Όταν μου ζήτησε η Kόκκινη Αλεπού να της πω για το αγαπημένο βιβλίο των παιδικών μου χρόνων, το μυαλό μου, αμέσως, πήγε σε μια άλλη αλεπού. Αυτή του Μικρού Πρίγκιπα, του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερί. Έψαξα από δω, έψαξα από κει να δω ποιο βιβλίο έχω διαβάσει, με έχει αγγίξει και τελικά όλα κατέληγαν σε αυτό. Συνειδητοποίησα ότι από πολύ μικρή ηλικία, κάπου στις αρχές του Δημοτικού, έπιασα πρώτη φορά τον Μικρό Πρίγκιπα. Κι ύστερα, κάθε 1-2 χρόνια, το ξαναδιάβαζα. Ομολογώ, κατανόηση στην αρχή δεν υπήρχε σε μεγάλο βαθμό. Κάθε φορά το σκίτσο μού φαινόταν μια εντυπωσιακή σκέψη και σύλληψη που, παρόλο που κι εγώ ήμουν παιδί, δεν μπορούσα να παράξω μια παρόμοια. Γελούσα με τους τύπους στους πλανήτες και μπερδευόμουν με τις διαδρομές, τις συζητήσεις και τα παράδοξα –τότε– που έβλεπα. Η ιστορία πάντα άφηνε κάτι νεφελώδες. Κάτι που ένιωθα πως δεν μπορώ να «πιάσω» και να «δω». Πάντα, έκλεινα το βιβλίο ξέροντας ότι είναι εκεί και με περιμένει ξανά.
Κάθε καινούργια φορά ήταν σαν πρώτη. Κάθε νέο άγγιγμα της ιστορίας έχτιζε κάτι μέσα μου, με έκανε πιο ικανή να βλέπω κάτι που παλιότερα δεν μπορούσα να διακρίνω και να καταλάβω. Κάθε καινούργια φορά ήταν σαν να έπιανα ένα καινούργιο βιβλίο. Ένιωθα τον κίνδυνο, αλλά ένιωθα και συμπόνια για το πρόβατο μέσα στην κούτα του. Αγαπούσα το τριαντάφυλλο, παρόλο που στην αρχή μου φαινόταν κακομαθημένο. Γέλαγα πάντα με τον πότη, δυσανασχετούσα με τον λογιστή, απορούσα με τον φανοστάτη, ένιωθα τη ματαιοδοξία του βασιλιά… Ταυτιζόμουν με το μοναχικό του Μικρού Πρίγκιπα, ενώ ζήλευα το ότι μπορούσε να πετάει. Η αλεπού μου έφερνε μια παράξενη ζεστασιά. Ίσως ήταν που συνδεόταν με τα στάχυα και τα ηλιοβασιλέματα. Ίσως, μου θύμιζε την αγαπημένη μου γάτα που είχαμε δημιουργήσει τον δικό μας κώδικα να επικοινωνούμε… Ίσως και τους πρώτους έρωτες της εφηβείας… Ή τις απώλειες αγαπημένων από τη ζωή. Τελικά κάποιες φράσεις έχουν χαραχτεί. Κάποιες καταστάσεις της ζωής ντύνονται εύκολα με λόγια του βιβλίου, λόγια που μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να τα καταλάβει, νιώθοντάς τα. Ανάμεσα σε δικούς μου ανθρώπους, οι φράσεις αυτές έχουν γίνει κώδικας και σημείο αναφοράς. Το βιβλίο υπάρχει τέσσερις – πέντε φορές στη βιβλιοθήκη, από το πρώτο που απέκτησα όταν πήγαινα δημοτικό μέχρι το τελευταίο που μου δόθηκε ως δώρο (ξανά) και αυτό που αγόρασα για να το διαβάσω με τα παιδιά μου στο σχολείο.
H Μαριάννα Κουμαριανού είναι συγγραφέας, συντονίστρια εκπαίδευσης & εκπαιδευτικού σχεδιασμού, οργανώνει και υλοποιεί δράσης φιλαναγνωσίας στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Εχει γράψει επτά βιβλία και είναι υπό έκδοση άλλα τρεις. Το βιβλίο της «Η συντροφιά του λόφου» (εκδόσεις Παρρησία, 2013) απέσπάσε βραβείο από τον Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (Ibby) ως πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας. Παραλληλα αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα.
Σημείωση συντάκτη.: Για την ιστορία, ο Μικρός Πρίγκιπας έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά περισσότερες από 80 φορές από διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους, με διαφορετικές αποδόσεις, από εικονογραφημένο βιβλίο και ημερολόγιο μέχρι βιβλίο δραστηριοτήτων, κλπ). Μεταφράσεις του κειμένου του Εξιπερί έχουν κάνει μεταξύ άλλων η Μελίνα Καρακώστα, η Αλκη Ζέη, ο Γιώργος Κυθραιώτης, η Εύη Γεροκώστα, ο Φίλιππος Μανδηλαράς, η Μαρία Παπαγιάννη, Γιάννης Θωμόπουλος, κ.ά. Από τις εκδόσεις που ξεχωρίζουμε είναι αυτή των εκδόσεων Μεταίχμιο, σε απόδοση της Αλκης Ζέη και εικονογράφηση Αλέξη Κυριτσόπουλου και η απόδοση της ιστορίας σε graphic novel από τη Στέλλα Στεργίου (εκδ. Polaris). Ζωή Κοσκινίδου
