Συγγραφέας: Εμιλί Σαζεράν
Εικονογράφος: Σάντρα ντε λα Πράντα
Μετάφραση: Μάρω Ταυρή
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικία: 3+, 5+
Το «Γρήγορα, γρήγορα!» αυτοσυστήνεται με το καλημέρα σας από το εξώφυλλο: ένα παιδί που τρώει βάζοντας παράλληλα το μπουφάν του, ένα ζευγάρι χέρια που του δείχνουν το ρολόι για να κάνει πιο γρήγορα και ένα δεύτερο ζευγάρι χέρια που του κρατούν το σακίδιο για να το φορέσει στην πλάτη. Είναι εμφανές ότι το πιτσιρίκι του βιβλίου πρέπει να βιαστεί!
Πιστό στους ταχείς ρυθμούς της σημερινής ζωής, αυτό το «γρήγορα, γρήγορα» είναι η φράση που η μικρή ηρωίδα ακούει καθημερινά από τους γονείς της με το που ανοίγει τα μάτια της και που συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Δεν είναι ότι η μικρή χρονοτριβεί, απλώς οι γονείς της δείχνουν να βιάζονται μονίμως να προλάβουν κάτι κι εκείνη προσαρμόζεται στο πρόγραμμά τους όπως μπορεί. Μέχρι που οι γονείς ξαφνικά, με μια ασήμαντη αφορμή, συνειδητοποιούν πόσο πολύτιμο χρόνο χάνουν όχι από αυτό που θεωρητικά τρέχουν να προλάβουν, αλλά ουσιαστικά από τη ζωή του παιδιού τους! Τότε πλέον χαλαρώνουν λίγο τους ρυθμούς τους και αποφασίζουν να περάσουν ποιοτικό χρόνο όλοι μαζί. Για όσο προφανώς κρατήσει αυτή η αναλαμπή…
Το επαναλαμβανόμενο «γρήγορα, γρήγορα!» θα μπορούσε να είναι απλώς αγχωτικό, αλλά οι εκφράσεις του παιδιού – που άλλες φορές χαμογελάει και άλλες φορές δείχνει να απορεί για ποιον λόγο όλη αυτή η βιασύνη – το κάνουν ταυτόχρονα κωμικό. Κάπως έτσι, η εικονογράφηση προσθέτει πληροφορία στην αφήγηση. Ενδιαφέρουσα σίγουρα είναι και η επιλογή της Σάντρα ντε λα Πράντα να απεικονίσει έναν λευκό πατέρα με μια μαύρη μητέρα και ένα μαύρο παιδί, δίνοντας ορατότητα σε πολλές αντίστοιχα οικογένειες και βοηθώντας πολλά παιδιά που μεγαλώνουν σε διαφυλετικές οικογένειες να ταυτιστούν. Το άλλο στοιχείο που ενισχύει την ταύτιση με την ηρωίδα είναι η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο.
Τα παιδιά στα οποία απευθύνεται το βιβλίο θα καταλάβουν πως δεν είναι μόνα σ’ αυτή τη μάχη με τους δείκτες του ρολογιού και θα διαπιστώσουν πως κι άλλοι γονείς είναι συνέχεια βιαστικοί. Παρήγορο; Μπορεί και να είναι. Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως το βιβλίο απευθύνεται σε μια ηλικιακή ομάδα που δεν ξέρει να διαβάζει, οπότε τα παιδιά αυτά δεν είναι αναγνώστες, αλλά ακροατές και θεατές. Τι εννοώ; Ίσως οι γονείς που θα τους διαβάσουν το βιβλίο να ταυτιστούν κι εκείνοι με τους γονείς της μικρής και να σκεφτούν να χαλαρώσουν επίσης λιγάκι τους ρυθμούς τους… Με λίγα λόγια, δεν έχω καταλήξει αν το βιβλίο αυτό προσπαθεί να μιλήσει στο παιδί μας ή στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας… Μάλλον και στα δύο…
