Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που γράφουμε είναι επειδή δεν μας εκφράζει ποτέ απόλυτα αυτό που μας δίνουν να διαβάσουμε. Κάθε 15 ημέρες παρουσιάζουμε στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνω και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Το χιούμορ είναι βασικός άξονας και ζητούμενο σε πολλές από τις αφηγήσεις των παιδιών. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο κείμενο της Αναστασίας Δ. (Ε’ δημοτικού), γίνεται κεντρική αφηγηματική μηχανή που επιδρά τόσο στο ύφος όσο και στο περιεχόμενο της ιστορίας. Η διαλυτική του δύναμη παρασύρει την αφήγηση σε ένα ξέφρενο παιχνίδι με τις λέξεις, τις έννοιες, τα νοήματα. Πέρα από τη μεγάλη αναγνωστική ευφορία που μπορεί να μας προσφέρει ένα τέτοιο κείμενο, είναι χρήσιμο και από μια άλλη άποψη. Μετά τις γιορτές πολλοί άνθρωποι θέλουν να απαλλαχθούν από τα περιττά κιλά. Διαβάζοντας τη «Ζωή μιας πίτσας» έχουμε άλλον έναν λόγο να προσέξουμε τη δίαιτά μας!
Η ζωή μιας πίτσας
Αχ, η ζωή είναι δύσκολη για τις πίτσες. Μόλις μας φτιάχνουν πεθαίνουμε. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και μη μου πεις! Έχεις φάει πίτσα έτσι δεν είναι; Τώρα, θα σου άρεσε να σε πασαλείφουν με σάλτσα ντομάτας από την κορφή ως τα νύχια; Και να σου βάζουν πάνω ζαμπονάκια, τυράκια, ντοματάκια, μανιταράκια και άλλα; Να είσαι λες και βγήκες από το τσίρκο; Έχουμε και μια αξιοπρέπεια και ‘μείς! Και το χειρότερο: σε κλείνουν μέσα σε κουτιά με κίνδυνο ασφυξίας, σε βάζουν σε μηχανάκια και τρέχουν με τόσο γρήγορο ρυθμό που κάνεις εμετό. Έπειτα, σα να μην έφτανε όλο αυτό, σε παίρνουν μέσα από το κουτί σου και σε δίνουν σε κάτι απαίσιους κανίβαλους!
Σου έχει τύχει όμως ποτέ η πίτσα να το σκάσει;
Εγώ είμαι μια μπαγιάτικη πίτσα που ζει δύο χρόνια χωρίς να με φάνε..! Και ποιο είναι το μυστικό επιβίωσης; Το έσκασα την ώρα που ο διανομέας χτυπούσε το κουδούνι! Άνοιξα το καπάκι με απέραντη μυστικότητα και ξεγλίστρησα αθόρυβα. Πολλές πίτσες κάνουν το ίδιο ακριβώς, έτσι έχουν μαζευτεί ένα σωρό ελεύθερες πίτσες.
Χωρίς να το ξέρετε, εκεί που κανένα μάτι δεν πάει, εκεί που ούτε ποντικός πατάει (ευτυχώς), εκεί που κανείς το αυτί του δεν έχει στήσει, υπάρχει το μυστικό δωμάτιο. Τι είναι; Το μυστικό δωμάτιο των πιτσών. Και τι είναι αυτό; Το μέρος που οι πίτσες συγκεντρώνονται. Και τι κάνουν; Πίνουν κοκτέιλ. Ε; Πλάκα σου κάνω. Είναι το μυστικό μέρος που οι πίτσες κάνουν συνέλευση για το πώς θα γλιτώσουν από τους κανίβαλους. Πίνοντας κοκτέιλ. Χι χι!
Εκεί ακριβώς πάω και εγώ. Στρίβεις στην οδό Μπουρουμπούρου 13, φτάνεις στον αριστερό μπλε κάδο, στρίβεις δεξιά και κατεβαίνεις τα σκαλιά. Προχωράς ευθεία, στρίβεις αριστερά κι αν δεις έναν αρουραίο με μακριά ουρά, έφτασες. Ανοίγεις την πόρτα και τσακ! Είσαι εκεί! Τόσο απλή διαδρομή. Απορώ πώς δεν το έχουν ανακαλύψει τόσα χρόνια. Και οι κανίβαλοι φυσικά και δεν μας βλέπουν αφού όλοι έχουμε προμηθευτεί από ένα μπουκαλάκι αόρατου σπρέι που παρασκευάζει ο μάγος πίτσας, ο οποίος φτιάχνει πολλά έξυπνα γκάτζετ.
Μπαίνω μέσα. Κάθομαι στην καρέκλα και κοιτάω. Ο υπέρτατος αρχηγός, ο Πίτσας ο Τρίτος ήταν εκεί κι έδειχνε το νέο σχέδιο σωτηρίας νεαρών πιτσών. Την ώρα που παρακολουθούσα το συνέδριο, μπουκάρει ένας σκύλος. Ο γνωστός, ο καφετής, τεμπέλης σκύλος του φούρναρη από δίπλα. Κάθε φορά που έρχεται όλο και κάποιος μένει με ένα πόδι, με ένα αυτί. Και μετά ο φούρναρης αναρωτιέται γιατί ο σκύλος του δεν τρώει τις σπεσιαλτέ του, τα αφράτα περισσεύματα που του δίνει. ΚΑΙ γιατί έχει γίνει διπλάσιος ξαφνικά. Μας καλημερίζει. Μου ορμάει. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα! Αρχίζει να δαγκώνει το ψωμί μου. Το φτύνει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου λέγοντας: «ΜΠΛΙΑΧ !!! Μπαγιάτικο ψωμί!» Φεύγει βήχοντας. Τελικά με έσωσαν τα χρονάκια μου! Χιχιχι! Όλες οι πίτσες τρέχουν κοντά μου. «Είσαι καλά ; Είσαι καλά;» όλες φωνάζουν. Εγώ απαντώντας με ένα ξερό «ναι…» (τους φώτισα) πρότεινα να συνεχίσουμε τη συνέλευση.
Ο Υπέρτατος Πίτσας ο Τρίτος λέει: «έπειτα από αυτή τη δυσάρεστη διακοπή, προτείνω να συνεχίσουμε. Σα να μη συνέβη. Όμως πριν αρχίσω, θα σας πω πως ακόμη και η τόση μυστικότητα δεν μπορεί να σταματήσει την όσφρηση ενός σκύλου. Λοιπόν, όπως λέγαμε, πρέπει μπλα μπλα μπλα και αν λάβουμε υπόψιν μας ότι μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα». Ζζζζζζζζζζζ. Τόσο βαρετό! Ας βγω λίγο έξω στον καθαρό αέρα.
Αφού ψεκάστηκα με το σπρέι ξεκίνησα τη βόλτα μου. Όλα τόσο απλά και ανούσια. Ελπίζω να καταλάβατε πώς είναι η καθημερινή ζωή μιας πίτσας: γεμάτη κινδύνους. Γι’ αυτό ελπίζω να πήρατε το μήνυμα.
ΜΗ ΜΑΣ ΤΡΩΤΕΕΕΕΕ!
ΥΠΟΓΡΑΦΗ
ΠΙΤΣΑΣ Ο ΠΙΤΣΑΚΗΣ
Αναστασία Δ.
(Ε’ Δημοτικού)
