Ως μοναχοπαίδι βασιζόμουν στα βιβλία για να ενεργοποιήσω τη φαντασία μου και να νιώσω λιγότερο μόνος. Χαμένος στα όσα συνέβαιναν στους χαρακτήρες γινόμουν μέρος της πλοκής κι ένιωθα τη χαρά, τη λύπη, τον ενθουσιασμό τους. Γνώρισα τον Sempé μέσα από τα εκφραστικότατα και πολύ αστεία σχέδιά του για τη σειρά βιβλίων του Μικρού Νικόλα (του συνονόματου) και όπου έβλεπα δικά του σχέδια τα μάτια μου κολλάγανε πάνω τους. Θυμάμαι ένα υπέροχο σκίτσο όπου είχε σχεδιάσει ένα πολύ φαντεζί τραπέζι με ενήλικες που ψηλομύτικα έτρωγαν με τα ειδικά πηρουνάκια τους σαλιγκάρια και, κάτω από το τραπέζι, τα παιδάκια γέλαγαν ψαρεύοντας με τα πηρουνάκια τις μύξες τους. Γέλαγα μέχρι να σκάσω.
Ο Μαρσελέν που Κοκκινίζει (Εκδ. Τεκμήριο, 1980) ήταν από τα αγαπημένα μου βιβλία και με έχει ακολουθήσει σε κάθε μετακόμιση, έχει μπει σε όλες τις βιβλιοθήκες της ζωής μου, γι’ αυτό βρίσκεται και σ’ αυτήν την σχεδόν διαλυμένη κατάσταση. Τα χέρια μου το έχουν πιάσει τόσες φορές που οι σελίδες έχουν φθαρεί, το εξώφυλλο μετά βίας στέκεται στη θέση του και, στην τελευταία σελίδα, με μολύβι, έχω (σε κάποια πολύ μακρινή ηλικία) γράψει “Μαρσελέν”, ως επιβεβαίωση της… φιλίας μας.
Η ιστορία ήταν για μένα πάντα μαγική: ένα μοναχικό παιδί, μοναχοπαίδι, χωρίς πολλούς κοντινούς φίλους, που ξεχωρίζει με κάτι που τον κάνει στόχο περιέργειας ή και χλεύης: κοκκινίζει. Κοκκινίζει πολύ! Ξαφνικά το βιβλίο μας αποκαλύπτει ένα άλλο, μοναχικό παιδί, που κι αυτό έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό -το μοναδικό του φτάρνισμα. Τα δύο παιδιά έρχονται κοντά, γίνονται καλύτεροι φίλοι, περνάνε στιγμές παιδικής ανεμελιάς, σκαρώνουν φανταστικά παιχνίδια, κάνουν ζημιές και, γενικά, περνάνε υπέροχα παρέα! Τα χρόνια περνάνε. Τα παιδιά μεγαλώνουν. Οι ενήλικες πρωταγωνιστές ζουν καθημερινές ζωές, έχοντας μάθει να περιορίζουν ή να μειώνουν αυτά που τους κάνουν να είναι ξεχωριστοί, ώσπου… τυχαία ξαναβρίσκονται και όλα είναι όπως ήταν! Η φιλία τους συνεχίζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που κλωτσούσαν φύλλα ή έτρεχαν πάνω κάτω σε σκάλες. Απλώς τώρα μιλάνε για λίγο πιο ενήλικα πράγματα.
Όλο το βιβλίο έχει αυτά τα μοναδικά εκφραστικά σχέδια του Sempé: άσπρο background, μαύρο μελάνι που δίνει όλη τη λεπτομέρεια με συγκλονιστικά όμορφο τρόπο και, ξαφνικά, στη μέση, ένα κατακόκκινο μούτρο ή ένα τεράστιο ΑΨΟΥ!, τραβάει τα μάτια σου στο κέντρο της ιστορίας. Είναι μια ιστορία απλή που, μέσα από την απλότητά της, καταφέρνει να είναι αληθινή και τρυφερή χωρίς να γίνεται μελό. Νομίζω πως μπορεί να μιλήσει σε όλους μας, σε κάθε έναν από εμάς, στους παιδικούς και τους ενήλικες εαυτούς μας.
Πρόσφατα, βρήκα τη νέα έκδοση του βιβλίου (εκδόσεις Πατάκη) και σκέφτηκα να την πάρω για να μη χρειάζεται να εκθέτω σε κίνδυνο και επιπλέον φθορά το υπεραγαπημένο μου βιβλίο. Χάρηκα που είδα ξανά τα σχέδια, τώρα σε πιο μεγάλη, hardback έκδοση. Τίποτε όμως δεν θ’ αντικαταστήσει τη χαρά που νιώθω όταν, τυχαία, το μάτι μου περνάει από τη σκισμένη ράχη του στο ράφι μου και αναβιώνω την παιδική μου χαρά μέσα από το κοκκινισμένο πρόσωπο του Μαρσελέν.
Βιβλιοπωλείο Καλημέρη,
Ελ. Βενιζέλου 120, Περιστέρι
Τηλ.: 210-5745156
e-mail: [email protected]
