Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που γράφουμε είναι επειδή δεν μας εκφράζει ποτέ απόλυτα αυτό που μας δίνουν να διαβάσουμε. Κάθε 15 ημέρες παρουσιάζουμε στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνω και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Η ιστορία που φτιάχνει εδώ η Μιρέλλα Μ. (Δ’ τάξη) ξεκινάει φαινομενικά ήρεμα. Ωστόσο το αφηγηματικό θερμόμετρο ανεβαίνει απότομα και αναπάντεχα. Ξαφνικά η ηρωίδα (και οι αναγνώστες μαζί της) μπαίνει στη δίνη μιας έντονης κλιμάκωσης. Η ισορροπία διασαλεύεται, η πλάστιγγα του συναισθήματος γέρνει αμφίρροπα. Σε κάθε φράση αναρωτιόμαστε με αγωνία τι θα συμβεί παρακάτω. Το τέλος, όμως, έρχεται για να αποκαταστήσει τη μυθοπλαστική δικαιοσύνη. Η αναπλαισίωση που γίνεται με το όνομα του κουταβιού δείχνει ότι σε μια καλή ιστορία όλα έχουν σημασία και δεν πετιέται τίποτα…
Η Δοκιμασία
Με λένε Λίζα. Το όνειρό μου είναι να μάθω καλή ιππασία και να πάρω άλογο. Έχω έναν αδερφό, τον Αλέξανδρο, κι ένα κουτάβι, που δεν του έχω δώσει ακόμα όνομα. Κάνω τρία μαθήματα ιππασίας τη βδομάδα εδώ και πέντε χρόνια. Είμαι αρκετά καλή, αλλά για να γίνω ακόμα καλύτερη πρέπει να πάρω άλογο για να μπορώ να κάνω εξάσκηση κάθε μέρα.
Η ευκαιρία μου παρουσιάστηκε όταν περάσαμε μπροστά από μια φάρμα με το αυτοκίνητο. Είχα διαβάσει πως σ’ αυτή τη φάρμα υπήρχαν πάρα πολλά άλογα και γι’ αυτό ο ιδιοκτήτης της πουλούσε μερικά. Δεν ήταν πολύ ακριβά, γι’ αυτό οι γονείς μου κι εγώ πήγαμε κοντά για να τα δούμε και ν’ αγοράσουμε ένα. Μόλις πήγα στον στάβλο για να τα δω, αμέσως μου τράβηξε την προσοχή ένα μαύρο άλογο. Ο ιδιοκτήτης της φάρμας μου είπε πως το όνομά του είναι Ότις. «Είναι λιγάκι ντροπαλός, και ξετρελαίνεται για μήλα», μου εξήγησε. Αποφάσισα να τον αγοράσω. Ο ιδιοκτήτης της φάρμας μου πρότεινε να τον πάρω για λίγες μέρες δοκιμαστικά. Θα μου επέστρεφε τα χρήματά μου αν δεν μπορούσα να τον κρατήσω. Δέχτηκα την πρότασή του. Ήταν λίγο πιο ακριβός απ’ τους άλλους, αλλά ευτυχώς είχα τα χρήματα που χρειαζόμουν. Την επόμενη μέρα αγόρασα εξοπλισμό για τον Ότις και τον ίππευσα λίγο. Με είχε συμπαθήσει ήδη. Όταν τελειώσαμε με την ιππασία, του έδωσα ένα μήλο για επιβράβευση.
Τρεις μέρες απ’ όταν αγόρασα τον Ότις, ο παλιός του ιδιοκτήτης απ’ τη φάρμα μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε να πάμε αμέσως εκεί και να φέρουμε μαζί μας και τον Ότις. Όταν φτάσαμε είδαμε εκεί έναν κύριο. Είχε έρθει με μια άμαξα που την έσερνε ένα γκρίζο άλογο. Στην αρχή δεν καταλάβαινα και γι’ αυτό ο ιδιοκτήτης της φάρμας μου εξήγησε: «Αυτός ο κύριος θέλει ν’ αγοράσει τον Ότις και μου δίνει περισσότερα χρήματα απ’ όσα μου έδωσες εσύ. Όμως θα τον βάζει να σέρνει άμαξες κι έτσι θα κουράζεται. Δεν ξέρω σε ποιον να τον δώσω, γι’ αυτό ο καθένας θα πρέπει ν’ αποδείξει πως είναι το καλύτερο αφεντικό για ‘κείνον. Θα αποφασίσω εγώ ποιος είναι ο καλύτερος».
Είχα αγχωθεί πολύ. Κι αν ο ιδιοκτήτης της φάρμας έδινε τον Ότις στον κύριο με την άμαξα; Στεναχωριόμουν στη σκέψη πως για την υπόλοιπη ζωή του ο Ότις ίσως να έσερνε άμαξες. Έπρεπε ν’ αποδείξω πως είμαι το καλύτερο αφεντικό γι’ αυτόν. «Θα πρέπει να κάνουμε κάποια τεστ για να δούμε ποιον συμπαθεί πιο πολύ ο Ότις. Πρώτα θα σταθείτε ο ένας απέναντι στον άλλο κρατώντας από ένα μήλο. Ο Ότις θα είναι στη μέση. Προς όποιον πάει ο Ότις, αυτός θα είναι που θα συμπαθεί πιο πολύ». Σ’ αυτόν τον γύρο κέρδισα εγώ. Η επόμενη δοκιμασία ήταν να φροντίσουμε ένα άλογο. Εμένα μου έδωσαν την Άννα και στον αντίπαλό μου τον Ηλία. Έπλυνα, χτένισα και βούρτσισα το άλογο πολύ καλά, αλλά σ’ αυτόν τον γύρο κέρδισε ο άλλος κύριος, γιατί έκανε στον Ηλία πλεξιδάκια. Αδικία! Ο επόμενος γύρος (που ήταν και ο τελευταίος) ήταν ο πιο δύσκολος. Έπρεπε να ιππεύσουμε τον Ότις και να περάσουμε μια διαδρομή με εμπόδια. Ο αντίπαλός μου έκανε πρώτος. Τα πήγε τέλεια. Πώς θα μπορούσα εγώ να κερδίσω έναν έμπειρο ιππέα; Δεν ήξερα, πάντως θα το προσπαθούσα. Όταν ανέβηκα στο άλογο, είχα πάρα πολύ άγχος. Πριν ξεκινήσουμε αγκάλιασα τον Ότις και του ψιθύρισα: «Θα τα καταφέρουμε, μην ανησυχείς. Έχε μου εμπιστοσύνη και όλα θα πάνε καλά». Εκείνος με άκουσε και μου είχε εμπιστοσύνη. Τα πήγαμε φανταστικά! Έπρεπε να περιμένουμε λίγη ώρα ν’ αποφασίσει ο ιδιοκτήτης της φάρμας ποιος ήταν ο καλύτερος. «Κάποιος έχασε με συντριπτική ήττα…», ξεκίνησε να λέει. Ήμουν πολύ αγχωμένη. Αν ο Ότις ζούσε μια δυστυχισμένη ζωή, θα έφταιγα εγώ! Και θα είχα τύψεις για την υπόλοιπη ζωή μου… «Και ο νικητής είναι…» Δεν άντεχα άλλο. Είχα αγωνία, ήμουν τρομοκρατημένη! «…η μικρή μας Λίζα!» Τι; Για μισό λεπτό, εγώ νικήτρια; Απίθανο! Συναρπαστικό! Είχα μόλις σώσει ένα άλογο!
Όταν γυρίσαμε σπίτι ήμουν καταχαρούμενη. Έβαλα τη σέλα του στον Ότις και ανέβηκα πάνω του. Τρέχαμε μαζί όλη μέρα στο δάσος. Εκεί δεν θα μας έβρισκε κανένας. Κανένας δεν θα μας ενοχλούσε. Α! Μόλις τώρα σκέφτηκα τι όνομα θα δώσω στο κουτάβι μου: Happy απ’ το Happiness, που σημαίνει ευτυχία! Γιατί από ‘δω και πέρα θα ζω ευτυχισμένη, πλάι στον Ότις…
Μιρέλλα Μ.
(Δ’ τάξη)
