Συγγραφέας: Καρίσα Κούλθαρντ
Εικονογράφος: Σαμ Άσερ
Μετάφραση: Μυρσίνη Γκανά
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Χρονιά έκδοσης: 2024
Ηλικία: 3+, 5+
Η απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι αδιαμφισβήτητα βαριά και δύσκολη. Μπορεί άραγε ένα βιβλίο να βάλει σε λέξεις αυτά που περνάμε, να δώσει χώρο στα άβολα και επώδυνα συναισθήματα και με κάποιον τρόπο να προσφέρει παρηγοριά, οδηγώντας προς την ίαση της ψυχής; Αυτό ακριβώς επιχειρούν να κάνουν οι Καρίσα Κούλθαρντ και Σαμ Άσερ μέσα από ένα βιβλίο που μιλάει για τις «όμορφες στιγμές» και η προσωπική εμπειρία λέει ότι το επιτυγχάνουν πολύ καλά.
Η πρωταγωνίστρια και η γιαγιά της αναπολούν ευχάριστες στιγμές που έχουν ζήσει μαζί. Το μοτίβο επαναλαμβανόμενο:
«Θυμάσαι…;»
«Θυμάμαι…»
Η γιαγιά κάθεται κάθε φορά στο κρεβάτι, είναι κουρασμένη, η εγγονή προτείνει τρόπους να την κάνει καλά, μα η γιαγιά εξηγεί ότι αυτό δε γίνεται… Κι έπειτα – κάθε φορά – η εγγονή φεύγει από το σπίτι, με τη γιαγιά να στέκεται δίπλα στην πόρτα ή στο παράθυρο και να τη χαιρετάει. Όλα αυτά μέχρι που η μικρή ένα απόγευμα φεύγει από το σπίτι της γιαγιάς και η γιαγιά δεν είναι πουθενά να τη χαιρετήσει. Τα λόγια της, ωστόσο, σαν να ακούγονται ακόμα: «Διαρκώς μου έδινες χαρά, θα μ’ έχεις πάντα στην καρδιά.»
Με το φευγιό της η γιαγιά αφήνει ένα κουτί για την αγαπημένη της εγγονή, καθώς κι ένα σημείωμα που την παροτρύνει να συνεχίσει να αναζητεί τις όμορφες στιγμές και εμπειρίες – όπως ακριβώς έκαναν και μαζί… Το μικρό κορίτσι ακολουθεί την προτροπή της: συλλέγει όμορφες στιγμές και εμπειρίες και βρίσκει τρόπο να χαμογελά, με τη φωτογραφία πλέον της γιαγιάς δίπλα της.
Πρόσφατα βιώσαμε ως οικογένεια την απώλεια της μητέρας μου και γιαγιάς του 9χρονου γιου μου, οπότε θα έλεγα ότι «Οι όμορφες στιγμές μας» ήρθαν στα χέρια μας την κατάλληλη χρονική στιγμή. Παρότι ο γιος μου είναι πλέον σε ηλικία που διαβάζει μόνος του, επιλέξαμε να διαβάσουμε το βιβλίο αυτό μαζί μεγαλόφωνα. Το διαβάσαμε χθες κι όση ώρα το διαβάζαμε και κοιτούσαμε τις εικόνες του, κλαίγαμε και οι δύο με λυγμούς… Κλάψαμε πολύ μ’ αυτό το βιβλίο, αλλά το κλάμα είναι μέρος του πένθους κι εντέλει είναι θεραπευτικό. Όπως κι οι αγκαλιές… Κρατάω τα λόγια του γιου μου που, τελειώνοντας το βιβλίο και προσπαθώντας να ηρεμήσουμε, μου ζήτησε χθες να κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό και να χαμογελάσουμε. Και σήμερα το πρωί που ξύπνησε, τον βρήκα πάλι με το βιβλίο στα χέρια και δάκρυα στα μάτια. Για εμένα αυτό κάτι λέει…
