Τα κείμενα επιλέγει ο Φώτης Δούσος
Τι αρέσει στα παιδιά να διαβάζουν; Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και στα δικά τους κείμενα, στη μυθοπλασία που γράφεται από τα ίδια τα παιδιά. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που γράφουμε είναι επειδή δεν μας εκφράζει ποτέ απόλυτα αυτό που μας δίνουν να διαβάσουμε. Κάθε 15 ημέρες παρουσιάζουμε στην Κόκκινη Αλεπού κείμενα παιδιών που παίρνουν μέρος στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής το οποίο εμψυχώνω και που φανερώνουν το τρόπο με τον οποίο αφενός επιλέγουν να εκφράζονται, αφετέρου τι θέλουν να διαβάζουν τα ίδια.
Η Αγγελική Βαλερά* (Στ’ τάξη) γράφει ένα σουρεαλιστικό, γρήγορο, σπαρταριστό, μυστηριώδες κείμενο, γεμάτο θετική ενέργεια, σκωπτική διάθεση και πρωτότυπους συμβολισμούς. Οι νόμοι της αιτιότητας καταλύονται προς χάριν της γνησιότητας και της προσωπικής έκφρασης. Το αφηγηματικό ντόμινο σπάει τη γραμμικότητά του. Ακόμα και η μορφή του κειμένου μετασχηματίζεται, τροποποιείται για να εξυπηρετήσει σκοπούς περιεχομένου και να αναδείξει τον εσωτερικό του ρυθμό.
Ο Άνθρωπος
Γεια σας. Ονομάζομαι Σφεν και είμαι οδοντίατρος δεινοσαύρων. Την περασμένη Κυριακή ήρθε ένας Άνθρωπος στο ιατρείο μου! Τώρα θα μου πείτε “Και πού είναι το πρόβλημα; Οδοντίατρος είσαι. Θα του έφτιαχνες τα δόντια και θα έφευγε”. Κι όμως, δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Διαβάστε την ιστορία μου και θα μάθετε.
Καθόμουν στην αναπαυτική καρέκλα στο γραφείο του οδοντιατρείου μου και διάβαζα μια εφημερίδα που έλεγε “Κυριακή, όλα τα ιατρεία κλειστά εκτός από το Οδοντιατρείο για Δεινοσαύρους”. Το προσπέρασα κι άρχισα να διαβάζω για κάτι δολοφονίες. Κάποια στιγμή ακούω την πόρτα να χτυπάει. Πετάγομαι από το γραφείο και πάω να υποδεχτώ τον υποτιθέμενο δεινόσαυρο. Ανοίγω την πόρτα και τί να δω; Ένας μικροκαμωμένος κι εύσωμος κύριος να στέκεται έξω από το ιατρείο μου.
– Εεε… με συγχωρείτε κύριε, εδώ είναι οδοντιατρείο για δεινοσαύρους, όχι για ανθρώπους, του είπα.
– Το ξέρω, όμως είναι επείγον! Μπορείτε να με βοηθήσετε;
– Εντάξει…, του λέω. Περάστε μέσα.
– Αχ σας ευχαριστώ γιατρέ, σας ευχαριστώ!
Μπήκε μέσα κι έκατσε στη θέση για τους ασθενείς.
– Τι χρειάζεστε από εμένα;, τον ρώτησα.
– Να… θα ήθελα να μου βγάλετε ένα δόντι.
– Δόντι;, τον ρώτησα.
– Ναι.. δόντι, είπε.
– Και γιατί το θέλετε αυτό;, ξαναρώτησα.
– Επειδή σήμερα, θα βγω ραντεβού, με την πιο όμορφη κυρία του κόσμου, την κ. Σάρα και δε θα ήθελα να δει το χαλασμένο μου δόντι, μου απάντησε.
– Μμμμμ… Καλά, είπα. Ποιο δόντι είναι;
– Να, αυτό εδώ. Δίπλα στον τραπεζίτη.
– Μα… τα δόντια σας είναι υγιέστατα, πρόσθεσα.
– Όχι!, μου είπε… Αυτό το δόντι που σας λέω έχει πέτρα και δεν καθαρίζει!
Να λοιπόν το πρόβλημα. Οι δεινόσαυροι δεν έχουν ποτέ πέτρα και δεν έχουν καν τραπεζίτες. Οπότε όπως είναι λογικό δεν ήξερα ποιο δόντι θα έπρεπε να του βγάλω. Κοίταξα καλά καλά τα δόντια του και του λέω:
– Κύριε… πρέπει να σας βγάλω όλα τα δόντια και να βάλετε μασέλα.
Τί να έκανα! Αυτή ήταν η πρώτη ιδέα που μου πέρασε από το μυαλό… και είπα να την πραγματοποιήσω. Άρχισα λοιπόν να του βγάζω τα δόντια ένα ένα. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και του έβγαλα και το τελευταίο υγιές δόντι. Μετά τον έβαλα να διαλέξει μια μασέλα.
Με κλειστά τα μάτια του έβαλα τη μασέλα για να μην δω το αποτρόπαιο αποτέλεσμα της δουλειάς μου… Κι έπειτα τον έδιωξα άρον-άρον και κλείδωσα την πόρτα.
Μέσα στις επόμενες τρεις ώρες ξαναχτύπησε η πόρτα. Ηταν ο ίδιος μικροκαμωμένος κι εύσωμος κύριος, μόνο που αυτή την φορά ήταν περιχαρής, πιο πρασινωπός κι είχε μια ουρά στα οπίσθια. Παρόλο που είχε αρχίσει να γίνεται δεινόσαυρος λόγο της μασέλας, το ραντεβού με την κ. Σαρα πήγε υπέροχα. Η κ. Σαρα λάτρευε τους δεινόσαυρους και πάντα ήθελε να έχει ένα. Και τώρα τον έχει για σύζυγο… Ακόμα καλύτερα!
Αγγελική Βαλερά*
(Στ’ τάξη)
*Το όνοματεπώνυμο της μαθήτριας δημοσιεύεται με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων της και του δασκάλου της, Φώτη Δούσου.
