Κείμενο: Μαρία Λυκάρτση
Εικονογράφηση: Zafouko Yamamoto
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 5+
Το παιδί αυτό παρατηρεί ακόμη και τα μικρά μυρμήγκια. Ξεχωρίζει τα λουλούδια με την αφή, γεύεται ακόμη και το νερό. Απολαμβάνει τους χαρακτηριστικούς ήχους κάθε εποχής, αλλά ακούει και τη σιωπή. Όμως, πέρα από τη φύση, συναισθάνεται τους συμμαθητές του και τη δασκάλα. Ζει στο “εδώ” και στο “τώρα”. Φαίνεται να είναι ευτυχισμένο.
Η Μαρία Λυκάρτση μοιράζεται πλούσιες λεπτομέρειες της καθημερινότητας ενός παιδιού, που όχι απλώς δεν περνούν απαρατήρητες, αλλά γεμίζουν τη ζωή του μέσα από όλες τις αισθήσεις. Από τις πρώτες περιγραφές, σκέφτηκα αντιθετικά, τα παιδιά με τις οθόνες. Στιγμές και αισθήσεις που δυστυχώς χάνονται από τη ζωή όσων -μικρών και μεγάλων- ζουν εμπρός σε μια οθόνη. Πρόκειται για ένα παιδί που είναι παρόν όχι μόνο σε ό,τι συμβαίνει γύρω του, αλλά και σε όποιους είναι μαζί του. «Είμαι εδώ, μη φοβάσαι», λέει το χέρι του στην πλάτη του συμμαθητή του.
Ο τρόπος που επιλέγει η Zafouko Yamamoto να εικονογραφήσει τη σύνδεση του παιδιού με τη φύση και τους ανθρώπους είναι να «αποφεύγει» το πρόσωπό του. Βλέποντας το παιδί από πίσω ή από μακριά καταλαβαίνουμε την αφοσίωσή του για ό,τι και όποιους είναι γύρω του. Ενώ είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, το (έμψυχο και άψυχο) περιβάλλον γύρω από αυτόν, είναι ο πρωταγωνιστής της δικής του ιστορίας. Η τάξη του σχολείου του με το χαρακτηριστικό μωσαϊκό δάπεδο, οι μαργαρίτες και οι παπαρούνες, η κουζίνα του σπιτιού του, η γειτονιά του και η πόλη του, αποτελούν τα δισέλιδα που φιλοξενούν την καθημερινότητα ενός παιδιού, μέσα, γύρω και μαζί με αυτά.
Με προβλημάτισε βέβαια αρκετά ο προσδιορισμός του παιδιού αυτού ως ‘το μόνο’. Πρόκειται για ένα δυνατό και αξιοζήλευτο παιδί, «το παιδί των αισθήσεων». Χρειάζεται να το κρίνουμε, να το συγκρίνουμε και να το «απομονώσουμε»; Δοκίμασα να διαβάσω το βιβλίο αγνοώντας τη λέξη «μόνο», όπου και αν τη βρήκα. Αφαιρέθηκαν έτσι η μοναξιά και η αντιπαράθεση, αλλά τίποτα από τη μαγεία του. Αντί για «εξωτικό», ένιωσα το παιδί ισότιμο και ενταγμένο.
Το βιβλίο αυτό δίνει μια μεγάλη ευκαιρία σε κάθε αναγνώστη: να ζήσει μέσα από τα μάτια, τα αυτιά, τη μύτη, το στόμα, τα χέρια και την αγάπη ενός παιδιού, που «ρουφάει» κάθε στιγμή και κάθε συναίσθημα. Ωστόσο, «εγώ δεν κατάλαβα το νόημα αυτής της ιστορίας», είπε η δεκάχρονη κόρη μου, μόλις τελειώσαμε το διάβασμα. Αναρωτιέμαι -επομένως- για την απήχησή του σε μικρότερες ηλικίες, στις οποίες απευθύνεται. Τα παιδιά της εφηβείας θα είχαν πολλά ‘να πάρουν’ από αυτό. Θα έδιναν όμως την ευκαιρία σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά «από 4 ετών», όπως το ορίζει ο εκδότης;
