Λιαζόμουν αραχτός κι αμέριμνος στο μπαλκόνι, όταν σταμάτησε ένα φορτηγό έξω από το ψιλικατζίδικο της κυρίας Άννας. Ο οδηγός βγήκε, κι άρχισε να ξεφορτώνει…. τι λέτε; Τρύπες! Ναι, καλά ακούσατε. Τρύπες. Εκείνη την ώρα γυρνούσε από το σχολείο η Μαρίλια με τη Λίζι κι έμειναν ακίνητες σαν αγάλματα βλέποντας τον οδηγό να συνεχίζει ακάθεκτος την αλλόκοτη δουλειά του.
Τότε θυμήθηκα εκείνο το βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, που φαινόταν πως τα πράγματα με την πανδημία πήγαιναν και δεν πήγαιναν καλά, κάνοντας τον Ευτύχη να φωνάζει έξαλλος “μια τρύπα στο νερό, μια τρύπα στο νερό!” κι εγώ έτρεχα σα σίφουνας στο μπολάκι μου με το νερό να δώ πώς μου είχε ξεφύγει κάτι τέτοιο. Τότε που ξετρύπωσα την Ιστορία μιας τρύπας από το ράφι με τα βιβλία που μαζεύει ο αγαπημένος μου παντογνώστης για τα παιδιά των φίλων και των γειτόνων μας.
Ήταν, που λέτε, μια φορά κι έναν καιρό ο Τσάρλι. Σαν κι εμένα, δεν πίστευε στα μάτια του όταν του φανερώθηκε μια τρύπα ολοδική του. Μια τρύπα που τη μάζεψε από το δρόμο και την έριξε βιαστικά στην τσέπη του. Όμως, μετά από λίγο η ιδέα δεν του φάνηκε καλή κι αποφάσισε να τη ρίξει στην τσάντα του, ώσπου κατάλαβε πως καλύτερο θα ήταν να την ξεφορτωθεί γιατί φαίiνεται πως δεν του ήταν και τόσο χρήσιμη τελικά.Τότε άρχισε να ψάχνει να της βρεί νέο ιδιοκτήτη και γι’αυτό βγήκε στο δρόμο, χώθηκε ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος αναζητώντας το κατάλληλο πρόσωπο για να την υιοθετήσει. Τι στο καλό, τόσο ανεπιθύμητη ήταν πια αυτή η τρύπα; Μα, δυστυχώς, φαίνεται πως δεν ταίριαζε ούτε στο κατάστημα με τις αράχνες και τα ερπετά, ούτε στο ραφτάδικο, ούτε στο υπαίθριο λουκουματζίδικο. Και πόσο μάλλον στον βαρκάρη που επισκευάζει πλεούμενα, στον κηπουρό που σκάβει στη γη, στον εργάτη που επισκευάζει τον δρόμο.
Δεν είχε λοιπόν παρά να την αφήσει στο δάσος. Εκεί θα έβρισκε καλή παρέα κι ακόμα καλύτερη κάποιος από τους μόνιμους κατοίκους του, μια και θα ήταν πρόθυμη να τον φιλοξενήσει και να του χαρίσει έναν ωραίο κι ασφαλή υπνάκο. Tότε θυμήθηκα ότι θα ήθελα κι εγώ να χωρέσω σε μια τρύπα, μια τρύπα μαγική που θα με οδηγούσε σε ένα κρυμμένο κόσμο. Τι κι αν άδειασα όλο το κουτί με τα αγαπημένα μπισκότα του Ευτύχη ρισκάροντας να κουφαθώ απ’ τις φωνές του, δεν κατάφερα να μικρύνω και να χωθώ στην πολυπόθητη τρύπα. “Αχ,Αλίκη, δε μας είπες όλα τα μυστικά σου*”, σκέφτηκα. Τράβηξα λοιπόν για το μπαλκόνι, για να δω τι απέγιναν οι τρύπες που ξεφόρτωσε το φορτηγό. Η Μαρίλια, η Λίζι, αλλά κι ο Γιάννης, η Αλσέιντα κι ο Λευτέρης που είχαν στο μεταξύ καταφτάσει, είχαν κάνει έναν κύκλο γύρω από το σημείο που πριν λίγο βρισκόταν το φορτηγό. Είμαι σίγουρος πως καταστρώνανε κάποιο τρυποσχέδιο γιατί έμοιαζαν πολύ απορροφημένοι από την κουβέντα τους. Χμ…λέτε να μου το εμπιστευτούν;
H ιστορία μίας τρύπας
Συγγραφέας και εικονογράφος: Κelly Canby
Μετάφραση: Ηλιάνα Αγγελή
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Χρονιά έκδοσης: 2022
