Κείμενο: Ζουλιέτ Αντάμ
Εικονογράφηση: Μορίν Πουανιονέκ
Απόδοση: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις: Πατάκης
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικία: 5+, 7+
«Από πολύ μικρή η Ηλιάνα αγαπούσε όλο τον κόσμο. Τον έβρισκε όμορφο». Αυτό την έκανε να νιώθει ευτυχισμένη. Ήξερε πως θα σοβάρευε μεγαλώνοντας, γιατί «έτσι γινόταν πάντα.» Τι θα κάνουν όμως οι γονείς της, όταν καταλάβουν ότι η Ηλιάνα δεν μεγαλώνει όπως όλοι; Πώς θα τη συνετίσουν και θα την προστατέψουν; Πώς θα της δώσουν να καταλάβει ότι ο κόσμος δεν είναι πάντα όμορφος; Είναι τελικά δυνατόν να θαυμάζουμε τα πάντα και να παραμείνουμε ευτυχισμένοι, ως μεγάλοι;
Μελετώντας το κείμενο της Ζουλιέτ Αντάμ ένιωσα από τη μία θλίψη λόγω της στάσης των γονέων και από την άλλη ικανοποίηση και λύτρωση μέσα από τον δυναμισμό και τη ζωή του παιδιού τους. Παρατηρώ συχνά τους φόβους των γονέων και τη δυναμική τους να δηλητηριάσουν τη φωτεινότητα των παιδιών. Θέλουμε άραγε να τρομάξουμε τα παιδιά μας, ώστε να τα προστατέψουμε από τα ‘κακά συναπαντήματα’, τον αποπροσανατολισμό και τις αντισυμβατικές επιλογές; Ή μήπως χρειάζεται να ακολουθούμε τα βήματά τους, δίνοντας ψύχραιμες επιλογές και θαυμάζοντας την αυτοπεποίθησή τους; Η Ηλιάνα αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους μας: μεγάλωσε και ζει απολαμβάνοντας το περιβάλλον της, ‘παραμερίζοντας’ τις δυσκολίες και εστιάζοντας στη θετική πλευρά των εμπειριών της. Κάποτε ήταν μόνη σε αυτό, αλλά η ανοικτότητα και η επιμονή της, την έφεραν κοντά σε ανθρώπους που ταιριάζει.
Το χρώμα σε αυτό το βιβλίο είναι ο πρωταγωνιστής: δεν αποτελεί μόνο την απεικόνιση της φύσης, αλλά και της στάσης ζωής των ανθρώπων. Οι περισσότεροι, όσο μεγαλώνουν και σοβαρεύουν, γίνονται γκρίζοι. Όπως είναι οι γονείς, οι ζωές τους, το σπίτι τους, οι σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους. Το κίτρινο του ηλιοτρόπιου, της Ηλιάνας, της αστραπής, του μικρού πουλιού, του έλκηθρου, της άμμου είναι εκθαμβωτικό, μοναδικό και ιδιαίτερα ελκυστικό.
Η αναμέτρηση της Ηλιάνας με τα στοιχεία της φύσης απεικονίζεται με μαγευτικά και παραμυθένια σχέδια, τοπία και χρώματα, προσομοιάζοντας επιτυχώς τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η ίδια τις προκλήσεις της ζωής. Δεν θα δούμε πουθενά την Ηλιάνα να φοβάται από τα κύματα-βουνά, να ανησυχεί επειδή δεν ξέρει που πηγαίνει, να τρομάζει από το πλάσμα «που προσγειώθηκε μπροστά της», να τρέμει από το κρύο ή να ζεσταίνεται. Η εικόνα του κοριτσιού ακολουθεί μόνο τις θετικές λεκτικές περιγραφές, αντιπροσωπεύοντας τη στάση της απέναντι στα πράγματα.
Στο οπισθόφυλλο, το βιβλίο χαρακτηρίζεται ως «ένα ποιητικό ταξίδι μύησης στον κόσμο της παιδικής ηλικίας». Θα συμφωνούσα, έχοντας διαβάσει το βιβλίο ως ενήλικας. Εφόσον όμως το αναγνωστικό κοινό είναι παιδικής ηλικίας -και μάλιστα, μακάρι όλα τα παιδιά να πλημμύριζαν από ευτυχία και αισιοδοξία, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει- θα ονόμαζα το βιβλίο «Το μυστικό της απόλαυσης της ζωής», που αξίζει να μάθουν μικροί και μεγάλοι.
