Οι ιστορίες του Κατ Γάτοβιτς: Μικρά κορίτσια με μεγάλες ιδέες – Ρόζα Παρκς

Γράφει η Θάλεια Καραμολέγκου*

Ο Κατ Γάτοβιτς, έργο της Ελένης Μυλωνά, που παραχωρήθηκε στη Θάλεια Καραμολέγκου και την Κόκκινη Αλεπού από την εικαστικό.

Θα ήθελα να σας συστηθώ. Με λένε Κατ Γάτοβιτς και, όπως ίσως καταλάβατε, είμαι ένας γάτος που έχει όνομα σινεφίλ. Ζω με τον Ευτύχη, που κανονικά θα έπρεπε να λέγεται Ευτυχής αφού έχει την τύχη να ζει μαζί μου. Αλλά αυτός αισθάνεται ευτυχής με τα βιβλία του, τους δίσκους του και τις ταινίες που βλέπει εδώ και αλλού, δεν μπορώ να καταλάβω πού. Ο Ευτύχης είναι μεταφραστής, όλη μέρα χωμένος στον υπολογιστή και στις σελίδες κάποιων τεράστιων βιβλίων.

Μια μέρα που βγήκε λίγο να ξεσκάσει –απορώ δηλαδή πώς δεν έχει σκάσει ακόμα με τόσο διάβασμα- και να ξεμουδιάσει βολτάροντας στην παραλία, συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Με είχαν πετάξει σχεδόν με τις κλωτσιές από το σπίτι που γεννήθηκα, εμένα και μερικά από τ’ αδέλφια μου, μιας και η μαμά μας λίγο μετά τη γέννησή μας ξεπόρτισε για λίγο ως την παραπάνω γειτονιά, μα φαίνεται πως έχασε τον δρόμο και δεν ξαναγύρισε. Στην αρχή, η οικογένεια που έμενε στο σπίτι της αυλής μάς βρήκε χαριτωμένους, αλλά σύντομα μας βαρέθηκε και σκέφτηκε ότι η παραλία θα μας ταίριαζε καλύτερα. Νιαρ και νιαρ, τριγυρίζαμε για μέρες, πότε τριβόμασταν στα πόδια των περαστικών, πότε κρυβόμασταν γιατί κάτι τους έπιανε ξαφνικά και μας κλωτσούσαν, μια και δυο και τρεις σκέφτηκα να δοκιμάσω την τύχη μου λίγο πιο απόμερα. Εκεί που μαζεύονταν άνθρωποι που έβγαζαν τα παπούτσια τους για να μπουν μέσα σε παράξενα σπίτια που βρίσκονταν πάνω στη θάλασσα, έτσι άκουσα να τη λένε.

Ο Ευτύχης, αμετανόητος κάτοικος Φαλήρου, περπατάει κάθε μέρα σ’ εκείνα τα λημέρια κι έτσι συναντηθήκαμε ένα απόγευμα που αυτός βολτάριζε ακούγοντας στ’ ακουστικά του κάποιο τραγούδι κι εγώ παραπατούσα από την πείνα ακούγοντας το στομάχι μου να γουργουρίζει όλο και πιο δυνατά. Θα σας πω άλλη φορά ποιες ήταν οι πρώτες κουβέντες που ανταλλάξαμε, μα για την ώρα να ξέρετε πως μόλις με τάισε, αφού με έφερε σπίτι, έκατσε να δει μια ταινία πριν ξαναπιάσει δουλειά σκυμμένος στο γραφείο του. Ξαφνικά, λοιπόν, αναφώνισε, λες και του έκαναν έκπληξη την πιο ζαχαρένια τούρτα: “Κατ Γάτοβιτς! Αυτός είσαι φιλαράκο!”.

Λίγο αργότερα έμαθα, κρυφακούγοντας καθώς μιλούσε με μια φίλη του για μένα στο τηλέφωνο, πως του θυμίζω λέει έναν Τζον Μάλκοβιτς. Τι να πω, άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων και πιο πολύ αυτών που όλο κάτι διαβάζουν, σαν τον Ευτύχη.

Πάντως μη νομίζετε, χαζεύω κι εγώ τα δικά μου βιβλία. Να, αυτές τις μέρες διάβασα για την ιστορία της Ρόζα Παρκς, ενός κοριτσιού που ζούσε κάποτε στην Αμερική και, επειδή ήταν μαύρη, χειάστηκε να κάνει μεγάλο αγώνα για να έχει τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Εγώ ας πούμε, που είμαι ασπρόμαυρος τι θα έπρεπε να κάνω; Και μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο, μια κι αυτές τις μέρες ο Ευτύχης διαβάζει συνέχεια στο ιντερνετ για κάτι “διαδηλώσεις” που γίνονται εκεί, στα μέρη της Ρόζας και μονολογεί πως ο κόσμος αντί να πάει μπροστά, γυρίζει πίσω.

Μετά σηκώνεται και βάζει στο πικάπ αυτό το τραγούδι

To τραγούδι πάντως γυρίζει γύρω-γύρω γιατί έτσι κάνουν όλα τα τραγούδια, αν και μερικά γυρίζουν λίγο πιο γρήγορα. Άλλη φορά θα σας πω πώς γίνεται. Τώρα πάω να πάρω έναν υπνάκο γιατί πολύ κουράστηκα σήμερα με τόσο ποδαρόδρομο που είδα να κάνουν τόσοι πολλοί άνθρωποι ακολουθώντας τη Ρόζα. Αλλά πού ξέρεις τελικά, ίσως να χρειάζεται για να πάει μπροστά ο κόσμος, που λέει κι ο Ευτύχης.


Η Θάλεια Καραμολέγκου είναι εκπαιδευτικός και ραδιοφωνική παραγωγός (Rock fm, En lefko, Ρόδον 94.4, Στο Κόκκινο 105.5, Athens voice radio 102.5). Kείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά έντυπα και ιστότoπους (Ποπ+Ροκ, Ζοο, Aυγή, Popaganda, Athens Voice, Μουσική, Audio, κ.ά.) και έχει πλούσια αρθρογραφία σε θέματα λογοτεχνίας. Δεν πιστεύει στη διάκριση των βιβλίων σε παιδικά και ενηλίκων, αλλά μόνο καλά και κακά βιβλία.

ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ