Η κούκλα που ήθελε ν’ αποκτήσει ένα μωρό
Ξαναδιαβάζω την ιστορία του Ντιμίτερ Ινκιόφ για εκείνον το μάστορα που ζούσε στη Ρωσία του πολύ παλιού καιρού, που κάθε Κυριακή έπαιρνε τα δάση για να βρει το ξύλο. Το βαρύ, το ξερό, το σκληρό, το καιρισμένο. Τον βλέπω με τις μπότες του μέσα στο χιόνι να ψάχνει για ώρες και να μη βρίσκει και τυλίγω λίγο πιο σφιχτά πάνω μου τη φθινοπωρινή μου ζακέτα. Σκέφτομαι ότι θα κρυώνει, ότι τα μόνα που ξέρω γι΄αυτόν είναι πως φτιάχνει κούκλες στο εργαστήρι του, πως κοιμάται με νυχτικό, πως μια χαρά τις πίνει τις βότκες του και πως το πρωί χρειάζεται αρκετές κούπες ζεστού καφέ. Δεν φαίνεται να του λείπει κάποια αγαπημένη.
Μια Κυριακή, μετά τη λειτουργία-ναι, ξέρω ότι πήγαινε στην εκκλησία, αλλά δεν το θεώρησα σπουδαίο να το αναφέρω-βρήκε το ξύλο το βαρύ, το ξερό, το σκληρό, το καιρισμένο. Το πήρε στην αγκαλιά του όπως παίρνουν οι μαμάδες αγκαλιά το μωρό τους, το φόρτωσε στο έλκηθρό του και το ίδιο κιόλας βράδυ γεννήθηκε η Μάνουσκα– στοίχημα ότι του έλειπε η μαμά του-έτσι ονόμασε την όμορφη κούκλα του. Και επειδή παραήταν όμορφη, είπε να μην την πουλήσει αλλά να την κρατήσει παρέα του. Την έβαλε δίπλα στο κομοδίνο του και κάθε πρωί τη ρωτούσε αν ήταν καλά. Η Μάνουσκα δεν έλεγε κάτι μόνο χαμογελούσε ωραία-ωραία σαν καλή κούκλα. Έλα όμως που ένα πρωί, η Μάνουσκα μίλησε και αποφάσισε να δικαιώσει το όνομά της ανακοινώνοντας πως θέλει να γίνει μαμά.
«Μα μιλάνε οι κούκλες;»
«Πόση βότκα ήπια, Θεέ μου;»
«Ακούς εκεί μαμά!»
Κάτι τέτοια μονολογούσε ώσπου πέρασε η ώρα, η μέρα και ήρθε το άλλο πρωί. Το θέμα όμως δεν ξεχάστηκε. «Δεν είμαι καθόλου καλά. Σ’ το είπα και χτες. Είμαι πολύ μόνη και θέλω ν’ αποκτήσω ένα μωρό»
Σταματάω την ανάγνωση και με θυμάμαι μικρή στην κουζίνα του τέταρτου ορόφου με τη δικιά μου μαμά να μαγειρεύει κοκκινιστό και το βιβλίο ανοιχτό στο τραπέζι. Της λέω τα νέα, που μεταξύ μας δεν είναι καθόλου νέα, πάντα πίστευα ότι οι κούκλες μιλάνε, και μου χαμογελά συνωμοτικά. Να δεις που αυτή κάτι ξέρει…
Ο κουκλομάστορας δεν της χάλασε χατήρι. Έφτιαξε από το ίδιο ξύλο το βαρύ, το ξερό, το σκληρό, το καιρισμένο μια ολόιδια κούκλα σε μικρογραφία την οποία και έβαλε να ζήσει μέσα στην κοιλίτσα της Μάνουσκας. Η νέα μικρότερη κούκλα βαπτίστηκε Άνουσκα.
Καταλαβαίνω πώς είναι να μένει ένα μωρό μέσα στην κοιλιά σου. Το ακούω να κολυμπάει. Μοιάζει με κουρδιστό παιχνιδάκι που στο λίγο χώρο που του αναλογεί αποφασίζει να κάνει τις μεγαλύτερες διαδρομές του κόσμου και μάλιστα τις πιο ακατάλληλες ώρες. Είναι και αυτό ένα μωρό κορίτσι που κάποτε μπορεί να θελήσει να κάνει το δικό του μωρό, όπως η Άνουσκα που έκανε τη Νούσκα.
Το παραμύθι αυτό με βεβαίωσε από μικρή πως οι κούκλες δεν αρκούνται στη μυστική ζωή που ζει μέσα στο κεφάλι τους και πως είναι αρκετά δυνατές να πάρουν μόνες τους ακόμα και αποφάσεις, γιατί μου έμαθε ν’ αγαπάω λίγο περισσότερο τη μαμά μου και γιατί με υποψίασε ότι η απόκτηση ενός μωρού ίσως είναι η πιο δημιουργική σου πράξη μα σίγουρα μια ύπαρξη αγάπης την οποία και ανυπομονώ να πάρω στα χέρια μου.
Η εικονογράφηση του βιβλίου έγινε από τους Τράουντλ και Βάλτερ Ράινερ.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
—————————————————————-
Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε τον Μάρτη του 1982 στην Αθήνα. Τελείωσε το τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας και έχει πτυχίο λογοτεχνικής μετάφρασης. Είναι συγγραφέας, ποίητρια και μεταφράστρια. Με τη συλλογή διηγημάτων της “Αλτσχάιμερ trance” ήταν υποψήφια στην κατηγορία ‘Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα’ του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω 2011. Συμμετείχε στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του Ε.ΚΕ.ΒΙ. μετά από πρόταση του ίδιου περιοδικού. Το 2012 έλαβε υποτροφία ενθάρρυνσης από το CNL (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας) για το επόμενο βιβλίο της με τίτλο “Αντίστροφα-Love will tear us apart”. Με την ποιητική συλλογή της «Πλαστική άνοιξη» ήταν υποψήφια για το «Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη 2014» Το καλοκαίρι του 2014 κυκλοφόρησε η δεύτερη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Φαμιλιάλ» από τις εκδόσεις Μελάνι και το παιδικό βιβλίο «Η ερωτευμένη μπόσα νόβα» από το Ιπτάμενο Κάστρο. Το Δεκέμβρη του ’15 κυκλοφορεί, πάλι από το Ιπτάμενο Κάστρο, το παιδικό της βιβλίο «Και οι μέρες είναι εφτά!» και από τις εκδόσεις Βακχικόν το θεατρικό της «Άλκηστις [fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][ο μονόλογος της εξώπορτας}. Είναι απόφοιτος του Cultural Management Μεταπτυχιακού της Παντείου και μέλος του πολιτισμικού σωματείου “Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου”. Το 2016 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το τελευταίο της παιδικό βιβλίο “Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής”.
[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]
