσει όλο και πιο πολλά. Φτάνοντας στο πέρας της ζωής, το δέντρο γίνεται σκαμνί και ο άνθρωπος ετοιμάζεται να επιστρέψει στην αρχή του, χωρίς πλούτη και υπάρχοντα.
Κάθε φορά σε αυτή τη σελίδα δακρύζω. Τότε, ένα καμπανάκι μου ζητάει να ρίξω τους ρυθμούς της καθημερινότητας, να αναθεωρήσω πολλά πράγματα και να μην ξεχάσω πως η αγάπη και η προσφορά είναι η μεγαλύτερη περιουσία που μπορεί να έχει κανείς πάνω του.
Η Μαρία Παπαγεωργίου ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα ως μουσικός και δασκάλα φωνητικής. Έχει στο ενεργητικό της τέσσερις δίσκους σε πρωτογενείς συνθέσεις, έναν δίσκο που περιέχει ανέκδοτες ζωντανές ηχογραφήσεις τραγουδιών με αφορμή τις 80 και πλέον εμφανίσεις της στον Σταυρό του Νότου, αλλά και την πιο πρόσφατη “Αλληλογραφία”, μια δισκογραφική πρόταση που ήρθε από τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη με επανεκτελέσεις κυρίως «κρυμμένων» τραγουδιών του, αλλά και πιο γνωστών με τη δική της «ανάγνωση». Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο “Μια Χαραμάδα Πανικού”, μία προσωπική μαρτυρία για τις κρίσεις άγχους με σημειώσεις και σελίδες από το προσωπικό της ημερολόγιο.Έχει γράψει ορχηστρικά θέματα για ταινίες μικρού μήκους και ραδιοφωνικές εκπομπές, είναι performer στο χοροθέατρο Quasi Stellar της χορογράφου Αποστολίας Παπαδαμάκη και μέλος της ομάδας «Κοπέρνικος» του Άγγελου Αγγέλου και της Έμης Σίνη, κάνοντας παιδικές μουσικοθεατρικές παραστάσεις στον Ελληνικό Κόσμο και το Μέγαρο Μουσικής.
