Κείμενο – Εικονογράφηση: Κρίστοφερ Ντενίς
Μετάφραση: Μάρω Ταυρή
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικία: 3+
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο φρουρός του κάστρου, ο Βάγιας. Δουλειά του ήταν οι νυχτερινές περιπολίες, ώστε το κάστρο να παραμένει ασφαλές. Ένα πρωί, εμφανίστηκε μπροστά του η Αυγή. Όσο χαριτωμένη και αν ήταν, όσο και αν επέμεινε να μείνει στο πλευρό του, τα πράγματα τελικά δεν εξελίχθηκαν καλά… Βλέπετε, ήταν η κακιά η ώρα, η ώρα που ο Βάγιας έπρεπε να ξεκουραστεί. Θα μπορέσουν τελικά αυτοί οι δύο να συναντηθούν, να αγαπηθούν και να συνεργαστούν;
Πρόκειται για το sequel της πρώτης -και βραβευμένης- προσπάθειας του εικονογράφου να δημιουργήσει ο ίδιος το κείμενο (Ένας πραγματικός ιππότης, εκδ. Μεταίχμιο). Το βιβλίο παραπέμπει σε μεσαιωνικό παραμύθι. Εστιάζοντας αρχικά στο κείμενο, συναντάμε κάποια από τα συνήθη στοιχεία των κλασικών παραμυθιών: κάστρο, ιππότες και αγέλη κακών λύκων! Η Αυγή παρουσιάζεται ως ένα χαριτωμένο, επίμονο, ευγενικό, αφελές και μεγαλόκαρδο πουλί. Ο Βάγιας είναι αυθόρμητος και έτσι τη διώχνει για να κοιμηθεί. Ωστόσο, γρήγορα το μετανιώνει και ανησυχεί για την ασφάλειά της. Σε αυτό μοιάζουν, όπως και σε πολλά άλλα: η Αυγή έχει την ίδια φιλοδοξία (να γίνει φρουρός) που είχε και ο Βάγιας (στο πρώτο βιβλίο), ενώ και οι δύο έχουν την ίδια τόλμη, καλοσύνη και αποφασιστικότητα όταν πρόκειται για την ασφάλεια του άλλου. Οι περιοδικές επαναλήψεις φράσεων, εκτός από την ικανοποίηση της προβλεψιμότητας, μεταφέρουν στον αναγνώστη την αίσθηση της υπομονής και βαρεμάρας του ενός περιμένοντας τον άλλον.
Η εικονογράφηση παραπέμπει και αυτή στον μεσαίωνα και στα κλασικά παραμύθια. Υπάρχουν αρκετά και χαρακτηριστικά στοιχεία τρόμου, όπως τα σκούρα έως μαύρα χρώματα και οι μεγεθυμένοι, άγριοι λύκοι. Το υπόλοιπο σκηνικό διαδραματίζεται στο εσωτερικό του κάστρου σε αποχρώσεις ώχρας, τις οποίες έχουν και οι ήρωές μας. Υπάρχουν αρκετές εικονογραφικές λεπτομέρειες, με πιο αξιοπρόσεχτους του τίτλους ή και τα περιεχόμενα των βιβλίων, χαρτιών ή εφημερίδων του Βάγια, που απεικονίζεται ως δεινός αναγνώστης.
Αυτή η επιστροφή στο ‘παλιό’, στο κλασικό και στο παραμυθένιο αφήνει μια πολύ γλυκιά γεύση. Αν και η διήγηση δεν αποκτά ποτέ διδακτικό τόνο, ‘ακούγονται’ μηνύματα αυθορμητισμού, αλλά και σεβασμού, τα οποία κορυφώνονται στο μοίρασμα και στη συνεργασία, κάνοντας ο καθένας ό,τι μπορεί και αυτό που είναι καλός.
