Μεγάλωσα σε ένα χωριό πολύ κοντά στο Ηράκλειο, τις Αρχάνες, και έζησα την άνθιση των κοριτσίστικων περιοδικών που δεν ήταν και πολύ εύκολο να τα αποκτήσω στην ώρα τους. Τα πρώτα μου αναγνώσματα ήταν λοιπόν η «Κατερίνα» και η «Μανίνα». Περίμενα με αγωνία το λεωφορείο που ερχόταν από τη Χώρα κάθε Πέμπτη στις 12.30 το μεσημέρι και αφού σιγουρευόμουν για την άφιξη τους, νωρίς το απόγευμα γύρω στις τέσσερις ανέβαινα με το ποδήλατο στο περίπτερο του κυρ-Ηλία στην Απάνω Αγορά για τη «Μανίνα». Ήμουν η πρώτη που το έπαιρνα κάθε φορά. Πήγαινα ακριβώς την στιγμή που άνοιγε. Η ίδια ιεροτελεστία γινόταν και για την «Κατερίνα» κάθε Σάββατο. Κανονική γιορτή ο ερχομός τους και ταυτόχρονα αγοράζαμε κι όλα εκείνα που διάβαζε ο αδελφός μου: Μπλεκ, Μίκυ Μάους, Σεραφίνο, Τιραμόλα και Όμπραξ. Όλα τα διάβαζα.
Όμως αυτά που κατεξοχήν με κέρδισαν ήταν τα Κλασσικά Εικονογραφημένα. Είχα πάρει από το παντοπωλείο του μπαμπά μου μεγάλες κούτες, τις είχα στήσει όρθιες δίπλα στο κρεβάτι μου, στο δωμάτιό μου, τις είχα κάνει βιβλιοθήκες κι εκεί τα ταξινομούσα με τη σειρά. Δυο ήταν για μένα ξεχωριστά και θα πρέπει να τα διάβασα δεκάδες φορές. Ο Παπουτσωμένος Γάτος και ο Παπουτσής με τα ξωτικά. Ήταν ό,τι πιο πολύτιμο σε βιβλίο υπήρξε σ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι ακόμα και τους διαλόγους, όλες τις εικόνες τους που νομίζω έμειναν στη μνήμη μου για πάντα. Διάβαζα ακόμα και το άλλο πολύτιμο γυναικείο περιοδικό της εποχής το «Ρομάντζο» που έπαιρνε ανελλιπώς η μητέρα μου, γιατί μάθαινα έτσι τα νέα των μεγάλων και διάσημων της εποχής, αλλά και γιατί στην προτελευταία σελίδα ήταν γραμμένο ένα ολόκληρο παραμύθι με μια μόνο μικρή εικόνα σαν σκίτσο στο κέντρο.
Επίσης σε όλα τα χρόνιά του Δημοτικού σχολείου για εκείνη την εποχή καθημερινό ανάγνωσμα ήταν η εγκυκλοπαίδεια του Χάρη Πάτση. Ήταν δέκα τόμοι και θυμάμαι και όλα τα εξώφυλλα με εκείνο το μπλε και ροζ ξέφυλλο που είχαν και τους μεγάλους αριθμούς. Έβαζα στοίχημα με τον αδελφό μου ποιος θα διαβάσει τις περισσότερες λέξεις-κείμενα κάθε βράδυ. Μεγαλώνοντας και λίγο πριν μπει στη ζωή μου ο Ιούλιος Βερν και οι πιο απίθανες περιπέτειες, το βιβλίο που με συνεπήρε και με συγκλόνισε ήταν ο Ερωτόκριτος. Πίστευα πως ήταν πέρα για πέρα αληθινή ιστορία και ένιωθα περήφανη που ο Βιτσέντζος Κορνάρος ήταν Κρητικός. Το λάτρεψα τόσο πολύ που έφτιαξα μόνη μου κούκλες (χάρτινες από κούτα συσκευασίας γάλακτος) και τις μάχες τις έδινα με τα στρατιωτάκια του αδελφού μου. Εκείνο το βιβλίο του Ερωτόκριτου υπάρχει ακόμα στην βιβλιοθήκη μου και θυμάμαι την συγκίνησή μου όταν κλήθηκα φέτος από τον Δήμο Ηράκλειου να αφηγηθώ τον Ερωτόκριτο με κούκλες στα παιδιά με αφορμή το Έτος Ερωτόκριτου. Το ίδιο βιβλίο ξαναπήρα στα χέρια μου και το ξαναδιάβασα πολύ προσεκτικά προσπαθώντας τη διασκευή του.
Στα χρόνια πια της εφηβείας μου μπήκε στο σπίτι ο Νίκος Καζαντζάκης και η Έλλη Αλεξίου. Τα βιβλία, τα παραμύθια και οι κούκλες από τότε δεν έχουν φύγει ποτέ από τη ζωή μου.
Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός, συγγραφέας και ασχολείται με τη διοργάνωση ββιλιο-εκδηλώσεων. Έχει κάνει αρκετές εκπομπές στην ΕΡΑ Ηρακλείου με θέμα το παραμύθι με τον τίτλο: “Μια φορά και… δυο καιροί”. Άρθρα της δημοσιεύονται σε τοπικές εφημερίδες και σε ειδησεογραφικές ηλεκτρονικές σελίδες (Cretalive.gr, ThinkFree.gr κ.ά). Διατηρεί τη στήλη “Τα παραμύθια του Σαββάτου”, με παρουσιάσεις και απόψεις για τα παιδικά βιβλία στα παραπάνω έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα και αφηγείται ιστορίες και παραμύθια σε χώρους και βιβλιοπωλεία της πόλης της, το Ηράκλειο Κρήτης. Το 2015 της απονεμήθηκε από το ΙΒΒΥ – Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το Βραβείο σε Νηπιαγωγό “Βούλα Κουλουμπή”. Εχει γραψει πολλά παιδικά βιβλία, ανάμεσα στα οποία τα: Η μάγισσα Χρωματούσα, Ο Τρακατρούκας ο Καλικάντζαρος, Ο Σιγανός, ένα σκιάχτρο με ψυχή!, Ο Πρίγκιπας Χαρταετός (όλα Ελληνοεκδοτική) και Με το ποδήλατό μου στις γειτονιές του Μεγάλου Κάστρου (εκδ. Μύστις, 2020).
