Συγγραφέας: Jeanne Willis
Εικονογράφος: Anastasia Suvorova
Απόδοση στα ελληνικά: Αργυρώ Πιπίνη
Εκδόσεις: Δεσύλλας
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικία: 3+, 5+
Δύο κόσμοι αλληλοσυγκρουόμενοι μέσα στον άνθρωπο, δυο ανάγκες που συνυπάρχουν ταυτόχρονα: από τη μία το «κάπου», με αυτή την ήρεμη και σιωπηλή αίσθηση του ανήκειν, της συμπερίληψης, της επαφής και από την άλλη το «πουθενά», με μια ηχηρή επιδίωξη ανεξαρτησίας, απομάκρυνσης και απομόνωσης. Και τελικά; Το «Κάπου» της Jeanne Willis παρουσιάζει αυτή την εσωτερική μάχη που ξεκινά από μικρή ηλικία και πολλές φορές συνεχίζεται στον άνθρωπο ως τα βαθιά γεράματα.
Ο Όσκαρ, ο μικρός πρωταγωνιστής της ιστορίας κουράζεται με τις ερωτήσεις των γονιών του κι αποφασίζει να φύγει για το «πουθενά». Μια περιπλάνηση συνειδητή που στην αρχή φαντάζει ευχάριστη και ξέγνοιαστη, μα που όσο πέφτει το σκοτάδι αρχίζει να τον βαραίνει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), κάνοντάς τον να αναζητήσει τον δρόμο της επιστροφής. Μα ο Όσκαρ έχει χαθεί! Πώς θα γυρίσει πίσω; Οδηγός του στην επιστροφή μια γάτα που, αν και αμίλητη, λειτουργεί σαν από μηχανής θεός και τον βοηθάει. Φτάνοντας στο σπίτι, δεν υπάρχει «κήρυγμα» ή επίπληξη από τους γονείς, παρά μόνο μια σειρά από νέες ερωτήσεις, γεμάτες ζεστασιά: «Εσύ είσαι, Όσκαρ; Πέρασες καλά; Πού είχες πάει;» Νοιάξιμο και μια αγκαλιά… Αυτή η αποδοχή των γονιών, που αναγνωρίζουν την ανάγκη του Όσκαρ να ψάξει το δικό του «πουθενά» είναι που κάνει και πιο ουσιαστική την επιστροφή του στο οικογενειακό «κάπου». Αν το σκεφτείτε, εδώ κρύβεται κι όλη η ασφάλεια…
Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 3+ ετών, αλλά διαβάζεται άνετα και από παιδιά αρκετά μεγαλύτερα, 5+ ή και 7+ ετών. Εξαιρετική η εικονογράφηση της Anastasia Suvorova, που συμπληρώνει το αφήγημα με ακρίβεια, χωρίς να δημιουργεί ίχνος φόβου. Τα «παράθυρα» που δημιουργούνται στις σελίδες από τα κοψίματα στο χαρτί, υποδηλώνοντας την ανοιχτή πόρτα, το πέρασμα στον κόσμο του «πουθενά», και πλαισιώνοντας τέλος την ίδια την οικογένεια, προσθέτουν σίγουρα μια παιχνιδιάρικη νότα, γεμάτη συμβολισμούς. Στα θετικά στοιχεία επίσης η απεικόνιση μιας διαφυλετικής οικογένειας.
Είναι ωραίο να υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μας βιβλία που βάζουν σε τάξη τον εσωτερικό μας κόσμο. Βιβλία που φέρνουν στην επιφάνεια βαθιά κρυμμένες ανάγκες και τις τακτοποιούν αθόρυβα σε κουτάκια, κολλώντας πάνω τους την ετικέτα της αποδοχής και της ψυχικής ηρεμίας. Κάποια παιδικά βιβλία ξέρουν πώς να το κάνουν αυτό με τον καλύτερο τρόπο και το «Κάπου» άγγιξε κάπου μέσα μου μια ευαίσθητη χορδή.
