Τι είναι αυτό που με ακολουθεί και δε μ’ αφήνει ρούπι όσην ώρα κυνηγάω το τοπάκι μου; Πώς γίνεται να βρίσκεται όπου βρίσκομαι κι εγώ δίχως να προλαβαίνω να δω από πού ξεφύτρωσε; Λέτε να θέλει να μου κάνει κακό; Να κλέψει τη σκιά μου ή ακόμα κι εμένα τον ίδιο; Δεν ξέρω από πού ξεφυτρώνει κάθε φορά, όμως ορκίζομαι πως είναι πιο τρομακτικό από τους δράκους και τις κακές μάγισσες, κι ας λέει ο Ευτύχης πως έχω μεγάλη φαντασία.
Ξέρω πως δεν υπάρχουν φαντάσματα μα να, την άλλη φορά άκουσα τον Γιάννη να λέει στον Αλέξανδρο καθώς έβγαιναν από το ασανσέρ γυρίζοντας από το σχολείο, πως μόλις ξύπνησε το πρωί, είδε μια αρκούδα να τον παρακολουθεί έξω από τις γρίλιες της μπαλκονόπορτας! Φώναξε, λέει το ξόρκι που εξαφανίζει όλα τα κακά πνεύματα, μα αυτή έμεινε εκεί, ακίνητη και τον παρακολουθούσε, όρθια πίσω από τα παραθυρόφυλλα, πιο επίμονη από τη σκιά της.
Αφήστε που προχθές πέρασε από το σπίτι ένας συνάδελφος του Ευτύχη μαζί με τον γιό του, τον Μάριο που είχε μαζί του κι ένα βιβλίο ‘’συναρπαστικό’’, όπως έλεγε. Έριξα που λέτε μια ματιά, να δω τι τον συνεπήρε και τι λέτε να αντίκρυσα; Μια ιστορία αλλόκοτη, αν και χωρίς λόγια, μα με τόσα πολλά μυστήρια και θαύματα!
Ένας παράξενος κροκόδειλος έκλεβε τα γράμματα ενός παιδιού, ένας άνθρωπος-διαστημόπλοιο ήθελε να του αρπάξει τα όνειρα, ένα σκανταλιάρικο αλλά τρομακτικό φαντασματάκι τον περίμενε πίσω από την αυλόπορτα του σχολείου, κάποιες πολυκατοικίες μεταμορφώνονταν σε φοβιστικά ζώα….κι ένα κρυφτούλι με το φως εμφάνιζε από το πουθενά ό,τι πιο παράλογο μπορείτε να σκεφτείτε.
Και τότε ξαφνικά, το φως εξαφανίστηκε ρουφώντας τα χρώματα από οτιδήποτε υπήρχε γύρω, κι ο κόσμος έγινε ασπρόμαυρος, σαν εκείνες τις παλιές ταινίες που βλέπει μανιωδώς ο Ευτύχης. Όλα τα χρώματα χάθηκαν εκτός από τα χρώματα που έκαναν το παιδί πραγματικό, σε ένα εξωπραγματικό μέρος . Ένα μέρος που σιγά σιγά γέμισε από μαγικές αποχρώσεις, σαν πίνακας ζωγραφικής, απ’ αυτούς που θέλεις να μπεις μέσα και να μην ξαναβγεις ποτέ, ούτε για την πιο λαχταριστή λιχουδιά!
Νομίζω πως θ’ αρχίσω κι εγώ να γράφω βιβλία μια και μπορείς τελικά να πεις την πιο ωραία, παράξενη, εξωπραγματική ή πέρα για πέρα αληθινή ιστορία, χωρίς να χρειάζεται να γράφεις. Ουφ, με τόσα ‘’ι’’ και ’’ο’’ σίγουρα θα μπερδευόμουν, άλλωστε οι εικόνες δεν χρειάζονται εξηγήσεις όπως οι λέξεις, σου κόβουν την ανάσα με καλό σκοπό ακόμα κι αν σε τρομάζουν. Μήπως τελικά να γίνω ζωγράφος;
Όσο θα το σκέφτομαι, εσείς ακούστε αυτό το τραγουδάκι, νομίζω ότι ταιριάζει γάντι στην ιστορία μας. Τον παλιό καιρό το άκουγαν τα παιδιά στο ‘’Βιβλίο της Ζούγκλας’’,αλλά όταν μεγάλωσαν το αγάπησαν ακόμα περισσότερο από την ερμηνεία αυτής της κυρίας. Σούζυ τη λένε και πρέπει να ξέρει πολύ ωραίες ιστορίες. Αλλά αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά.
Είναι τέρας;
Δημιουργός: Αχιλλέας Ραζής
Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο
